Tarsila do Amaral

Tarsila do Amaral
Nacemento	1 de setembro de 1886
	Capivari
Falecemento	17 de xaneiro de 1973
	São Paulo
Soterrada	Cemitério da Consolação
Nacionalidade	Brasil
Alma máter	Academia Julian
Ocupación	pintora, escultora e debuxante
Cónxuxe	Oswald de Andrade
Coñecida por	Abaporu e Operários
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Tarsila do Amaral, nada en Capivari o 1 de setembro de 1886 e finada en São Paulo o 17 de xaneiro de 1973, foi unha pintora brasileira.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Tarsila do Amaral é a pintora máis representativa da primeira fase do movemento modernista brasileiro. O seu cadro Abaporu de 1928, inicia o movemento antropofáxico nos artistas plásticos do país. Comezou a aprender pintura no ano 1917, da man de Pedro Alexandrino e máis tarde, estudará con George Fischer Elphons. En 1920 viaxa a París onde frecuentou a Académie Julien, onde recibe a orientación de Émile Renard. En Francia coñeceu a Fernand Léger e participou do Salón oficial de artistas franceses de 1922, desenvolvendo técnicas influenciadas polo Cubismo. De volta no Brasil únese a Anita Malfatti, Menotti de Picchia, Mário de Andrade e Oswald de Andrade, conformando o grupo dos cinco, que defende as ideas da semana da arte moderna e se coloca á fronte do movemento modernista do Brasil.

En 1926 casa con Oswald de Andrade e nese mesmo ano realiza a súa primeira exposición individual na Galería Percier, en París. A partir dese momento as súas obras adquiren grandes características primitivas e nativistas. É característico desta época o seu cadro Abaporu, que serve de guía no movemento antropofáxico.

En 1933 desenvolveu unha pintura máis conectada a temas sociais, da cal son exemplos as obras Obreiros e Segunda Clase. Expuxo nas dúas primeiras bienais de San Paulo e chegou a gañar unha retrospectiva no Museo de Arte Moderna de San Paulo no 1960. En 1964, presentouse á bienal de Venecia.

Na sú honra batizouse como Amaral un cráter do planeta Mercurio