Siringa (mitoloxía)

Na mitoloxía grega, Siringa^{[Cómpre referencia]} (en grego antigo Σύριγξ Syrinx) era unha ninfa de Arcadia que gustaba de cazar cun arco de corno.

O deus Pan atopouna un día cando baixaba do monte Liceo, namorouse dela e comezou a perseguila ata que a ninfa se lanzou ao río Ladón. Alí, acurralada, pediu axuda ás súas irmás as ninfas, quen, conmovidas, convertérona nunha cana. Cando Pan chegou só puido abrazar as canas arroladas polo vento e o rumor que producían gustoulle tanto que decidiu construír un novo instrumento musical con elas. Así creou a siringa (chamada así en recordo da ninfa).^[1]

Contábase tamén que preto de Éfeso, había unha cova onde Pan deixara a primeira frauta de Pan. Nesta cova probábase a virxindade das mozas que afirmaban selo. Pecháballas no interior e se eran realmente virxes, sentían os sons harmoniosos da siringa na cova. A porta abríase soa e a doncela aparecía coroada con ramas de piñeiro, símbolo de Pan. Se non o era, oíanse berros fúnebres e cando se abría a cova ao cabo duns días, a moza desaparecera.

En Literatura[editar | editar a fonte]

A historia de Siringa nárrase en Leukippe e Kleitophon de Aquiles Tatius, onde a heroína é sometida a unha proba de virxindade ao ingresar a unha cova onde Pan deixou tubos de siringa que farán soar unha melodía se pasa. A historia fíxose popular entre artistas e escritores no século XIX. O artista e poeta vitoriano Thomas Woolner escribiu Silenus, un longo poema narrativo sobre o mito, no que Siringa se converte na amante de Silenus, mais afoga cando tenta escapar da violación de Pan. Como resultado do crime, Pan se transmuta nunha figura demoníaca e Silenus convértese nun borracho. O poema de Amy Clampitt Siringa refírese ao mito relacionando o rumoreo dos juncos coas dificultades da linguaxe.

Longus fai referencia a Siringa no seu conto de " Daphnis e Chloe" no libro 2:34. Aínda que a descrición da historia aquí modifícase á de Ovidio, con todo, incorpora o desexo de Pan de tela. Longus, con todo, non fai referencia a Siringa recibindo axuda das Ninfas na súa versión, en cambio Siringa escóndese de Pan entre algunhas canas e desapareceu no pantano. Ao darse conta do que lle sucedía a Siringa, Pan creou o primeiro conxunto de frautas dos juncos onde se transformou, o que lle permitiu estar con el o resto dos seus días.

A historia foi utilizada como tema central por Aifric Mac Aodha na súa colección de poesía Gabháil Siringa.

Samuel R. Delany presenta un instrumento chamado Siringa na súa novela de ciencia ficción Nova.

Siringa é o nome dun dos personaxes principais de Night' s Dawn Trilogy de novelas de ópera espaciais do autor británico Peter F. Hamilton. Na triloxía, Siringa é membro da sociedade transhumanista do futuro coñecida como Edenismo, e serve como capitán da Enseada, unha nave estelar vivente.

Un poema de 1972 de James Merrill, titulado " Syrinx", baséase en varios aspectos do conto mitológico, co poeta identificándose coa soada ninfa, desexosa de converterse non só nunha "cana" senón tamén nunha "cana pensante" (en contraste cunha "pedra de pensamento", como o observou a crítica Helen Vendler, ao sinalar a influencia dunha letra de Wallace Stevens, "Lle Monocle de Mon Oncle"). O poeta aspira a regresar ao seu "caso marcado" cun sufrimento mínimo infligido por "o gran divos Dor", un xogo de palabras sobre o deus grego Pan. " Syrinx" é o poema final da colección de 1972 de Merrill, Braving the Elements.

En Filosofía[editar | editar a fonte]

En Dark Places of Wisdom, Peter Kingsley discute con certo detalle o uso da palabra no poema de Parménides e en asociación coa antiga práctica da incubación.

Na arte[editar | editar a fonte]

O artista británico Arthur Hacker representou espida a Siringa en 1892. Esta pintura ao óleo sobre lenzo encóntrase actualmente en exhibición na galería de arte de Manchester.

O escultor Adolph Wolter foi comisionado en 1973 para crear unha substitución para unha escultura roubada de Siringa en Indianápolis, Estados Unidos.