Secondina Cesano
 Secondina Cesano na década de 1920 | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 16 de febreiro de 1879 Fossano, Italia  |
| Morte | 13 de agosto de 1873 Roma Italia |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Italiana |
| Educación | Universidade de Roma La Sapienza |
| Coñecido por | Dirección da colección numismática do Museo nacional Romano. |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Numismática |
| Lugar de traballo | Roma |
| Ocupación | numismático , profesora universitaria |
| Empregador | Universidade de Roma La Sapienza Museo Nacional Romano |
| Membro de | |
| Profesores | Ettore De Ruggiero (en)  |
| Influencias | Ettore De Ruggiero |
| Influencias en | Franco Panvini Rosati |
| Lingua | Lingua italiana |
Secondina Lorenza Eugenia Cesano, nada o 16 de febreiro de 1879 en Fossano (provincia de Cuneo) e finada o 13 de agosto de 1973 en Roma, foi unha numismática e erudita italiana. Esta científica e investigadora foi profesora de Numismática na Universidade de La Sapienza, secretaria do Instituto Italiano de Numismática e colaboradora da Enciclopedia Treccani.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Secondina Cesano naceu en Fossano filla de Carlo Emilio Cesano e de Cristina Bianchi.[1] Formou parte das primeiras mulleres italianas admitidas na Universidade de Roma en 1902, onde se graduou da man do historiador e filólogo Ettore De Ruggiero.[1]
Nese mesmo ano gañou o concurso de acceso ao Museo Nacional Romano, onde se lle asignou, pola súa intensa preparación histórica e numismática, a responsabilidade de organizar e sistematizar a colección de moedas e medallas que se conformara, procedente de achados numismáticos. A moeda da Antiga Roma convertérase naqueles anos nun obxecto dos estudos e das coleccións en toda Italia, en particular das pezas provenientes das escavacións dos novos barrios da cidade de Roma, que daquela se estaban a construír inmediatamente fóra da Muralla Aureliana, e tamén dos traballos de construción dos muros no Tíber.[1]
En 1907 accedeu á docencia de Numismática na universidade romana de La Sapienza. En 1912 converteuse nunha das fundadoras o Instituto Italiano de Numismática e en membro electo da súa xunta directiva, que estaba presidida polo arqueólogo Paolo Orsi (1859-1935). En 1920 pasou a ocupar o posto de secretaria do Instituto.[1]
Continuando o seu traballo no gabinete numismático do Museo Nacional Romano, logrou darlles estabilidade ás coleccións e sumou as provenientes dos coleccionistas Hartwing (1910) e Edoardo Martinori (1913), e a do antigo Museo Kircheriano (1913), que se fundara en 1651 e cuxos contido ficara disperso logo da supresión da Compañía de Xesús en 1773.[1][2]
Despois da I Guerra Mundial retomou o seu ensino en La Sapienza, aínda que novamente se viu obrigada a interrompelo o ano seguinte por problemas de saúde. Tras reporse, continuou a compatibilizar a dirección da colección de moeda romana coa actividade docente, que proseguiu ata 1950, e realizou tarefas de inspección noutras coleccións de moeda romana de titularidade pública. En 1924 encomendóuselle organizar as coleccións numismáticas do Museo de Rávena, e entre 1926 e 1927 ocupouse en diversas misións numismáticas en Milán, Trento, Ancona, Reggio Calabria e Lecce. No caso da Colección Piancastelli, elaborou un nutrido catálogo dotado dun repertorio fotográfico excepcional para aquela época.[1]
Por mor da súa sólida preparación histórica e epigráfica, ademais de escribir algunhas das páxinas fundamentais no Dizionario epigrafico di antichità romane, puido achegarlle á disciplina un carácter autónomo, ao mesmo tempo que servía de apoio tanto á reconstrución histórica como á investigación arqueolóxica, concibindo a análise das moedas como un labor fundamental para o coñecemento dos títulos e da iconografía imperiais. Vixiante e crítica con respecto a algunhas adquisicións pouco rigorosas, identificou como o maior problema do sector a propagación das actividades dos falsificadores.[3]
A principal contribución de Secondina Cesano á numismática radica na descrición detallada dos tesouros e os achados monetarios en Italia na primeira metade do século XX e tamén en ter logrado salvar as coleccións do Museo Nacional do espolio do exército alemán durante a ocupación despois do 8 de setembro de 1943. Malia isto, sufriu críticas infundadas e fortes na súa idade madura por parte de colegas máis novos, que a illaron e non recoñeceron a súa gran capacidade de traballo e a súa sólida preparación científica. Pola contra, foi moi recoñecida internacionalmente e recibiu invitacións para formar parte de organismos científicos internacionais.[3]
No catálogo da American Numismatic Society atópanse máis de 70 títulos ao seu nome, e a nota biográfica escrita polo seu alumno Franco Panvini Rosati recolle máis dun cento.[3]
Obras máis salientables[editar | editar a fonte]
Esta é unha escolma das monografías máis representativas da traxectoria de Secondina Cesano:[4]
- (1904): L'Africa romana. Albrighi. Roma (con Adolf Schulten e Dante Vaglieri). Albrighi, Segati. Roma.
- (1908). Il denarius e la usura nel tempo costantiniano. Accademia dei Lincei. Roma.
- (1912). Victoriati nummi : nuovi ripostigli di Vittoriati. Cogliati. Milán.
- (1915) Il medagliere dell'ex-Museo Kircheriano. Parte I, Monete fuse. Roma.
- (1917). Note sulla cronologia di alcuni denari della Repubblica romana. Istituto Italiano di Numismatica.
- (1921): Gli antoniani della riforma aurelianea ed il ripostiglio di Antiochia di Pisidia. Istituto di Numismatica. Roma.
- (1925). Il Ducato Nuovo con l'Arme di Papa Eugenio 4. e il ripostiglio di Terni. Istituto Italiano Numismatia. Roma.
- (1925). La collezione di monete romane Francesco Gnecchi. Museo Nazionale Romano. Roma.
- (1925). L'oro in Italia nell'età di mezzo e nell'Evo moderno. Istituto Italiano di Numismatica. Roma.
- (1925). Monetazione aurea dei Normanni d'Italia e di Sicilia. Istituto Italiano di Numismatica. Roma.
- (1925). Nuovi ripostigli di denari di argento dell'Impero Romano. Istituto Italiano di Numismatica. Roma.
- (1926). La sfinge sulle monete antiche e sull'anello-sigillo di Augusto. Sansaini. Roma.
- (1926). Tipi monetali etruschi. Sansiani. Roma.
- (1928). I dioscuri sulle monete antiche : saggio di tipologia monetale antica. Roma.
- (1928): Santa Marinella (civita vecchia) : Ripostiglio di "aes signatum" e di "aes grave". G. Bardi. Roma.
- (1930). Ripostiglio di aurei imperiali rinvenuto a Roma. Cuggiani. Roma.
- (1930). Sesterzio unico ed inedito dell'imperatore Ottone. Roma.
- (1932): Monetazione e circolazione sul suolo dell'antica Albania. Istituto Italiano di Numismatica. Roma.
- (1934). Il medagliere del Museo Nazionale Romano : seconda relazione. Istituto Italiano di Numismatica. Roma.
- (1934): Monete etrusche inventate e imitate. Istituto Italiano di Numismatica. Roma.
- (1938). Numismatica Augustea. Istituto di Studi Romani. Roma.
- (1957). Catalogo della collezione numismatica di Carlo Piancastelli. Istituti Culturali e Artistici Fondo Piancastelli. Forlí.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 "CESANO, Secondina Lorenza Eugenia". En Parise, N. (1980).
- ↑ "La raccolta del Museo Kircheriano". Museo Nazionale Etruisco di Villa Giulia.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Panvini Rosati, F. (1973).
- ↑ "Cesano, Secondina Lorenzina" e "Cesano, Secondina L.".. En WorldCat.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Secondina Cesano  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Parise, N. (1980). Dizionario Biografico degli Italiani. Volume 24. Istituto dell'Enciclopedia Italiana Treccani. Roma.
- Panvini Rosati, F. (1973). Ricordo di S. L. Cesano. Istituto Italiano di Numismatica. Annales Vol. 20.
