Sopa primitiva
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
.jpg)
A sopa primitiva, ou caldo primitivo (tamén chamados primarios, primixenios, da vida ou primordiais) é unha das hipóteses sobre a creación da vida no noso planeta.
O experimento para xustificala baséase principalmente en reproducir nun lugar hermético as condicións que se deron na Terra hai millóns de anos xunto co caldo primitivo, é dicir, os elementos nas proporcións nas que, supostamente, se encontraban entón. O líquido, rico en compostos orgánicos, componse de carbono, nitróxeno e hidróxeno maioritariamente, exposto a raios ultravioletas e enerxía eléctrica. O resultado é que se xeran unhas estruturas simples de ARN, no seu momento versión primitiva do ADN, base das criaturas vivas. Parte deste resultado deu orixe á teoría dawkinsiana (que non darwiniana) da evolución biolóxica.
O concepto débese ao biólogo ruso Aleksandr Ivanovich Oparin que, en 1924 postulou a hipótese de que a orixe da vida na Terra debeuse á evolución química gradual a partir de moléculas baseadas no carbono, todo iso de maneira abiótica. O bioquímico Robert Shapiro resumiu a teoría da "sopa primitiva" de Oparín e J. B. S. Haldane na súa "forma madura" como segue:[1]
- A Terra primitiva tiña unha atmosfera redutora.
- Nesta atmosfera, exposta a diversos tipos de enerxía, orixináronse compostos orgánicos simples ("monómeros").
- Estes compostos acumuláronse no mar nunha "sopa", que se puido concentrar en varias localizacións (zonas costeiras, pozas, chemineas oceánicas etc.).
- Posteriores transformacións darían lugar a compostos orgánicos máis complexos ou polímeros, e finalmente desenvolveríase a vida na sopa.
Modelo experimental
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Experimento de Miller e Urey.
Stanley Miller demostrou un modelo experimental do caldo primixenio en 1953 na Universidade de Chicago. Introduciu auga, metano, amoníaco e hidróxeno nun recipiente de vidro para simular as supostas condicións da Terra primitiva. A mestura expúxose a descargas eléctricas e, unha semana despois, unha cromatografía en papel mostrou que se formaran varios aminoácidos e outras moléculas orgánicas. O modelo postula que a orixe da vida produciuse a partir de tales moléculas que, despois de formarse na atmosfera primitiva, foron arrastradas pola chuvia até o océano primordial, onde se combinaron para formaren proteínas, ácidos nucleicos e outras moléculas da vida.
Argumentación
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Orixe da vida.
O problema central é o tempo de vida dos polímeros, debido á ruptura dos mesmos por hidrólise no océano primitivo. Ademais, a síntese abiótica produce unha mestura racémica de isómeros D e L, e os seres vivos utilizan case exclusivamente formas L. Suxeriuse que os polímeros primixenios ensambláronse sobre minerais sólidos, como a arxila. Así, conseguíronse sintetizar no laboratorio polinucleótidos e polipéptidos dunhas 50 unidades.
Traballo posterior
[editar | editar a fonte]Christopher Wills e Jeffrey Bada da Universidade de California, San Diego, sosteñen que moléculas orgánicas pequenas puideron reaccionar con moléculas maiores en películas aceitosas en praias e pozas de marea. Algunhas moléculas que permaneceron na película e resistiron o lavado das ondas foron seleccionadas de acordo coas regras da selección natural. Gradualmente, evolucionaron cara a sistemas máis complexos con primitivas funcións bioquímicas. Finalmente, tales sistemas comezaron a replicarse por mecanismos xenéticos máis simples que os do ADN e ARN actuais.
Os ribozimas poden catalizar a unión de nucleótidos para orixinar curtos oligonucleótidos, que son cadeas complementarias deles mesmos, seguindo as regras de emparellamento das bases nitroxenadas. É posíbel que a vida comezase con ARN antes de que as proteínas empezasen a actuar como enzimas, e que o ADN adquirise o papel xenético que desempeña nas formas de vida actuais. Estas ideas vense apoiadas polo feito de que a ribosa (compoñente do ARN pero non do ADN) sexa unha parte esencial na estrutura de moléculas universais e claves para a vida, como o ATP, NAD, FAD, coenzima A, AMP cíclico etc., mentres que a desoxirribosa se encontra case exclusivamente no ADN.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Shapiro, Robert (1987). Origins: A Skeptic's Guide to the Creation of Life on Earth. Bantam Books. p. 110. ISBN 0-671-45939-2.
