Segundo Imperio Búlgaro
Второ българско царство (bg)  | |||||
| |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Capital | Veliko Tarnovo | ||||
| Poboación | |||||
| Lingua oficial | Antigo eslavo eclesiástico | ||||
| Relixión | Igrexa ortodoxa búlgara | ||||
| Xeografía | |||||
| Superficie | 477.000 km² | ||||
| Datos históricos | |||||
| Creación | 1185 (Gregoriano) | ||||
| Disolución | 1396 (Gregoriano) | ||||
| Organización política | |||||
| Forma de goberno | autocracia | ||||
O Segundo Imperio Búlgaro (búlgaro medio: Ц(а)рьство бл(ъ)гарское ;[1] búlgaro moderno: Второ българско царство, romanizado: Vtoro Balgarsko foi un estado búlgaro medieval[2][3] que existiu entre 1185 e 1422.[2] Sucesor do Primeiro Imperio Búlgaro,[4] alcanzou o pico do seu poder baixo os tsars Kaloian e Iván Asen II antes de ser gradualmente conquistado polos otománs no século IV.
Ata 1256, o Segundo Imperio Búlgaro foi a potencia dominante nos Balcáns, derrotando ao Imperio Bizantino en varias grandes batallas. En 1205, o emperador Kaloian derrotou ao recentemente establecido Imperio Latino na batalla de Adrianópole. O seu sobriño Iván Asen II derrotou ao Despotado de Epiro e converteu Bulgaria nunha potencia rexional de novo. Durante o seu reinado, Bulgaria estendeuse dende o Adriático ata o mar Negro e a economía floreceu. A finais do século XIII, con todo, o imperio declinou baixo as constantes invasións de mongois, bizantinos, húngaros e serbios, así como os disturbios e revoltas internas. No século XIV viu unha recuperación e estabilidade temporal, pero tamén o cumio do feudalismo balcánico, as autoridades centrais foron perdendo poder gradualmente en moitas rexións. Bulgaria dividiuse en tres partes ante a invasión otomá.
A pesar da forte influencia bizantina, os artistas e arquitectos búlgaros crearon o seu propio estilo distintivo. No século XIV floreceron a cultura, a literatura, a arte e a arquitectura búlgaras.[5] A capital Tarnovo, que era considerada a "Nova Constantinopla", converteuse no principal centro cultural do país e no centro do mundo ortodoxo oriental para os búlgaros contemporáneos.[3] Despois da conquista otomá, moitos clérigos e estudosos búlgaros emigraron a Serbia, Valaquia, Moldova e os principados rusos, onde introduciron a cultura, os libros e as ideas hesicásticas búlgaras.[6]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Polyvyannyy, D. (2019). "Dynasticity in the Second Bulgarian Tsardom and its Manifestations in Medieval History Writing". Journal of the Waldemar Ceran Research Centre for the History and Culture of the Mediterranean Area and South-East Europe 9: 351–365. doi:10.18778/2084-140X.09.19.
- ↑ 2,0 2,1 Fine, J. (1987). The Late Medieval Balkans, A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press. ISBN 0-472-10079-3.
- ↑ 3,0 3,1 Obolensky, D. (1971). The Byzantine Commonwealth: Eastern Europe, 500–1453. Praeger Publishers. ISBN 0-19-504652-8.
- ↑ Crampton, R. J. (2005). A Concise History of Bulgaria. Cambridge University Press. p. 24. ISBN 1139448234.
- ↑ Kǎnev, Petǎr (2002). "Religion in Bulgaria after 1989". South-East Europe Review 1: 81.
- ↑ Kazhdan, A. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
