Siegfried Sassoon
Siegfried Loraine Sassoon, nado en Matfield, Kent, o 8 de setembro de 1886 e finado en Heytesbury, Wiltshire, Reino Unido, o 1 de setembro de 1967, foi un escritor e poeta británico. Os seus poemas antibelicistas, escritos tras a experiencia no exército británico na Primeira guerra mundial, fixéronse famosos e o maior recoñecemento literario obtívoo pola autobiografía novelada, coñecida como triloxía Sherston.[1]
Polos méritos militares, como traer de volta un soldado ferido durante un intenso fogo, foi nomeado comendador da Orde do Imperio Británico e recibiu a Cruz Militar.[2]
Primeiros anos e educación
[editar | editar a fonte]O seu pai, Alfred Ezra Sassoon Masri, pertencía a unha familia de comerciantes xudeus, pero foi desherdado ao casar cunha católica, Teresa, da familia de escultores Thornycroft, creadores dalgunhas célebres estatuas de Londres.
Siegfried foi o segundo de tres fillos. O seu nome foi elixido pola súa nai, que sentía afección pola música de Wagner. Cando Sassoon tiña catro anos, os seus pais separáronse. O pai visitaba semanalmente os fillos na casa familiar, mentres a nai se pechaba na sala, molesta pola separación. En 1894, Alfred Sassoon morreu de tuberculose aos 33 anos [3] o que afectou moito ao neno.
Sassoon estudou na New Beacon de Kent e no Marlborough College de Wiltshire. Comezou estudos de Dereito e Historia no Clare College de Cambridge, sen chegar a terminalos. A universidade nomeouno membro numerario en 1953 e custodia e divulga os seus diarios. [4]
Publicou algúns libros sen éxito, até a parodia The Everlasting Mercy de John Masefield, co pseudónimo de Saul Kain [5], que supuxo o seu primeiro éxito literario.
Servizo na guerra
[editar | editar a fonte]Motivado polo patriotismo, Sassoon alistouse vendo que Europa ía cara á primeira guerra mundial. En agosto de 1914, durante a declaración de guerra a Alemaña, estaba de servizo no Yeomanry Sussex. Debido a un accidente de equitación, pasou a convalecencia en Inglaterra. A morte do seu irmán máis novo, Hamo, na batalla de Galípoli afectoulle moito.[6]
En maio de 1915, foi destinado como tenente nos Royal Welch Fusiliers, e en novembro enviado a Francia. Alí fíxose amigo de Robert Graves; unidos pola vocación poética, lían e discutían os seus traballos. Ao ver a realidade da guerra, Siegfried arrepiouse e o ton da súa escritura cambiou: mentres os primeiros poemas presentan un romanticismo e dozura diletantes, no propósito de transmitir o horror das trincheiras a unha audiencia arrulada pola propaganda patriótica, asumiu un ton discordante. Detalles como corpos esnaquizados e en descomposición, sucidade, covardía e suicidios son marcas da súa obra nese momento, e a filosofía de "non descualifique a verdade" tivo un efecto significativo sobre o movemento da poesía modernista.
Os períodos de servizo de Sassoon na Fronte Occidental caracterizáronse por accións valentes, incluíndo a captura dunha trincheira na Liña Hindenburg. El saía a miúdo na noite a redadas e patrullas e demostrou unha eficacia desapiadada como comandante. O afundimento na miseria que os soldados eran obrigados a soportar produciulle un valor maníaco. Polas fazañas case suicidas, os seus homes alcumárono Jack o Tolo. O 25 de xullo de 1916 foi condecorado coa Military Cros; a cita reza:
Pola súa destacada bravura durante unha incursión nas trincheiras do inimigo. Permaneceu 1 hora e media baixo o lume de rifles e bombas recollendo e traendo os nosos feridos. Debido á súa valentía e determinación, todos os mortos e feridos foran recuperados.[7]
Deprimido pola morte do seu amigo David Cuthbert Thomas ("Dick Tiltwood" na triloxía Sherston), Sassoon negouse a volver ao servizo, e animado por amigos pacifistas, como Bertrand Russell e Lady Ottoline Morrell, decidiu en 1917 protestar contra a prolongación da guerra. Con este fin, enviou unha carta ao comandante en xefe titulada Declaración dun Soldado, transmitida á prensa e lida no Parlamento por un deputado afín. A declaración falaba da futilidade da guerra:
"Estou a facer esta declaración como un acto de desafío intencional á autoridade militar (...) Creo que a guerra na que unha vez entrei como defensiva e de liberación, converteuse nunha guerra de agresión e de conquista").[8]
En lugar de enviar a Sassoon á corte marcial, o Subsecretario de Estado para a Guerra, Ian MacPherson decidiu que non era apto para o servizo e mandouno ao Hospital de Craiglockhart, preto de Edimburgo, onde foi oficialmente tratado por neurastenia.[9] Antes de rexeitar volver ao servizo, guindara o listón da súa Cruz Militar ao río Mersey.
A novela Regeneration de Pat Barker é un relato de ficción dese período, foi levada ao cine no filme do mesmo título en 1997, protagonizado por James Wilby como Sassoon, e Jonathan Pryce como W. HR Rivers, o psiquiatra que foi unha especie de pai substituto para o mozo atormentado. A súa repentina morte en 1922 foi outro gran pau para Sassoon.
En Craiglockhart, Sassoon coñeceu ao poeta Wilfred Owen, quen grazas a el perseverou na ambición de escribir mellor poesía. Unha copia manuscrita do Himno á mocidade condenada con correccións manuscritas de Sassoon, exposta no Imperial War Museum de Londres, é testemuño da medida da súa influencia. Os documentos que se conservan mostran a profundidade do afecto de Owen e a súa admiración por Sassoon. Ambos regresaron ao servizo en Francia, pero Owen foi morto en 1918. Sassoon, a pesar de todo, foi ascendido, e tras pasar un tempo fóra de perigo en Palestina, regresou á fronte onde foi ferido por fogo amigo na cabeza; pasou o resto da guerra en Gran Bretaña. Por entón fora promovido ao grao de capitán, e aínda que renunciou ao seu cargo en 1919, mantivo o rango.[10] Após da guerra, Sassoon desempeñou un gran papel ao dar a coñecer o traballo de Owen a un público máis amplo. A amizade entre os dous é o tema da obra de teatro de Stephen MacDonald, Not About Heroes.
Posguerra
[editar | editar a fonte]Na guerra Sassoon entrara en contacto con homes de clases sociais desfavorecidas, o que contribuíu a que simpatizase co ideario socialista. Despois dun tempo en Oxford, onde frecuentaba os amigos dos círculos literarios, militou brevemente en política afiliándose ao movemento obreiro, e en 1919 comezou un labor como editor literario do xornal socialista Daily Herald. Nese período Sassoon foi o responsábel de captar como críticos a persoas como E. M. Forster e Charlotte Mew, e de encargar material orixinal a Arnold Bennett e Osbert Sitwell. Os seus intereses artísticos tamén se estenderon á música. En Oxford presentáronlle ao mozo músico William Walton, de quen foi amigo e mecenas. Walton máis tarde dedicaría a súa abertura Portsmouth Point a Sassoon en recoñecemento ao seu apoio.
Sassoon emprendeu unha xira de conferencias polos Estados Unidos, e viaxou por Europa nun automóbil ofrecido polo editor Frankie Schuster. Mentres tanto, empezara a practicar a homosexualidade de maneira aberta. Embarcouse nunha aventura amorosa co artista Gabriel Atkin, a quen fora presentado por amigos comúns. Durante a súa xira polos Estados Unidos, atopouse cun novo actor que o tratou cruelmente. Con todo, foi adorado polo público feminino, entre eles o do Vassar College.
Sassoon era un gran admirador do poeta galés Henry Vaughan. Nunha visita ao Gales en 1923, visitou a súa tumba en Llansanffraid, Powys, e alí escribiu un dos seus poemas máis coñecidos de tempos de paz: Na tumba de Henry Vaughan. A morte de tres dos seus máis próximos amigos nun curto espazo de tempo (Edmund Gosse, Thomas Hardy e o editor Frankie Schuster) chegoulle como outro revés grave para a súa felicidade persoal.
Ao mesmo tempo, Sassoon dispúñase a tomar unha nova dirección: durante a súa permanencia nos Estados Unidos esbozara unha novela. En 1928, diversificouse na prosa con "Memoirs of a Fox-Hunting Man" (Memorias dun cazador de raposos), o primeiro volume publicado de forma anónima dunha ficticia autobiografía novelada, que foi aceptada case de inmediato como un clásico, o que lle trouxo ao autor nova fama como escritor de humor. O libro gañou o James Tait Black Award en 1928. Sassoon seguiu con "Memoirs of an Infantry Officer" (Memorias dun oficial de infantaría) (1930) e Sherston's Progress (1936). Nos anos posteriores, revisou a súa nenez e mocidade en tres volumes da súa autobiografía real, que tamén foron amplamente aclamados. Este tres relatos tituláronse The Old Century, The Weald of Youth e Sigfried's Journey.
Despois dunha sucesión de aventuras amorosas con homes,[11] incluído Glen Byam Shaw, o seu amigo íntimo durante o resto da súa vida, Shaw casou coa actriz de The Ghost Train, Angela Baddeley, e en 1933, Sassoon casou con Hester Gatty, moitos máis nova que el. Isto levou ao nacemento dun fillo, algo que Sassoon anhelaba desde había moito tempo. Este neno, o seu único fillo, George Sassoon (1936-2006) converteuse nun notable científico, lingüista e autor, e foi a adoración de Siegfried, quen lle escribiu varios poemas. Con todo, o matrimonio rompeu despois da segunda guerra mundial. Sassoon, aparentemente, era incapaz de atopar un equilibrio entre a soidade que lle gustaba e a compañía que tanto ansiaba.
Desde 1945, Sassoon viviu recluído en Heytesbury, aínda que se mantivo en contacto cun círculo que incluía a E. M. Forster e J. R. Ackerley. Fixo estreita amizade con Vivien Hancock, directora da Greenways School á que o seu fillo George asistía. Esta relación provocou que a súa exesposa Hester fixese algunhas duras acusacións contra Vivien Hancock, quen respondeu coa ameaza de accións legais.[12] Sassoon foi nomeado Comendador da Orde do Imperio Británico en 1951.[13]
En 1957, con 71 anos, converseuse ao catolicismo, e realizou visitas periódicas ás monxas de Stanbrook Abbey. A imprenta da abadía publicou edicións conmemorativas dalgúns dos seus poemas. Durante este tempo tamén se interesou en asuntos de carácter sobrenatural, e uniuse ao Ghost Club.
Morreu de cancro de estómago sete días antes de facer os 81 anos. Está enterrado en St Andrew de Mells (Somerset), nunha tumba próxima á de Ronald Knox, sacerdote e escritor a quen admiraba.
Legado
[editar | editar a fonte]O 11 de novembro de 1985, Sassoon foi homenaxeado xunto a quince poetas bélicos da gran guerra, nunha lousa localizada na Abadía de Westminster na Poet's Corner.[14] A inscrición foi escrita polo seu amigo e compañeiro poeta de guerra Wilfred Owen. Di así: "O meu tema é a guerra, e a compaixón da guerra. A poesía está na compaixón".[15]
O único fillo de Siegfried Sassoon, George Sassoon, morreu de cancro aos oitenta anos en 2006. George tivo tres fillos, dous dos cales morreron nun accidente de automóbil en 1996. A filla de George polo seu primeiro matrimonio, Kendall Sassoon [16] é a Patroa Xefa da Siegfried Sassoon Fellowship.[17]
En maio de 2007, a medalla cuxo listón Sassoon guindara ao mar, achouse nun ático na casa de Mull, onde o seu fillo vivira, e foi comprada polos Royal Welch Fusiliers para a exhibición no seu museo de Caernarfon.[18]
En 2009, a Universidade de Cambridge anunciou plans para adquirir un valioso arquivo de documentos de Sassoon, en poder da súa familia, coa intención de agregalos á colección de Sassoon na biblioteca da Universidade[4]. O National Heritage Memorial Fund apoiou a compra con 550.000 libras do 1,25 millóns do prezo de venda acordado.[19][20]
Na cultura popular
[editar | editar a fonte]Varios dos poemas de Sassoon foron musicalizados, algúns durante a súa vida, como Cyril Rootham, ou en tempos recentes por Ed Puddick e a Greater Manchester Jazz Orchestra[21].
O filme de 1997 Regeneration céntrase na institucionalización do poeta de guerra inglés Siegfried Sassoon (James Wilby) e do galés Wilfred Owen (Stuart Bunce) e no seu tratamento polo psiquiatra William Rivers (Jonathan Pryce) no Craiglockart War Hospital de Edimburgo durante a guerra mundial. A película céntrase especialmente no arco de personaxes do tenente Sassoon, quen, tras a súa carta aberta demandando unha paz negociada en The Times, foi declarado tolo e permanece confinado no hospital ata que se ofrece voluntario para volver ao servizo activo na fronte occidental.
A obra teatral Death Comes for the War Poets de 2017, de Joseph Pearce, tece "un tapiz de versos" sobre as viaxes militares e espirituais de Siegfried Sassoon e Wilfred Owen[22].
A película biográfica de 2021 Benediction, dirixida por Terence Davies, estreada en 2022 nas salas galegas, relata varias etapas da vida de Sigfried Sassoon, interpretado polo actor Jack Lowden[23]. Na mesma película, Wilfred Owen é interpretado por Matthew Tennyson.
Obra
[editar | editar a fonte]Poesía
[editar | editar a fonte]- The Daffodil Murderer (John Richmond: 1913)
- The Old Huntsman (Heinemann: 1917)
- Glory of Women (escrito en 1917)
- The General (Denmark Hill Hospital, abril de 1917)
- Does it Matter? (escrito en 1917)
- Counter-Attack (Heinemann: 1918)
- Dreamers (escrito en 1918)
- Suicide in the Trenches (Heinemann: 1918)
- The Hero [Henry Holt, 1918]
- Picture-Show (Heinemann: 1919)
- War Poems (Heinemann: 1919)
- Aftermath (Heinemann: 1920)
- Recreations (impresión privada: 1923)
- Lingual Exercises for Advanced Vocabularians (impresión privada: 1925)
- Selected Poems (Heinemann: 1925)
- Satirical Poems (Heinemann: 1926)
- The Heart's Journey (Heinemann: 1928)
- Poems by Pinchbeck Lyre (Duckworth: 1931)
- The Road to Ruin (Faber and Faber: 1933)
- Vigils (Heinemann: 1935)
- Rhymed Ruminations (Faber and Faber: 1940)
- Poems Newly Selected (Faber and Faber: 1940)
- Collected Poems (Faber and Faber: 1947)
- Common Chords (impresión privada: 1950/1951)
- Emblems of Experience (impresión privada: 1951)
- The Tasking (impresión privada: 1954)
- Sequences (Faber and Faber: 1956)
- Lenten Illuminations (Downside Abbey: 1959)
- The Path to Peace (Stanbrook Abbey Press: 1960)
- Collected Poems 1908-1956 (Faber and Faber: 1961)
- The War Poems ed. Rupert Hart-Davis (Faber and Faber: 1983)
Prosa
[editar | editar a fonte]- Memoirs of a Fox-Hunting Man (Faber & Gwyer: 1928)
- Memoirs of an Infantry Officer (Faber and Faber: 1930)
- Sherston's Progress (Faber and Faber: 1936)
- Complete Memoirs of George Sherston (Faber and Faber: 1937)
- The Old Century (Faber and Faber: 1938)
- On Poetry (University of Bristol Press: 1939)
- The Weald of Youth (Faber and Faber: 1942)
- Siegfried's Journey (Faber and Faber: 1945)
- Meredith (Constable: 1948) - Biografía de George Meredith
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Siegfried Sassoon, autor de uma trilogia na qual – valendo-se do alter ego George Sherston – relata a dureza da vida nas trincheiras e suas sequelas emocionais" (en portugués). Consultado o 2022-03-06.
- ↑ Foundation, Poetry. "Siegfried Sassoon". Poetry Foundation (en inglés). Consultado o 6 de marzo de 2022.
- ↑ "Alfred Ezra Sassoon (1861-1895) - Find a Grave...". www.findagrave.com (en inglés). Consultado o 3-6-2022.
- ↑ 4,0 4,1 "Sassoon Journals". cudl.lib.cam.ac.uk. Consultado o 2022-03-06.
- ↑ "[Sassoon (Siegfried)] "Saul Kain". The Daffodil Murderer, first edition, 1913.". LOT-ART (en inglés). Consultado o 2022-03-06.
- ↑ "Casualty details—Sassoon, Hamo". Commonwealth War Graves Commission. Consultado o 9 de xullo de 2009.
- ↑ s.n. (25 de xullo de 1916). "Suplemento". London Gazette (29684 ed.): 7441.
- ↑ Peter Smollett. "War resisters also deserve a memorial". Toronto Star. Consultado o 12 de novembro de 2010.
- ↑ Hart-Davis, Rupert (2004; edición online, maio de 2009). revised, ed. "Sassoon, Siegfried Loraine (1886–1967)" (subscription required). Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/35953.
- ↑ s.n. (7 de marzo de 1919). "C.S.". London Gazette (31221 ed.): 3269.
- ↑ Gianoulis, Tina (2005). "Sassoon, Siegfried". glbtq.com. Arquivado dende o orixinal o 14 de agosto de 2007. Consultado o 29 de agosto de 2007..
- ↑ "Siegfried Sassoon: The Journey from the Trenches" J M Wilson
- ↑ s.n (29 de dicembro de 1950). "Suplemento". London Gazette (39104 ed.): 10-12.
- ↑ "Poets".
- ↑ "Preface".
- ↑ Irene McCready, "An Interview with Stephanie Redmile-Carter", Siegfried's Journal, nº 22 (Verán 2012), pp6-10
- ↑ "Sasoon Fellowship". sassoonfellowship.org. Arquivado dende o orixinal o 10 de xuño de 2017. Consultado o 9 de marzo de 2017.
- ↑ "War poet's medal turns up in attic". The Guardian. 2007. Consultado o 10 de maio de 2007.
- ↑ "University of Cambridge news". Arquivado dende o orixinal o 6 de xuño de 2011. Consultado o 29 de novembro de 2009.
- ↑ Brown, Mark (4 de novembro de 2009). "Siegfried Sassoon archive likely to stay in UK after £550,000 award•Siegfried Sassoon papers attracted interest from US•Cambridge library still short of asking price". The Guardian. Consultado o 4 de novembro de 2009.
- ↑ "SECRET MUSIC by Ed Puddick. Royal Albert Hall 11.11.2014". Consultado o 2022-03-06.
- ↑ "Death Comes for the War Poets" An Interview with Joseph Pearce
- ↑ "Benediction; IMDb" (en inglés). Consultado o 2022-07-07.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Siegfried Sassoon |
A Galifontes posúe textos orixinais acerca de: Siegfried Sassoon |
A Galicitas posúe citas sobre: Siegfried Sassoon |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Felicitas Corrigan Siegfried Sassoon: Poet's Pilgrimage (1973) ISBN 0-575-01721-X (Colección das entradas do diario de Sassoon e da súa correspondencia, mostrando un gradual acercamento ao catolicismo.)
- Jean Moorcroft Wilson Siegfried Sassoon: The Making of a War Poet (1998) ISBN 0-7156-2822-4
- Jean Moorcroft Wilson Siegfried Sassoon: The Journey from the Trenches (2003) ISBN 0-7156-2971-9
- John Stuart Roberts Siegfried Sassoon (1999) ISBN 1-86066-151-3
- Max Egremont Siegfried Sassoon (2005) ISBN 0-330-37526-1
- Siegfried's Journal: the journal of the Siegfried Sassoon Fellowship [1] Arquivado 31 de xaneiro de 2013 en Wayback Machine.
- Contraataque: Siegfried Sassoon (El Desvelo Ediciones, 2011). Tradución ao castelán Eva Gallud Jurado. ISBN 978-84-937533-9-9}}
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- 10 poemas de Siegfried Sassoon que todo o mundo debería ler.
- The Siegfried Sassoon Fellowship Arquivado 10 de xuño de 2017 en Wayback Machine.
- The Siegfried Sassoon Illustrated Bibliography Arquivado 27 de xaneiro de 2022 en Wayback Machine. Bibliografía que inclúe todos os seus poemas e a prosa.
- Elizabeth Whitcomb Houghton Collection, contén cartas e manuscritos do autor.