Sophie Küppers
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1891  Kiel, Alemaña |
| Morte | 1978 (86/87 anos) Novosibirsk, Rusia |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Alemaña |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Arte |
| Lugar de traballo | Hannover (1916–) |
| Ocupación | historiador da arte , escritora , historiadora , fotógrafa |
| Período de actividade | 1925 - 1935 |
| Lingua | Lingua alemá |
| Familia | |
| Cónxuxe | Paul Erich Küppers El Lissitzky |
| Cronoloxía | |
claim for restitution of an artwork (en) 
| |
Sophie Lissitzky-Küppers, nada en Kiel co nome Sophie Shneider, en 1891 e finada en Novosibirsk en 1978, foi unha historiadora de arte alemá, mecenas da vangarda, autora, e coleccionista de arte.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Lissitzky-Küppers foi a directora artística da Sociedade Kestner (Kestner Gesellshaft) en Alemaña. O seu primeiro marido foi Paul Erich Küppers. En 1927 trasladouse á Unión Soviética e colaborou en varios proxectos de exposicións a grande escala co seu segundo marido, o artista e deseñador El Lissitzky. Máis tarde escribiu El Lissitzky: Life, Letters, Texts (1967). Antes de mudarse á URSS prestou unhas trece obras, incluíndo un cadro de Paul Klee, Swamp Legend, ao Provinzial Museum de Hannover. En 1937 os nazis apoderáronse das obras prestadas do museo como parte da súa campaña de "arte dexenerada". Os nazis venderon as obras no estranxeiro por divisas e a colección Küppers-Lissitzky dispersouse por todo o mundo. En 1944, tres anos despois da morte de El Lissitzky, Küppers foi deportada como inimiga estranxeira a Novosibirsk, onde viviu durante os seguintes trinta e catro anos.[1][2]
Restitucións[editar | editar a fonte]
Jen Lissitzky, fillo de Sophie e El Lissitzky, saíu da Unión Soviética en 1989. Nos anos seguintes investigou o paradoiro da colección de arte da súa nai. No caso de once cadros de seu pai adquiridos pola "Galerie Gmurzynska" de Novosibirsk con sede en Colonia a mediados dos anos 70, alcanzouse un acordo logo dun xuízo de catro anos en 1993 ante o Tribunal Rexional Superior de Colonia. Jen Lissitzky recibiu 300.000 marcos alemáns.[3]
- ' Improvisación núm. 10 ' de W. Kandinsky.Procedencia: Sophie e Paul Küppers adquiriron este cadro o 15 de outubro de 1919 na galería de Berlín 'Der Sturm ' por uns 3.000 marcos. Sophie Küppers prestoulla ao museo Provinzial en 1926. Foi confiscado alí o 5 de xullo de 1937, inicialmente almacenado no "Palacio de Schönhausen" e comprado en 1939 por 100 dólares estadounidenses ao comerciante de arte Ferdinand Möller, ao que se lle encargou a explotación. Vendeuno en 1951 ao coleccionista de arte suízo Ernst Beyeler por un prezo de 28.000 SFR. Agora é propiedade da Fondation Beyeler en Basilea.
Jen Lissitzky formulou reclamacións de restitución do cadro ante un tribunal de Basilea como herdeiro da súa nai. Antes de que o xulgado tomase unha decisión, as partes chegaron a un acordo; o herdeiro renunciou a todas as reclamacións por un importe descoñecido. A pintura quedou en poder da Fundación Beyeler.[4]
- 'Fly City', acuarela de Paul Klee, 1921. Procedencia: Como os outros cadros da colección Sophie Küppers, tamén foi confiscada en 1937. En 1940 o mercador de arte Ferdinand Möller comprouna e a pintura acabou nunha galería de Toquio durante anos. Alí o industrial Masayuki Murata comprou a acuarela para o museo privado "Kiyomizu Sannenzaka" en Kioto en 1997. Despois de que Murata soubese da procedencia da imaxe, devolveuna a Jen Lissitzky en xaneiro de 2001 por un prezo simbólico, cuxo importe se descoñece.[5]
- 'Sumpflegende' , óleo sobre cartón, 1919 Procedencia : Sophie e Paul Küppers compraron este cadro en 1919 directamente no estudio de Paul Klee no castelo de Suresnes, Múnic. O 5 de xullo de 1937 foi confiscado e a partir do 19 de xullo de 1937 foi presentado na humillante exposición “Arte dexenerada”. En 1941 o comerciante de arte Hildebrand Gurlitt mercoulle a pintura ao Reich alemán por 500 francos suízos. En 1962 foi poxado pola casa de poxas Lempertz de Colonia, a pesar da referencia á orixe da propiedade do cadro de Sophie Lissitzky-Küppers, foi adquirido polo coleccionista suízo Ernst Beyeler. Despois vendeuno á galería Rosengart de Lucerna, onde estivo situada desde 1973 ata 1982. Logo foi adquirido por 700.000 DM pola Fundación Gabriele Münter e Johannes Eichner e a Cidade de Múnic, que o prestaron á Städtische Galerie im Lenbachhaus. Aínda está no seu poder hoxe.
Jen Lissitzky presentou unha demanda en 1992 para que o cadro fose entregado ao xulgado rexional de Múnic. Esta demanda foi desestimada con referencia ao prazo de prescrición. Dado que só as coleccións públicas se comprometeron a cumprir a Declaración de Washington, non é posible inducir a unha fundación privada a devolvela segundo estes principios. Só é posible recorrer ao dereito civil.[6] A partir de 2013 a disputa foi tratada de novo polo Tribunal Rexional de Múnic.[7] En xullo de 2017 anunciouse que os herdeiros chegaran a un acordo coa cidade de Múnic. En consecuencia, os herdeiros deberían recibir unha indemnización. Logo de varios cambios de titularidade, o cadro de Klee ('Swamp Legend', A lenda do pantano) acabou no museo Lenbachhaus de Múnic.[8] Finalmente alcanzouse un acordo en 2017 para que o museo conservase a pintura pero que se pagase unha compensación (estimada entre 2-4 millóns de euros) aos herdeiros da propietaria orixinal.[9][10]
En 2001, o museo Kiyomizu Sannenzka de Kioto, Xapón, restituíu unha acuarela titulada "Deserted Square of an Exotic Town", praza deserta dunha cidade exótica", de 1921, de Paul Klee que fora roubada polos nazis a Sophie Küppers-Lissitzky.[11]
- 'La grappe de raisins' de Louis Marcoussis , óleo sobre lenzo. Procedencia: este cadro tamén foi requisado no verán de 1937 e levado a Berlín. A mercante de arte Hildebrand Gurlitt comprouno alí e vendeuno ao coleccionista de Colonia Josef Haubrich durante a guerra. Doouno á cidade de Colonia e entregouno ao Museo Ludwig. En 1992 Jen Lissitzky solicitou a devolución do cadro. O asunto considerouse durante oito anos. En febreiro de 2000, os responsables decidiron a restitución segundo os principios de Washington.[12]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Revolt, They Said". www.andreageyer.info. Consultado o 17 de agosto de 2017.
- ↑ "Sophie Küppers" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 15 de abril de 2021. Consultado o 2017-08-17.
- ↑ Ingeborg Prior: Die geraubten Bilder. Die abenteuerliche Geschichte der Sophie Lissitzky-Küppers und ihrer Kunstsammlung, Köln 2002, S. 243
- ↑ Gunnar Schnabel, Monika Tatzkow: Nazi Looted Art. Handbuch. Restitución mundial de arte ", Berlín 2007, p. 297 e ss.
- ↑ Ingeborg Prior: Die geraubten Bilder. Die abenteuerliche Geschichte der Sophie Lissitzky-Küppers und ihrer Kunstsammlung, Köln 2002 p. 281.
- ↑ Gunnar Schnabel, Monika Tatzkow: Nazi Looted Art. Manual. Restitución de arte en todo o mundo ", Berlín 2007, p. 289 e seguintes.
- ↑ kunst / restitutionsstreit- klees-marsh legends-steps-in-the-right-direction-12173245.html Disputa pola restitución: ""A lenda do pantano"de Klee. Pasos na dirección correcta , Frankfurter Allgemeine Zeitung do 6 de maio de 2013, acceso o 29 de marzo de 2015
- ↑ Hickley, C. 2015. "The Munich Art Hoard: Hitler's Dealer and His Secret Legacy." Thames & Hudson. ISBN 9780500292570. p. 164-165.
- ↑ "’26 Years Is Too Long!’: Settlement Finally Reached in Battle Over Paul Klee From Nazi ‘Degenerate Art’ Show". 26 de xullo de 2017.
- ↑ "After 26 Years, Munich Settles Case Over a Klee Looted by Nazis". Consultado o 29 de abril de 2021.
- ↑ "Japanese Museum Returns Nazi Loot to Rightful Owner". Consultado o 2021-04-29.
- ↑ Oficina de Coordinación para a Perda de Bens Culturais Magdeburgo (Ed.): "Contribucións das institucións públicas da República Federal de Alemaña á manipulación de bens culturais de antiga propiedade xudía" (Beiträge öffentlicher Einrichtungen der Bundesrepublik Deutschland zum Umgang mit Kulturgütern aus ehemaligem jüdischen Besitz), Magdeburg 2001 (publicacións 1), p. 179 e ss.
