Sinfonía núm. 1 (Sibelius)
| Sinfonía núm. 1 | |
|---|---|
| de Jean Sibelius | |
 Retrato de 1894 do grupo coñecido como Symposium, con (de esquerda a dereita) Akseli Gallen-Kallela (o pintor), o compositr Oskar Merikanto, Robert Kajanus e Sibelius. | |
| Tonalidade | Mi menor |
| Xénero | Sinfónico |
| Forma | Sinfonía |
| Composición | 1898-1899 |
| Gravación | 1930, dir. Robert Kajanus |
| Movementos | 4 |
| Estrea | |
| Data | 1 de xullo de 1900 |
| Lugar | Helsinqui |
| Director | Robert Kajanus |
| Intérpretes | Orquestra da Sociedade Filharmónica de Helsinqui |
A Sinfonía Nº1 en Mi menor Op. 39 de Jean Sibelius foi composta entre 1898 e 1899, cando o compositor contaba con 33 anos de idade. Foi estreada o 26 de abril de 1899 pola Helsingin kaupunginorkesteri baixo a batuta do propio compositor, nunha versión orixinal que non sobreviviu. Logo da estrea, Sibelius realizou diversas revisións da obra que deron como resultado a versión definitiva que se interpreta na actualidade. A versión revisada foi finalizada entre a primavera e o verán de 1900, e foi estreada en Helsinqui pola Helsingin kaupunginorkesteri baixo a batuta de Robert Kajanus o 1 de xullo de 1900, e pouco despois, o 18 de xullo, foi interpretada en Berlín cos mesmos protagonistas.[1][2]
Composición[editar | editar a fonte]
Sibelius comezou a planear a súa primeira sinfonía na primavera de 1898 en Berlín durante unha viaxe que realizou coa súa muller Aino.[1][3] Ao igual que Johannes Brahms, Sibelius esperou moitos anos ata enfrontarse ao esixente reto de compoñer unha sinfonía, se ben anteriormente xa escribira un poema sinfónico para orquestra, solistas e coro, á que se adoita denominar Sinfonía Kullervo.[4][5]
Características[editar | editar a fonte]
A Sinfonía nº 1 de Sibelius é cada vez máis recoñecida como unha obra menos romántica e máis moderna, malia teren pasado máis de 100 anos dende o seu nacemento, aínda que o seu ton aínda é moi "romántico" en virtude dos seus sentimentos abertos.[6]
Movementos[editar | editar a fonte]
Como a meirande parte das sinfonías, está estruturada en catro movementos:
- Andante, ma non troppo - Allegro energico
- Andante (ma non troppo lento)
- Scherzo: Allegro
- Finale: Andante - Allegro molto - Andante assai - Allegro molto come prima - Andante (ma non troppo)
A primeira gravación foi realizada por Robert Kajanus coa London Symphony Orchestra para o selo HMV en maio de 1930.
Orquestración[editar | editar a fonte]
| Instrumentación da Sinfonía Nº 1 |
| Madeiras |
| 2 frautas (as dúas dobran con piccolo), 2 óboes, 2 clarinetes, 2 fagots |
| Metais |
| 4 trompas, 3 Trompetas, 3 trombóns, Tuba |
| Percusión |
| Timpani, ferriños, bombo, platillos |
| Cordas |
| Violíns (I e II), violas, violonchelos, contrabaixos, arpa |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 sibelius.fi (ed.). "First symphony Op. 39 (1899-1900)" (en inlgés). Consultado o 10 de outubro de 2014.
- ↑ David Ewen, Music for the Millions - The Encyclopedia of Musical Masterpieces (READ Books, 2007) p533
- ↑ sibelius.fi (ed.). "Towards an international breakthrough 1897-1899" (en inglés). Consultado o 10 de outubro de 2014.
- ↑ Reid Guilla. refinandonuestrossentidos.com, ed. "Sinfonía Nº 1 en Mi menor, Op. 39" (en castelán). Consultado o 10 de outubro de 2014.
- ↑ sibelius.fi (ed.). "Works in chronological order. 1892" (en inglés). Consultado o 10 de outubro de 2014.
- ↑ Inkpot Sibelius Nutcase. inkpot.com, ed. "Symphony No.1 in E minor, Op.39" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 10 de outubro de 2014.
