Sandro Puppo
| Sandro Puppo | |||
|---|---|---|---|
.jpg) | |||
| Información persoal | |||
| Nome | Sandro Puppo | ||
| Nacemento | 28 de xaneiro de 1918 | ||
| Lugar de nacemento | Piacenza | ||
| Falecemento | 16 de outubro de 1986 | ||
| Lugar de falecemento | Piacenza | ||
| Altura | 1,78 m. | ||
| Posición | centrocampista | ||
| Carreira sénior | |||
| Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
| 1934–1937 | Piacenza | 73 | (7) |
| 1937–1939 | Ambrosiana-Inter | 8 | (0) |
| 1939–1945 | Venezia | 126 | (5) |
| 1945–1946 | → Piacenza | 22 | (0) |
| 1946–1947 | Venezia | 37 | (0) |
| 1947–1949 | Roma | 15 | (0) |
| 1949–1950 | Thiene | ||
| Adestrador | |||
| 1945 | Piacenza | ||
| 1949–1950 | Thiene | ||
| 1951 | Venezia | ||
| 1951–1952 | Rovereto | ||
| 1952–1954 | Turquía | ||
| 1953–1954 | Beşiktaş | ||
| 1954–1955 | Barcelona | ||
| 1955–1957 | Juventus | ||
| 1957–1958 | Mestrina | ||
| 1959 | Italia B | ||
| 1960–1961 | Beşiktaş | ||
| 1960–1962 | Turquía | ||
| 1962–1963 | Siracusa | ||
| 1963–1964 | Venezia | ||
| 1963–1964 | Turquía | ||
| 1964 | Triestina | ||
| 1965 | Turquía | ||
| 1965–1966 | Turquía | ||
| 1966–1967 | Piacenza | ||
|
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Sandro Puppo, nado en Piacenza o 28 de xaneiro de 1918 e finado na mesma cidade o 16 de outubro de 1986, foi un futbolista e adestrador italiano. Xogaba como centrocampista.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Como futbolista[editar | editar a fonte]
Nado en Piacenza, pasou os seus anos de adolescencia en Shanghai, onde seu pai actuaba como violinista.[1] Na China comezou a xogar ao fútbol, no equipo da súa escola,[1] e cando regresou a Piacenza en 1934 presentouse ao adestrador do Piacenza, Carlo Corna,[1] que inicialmente o colocou como mezzala. Máis tarde, pasou ao medio central, posición na que xogou o resto da súa carreira.[2] Foi titular no Piacenza durante tres tempadas na Serie C, e as súas actuacións valéronlle a convocatoria para os Xogos Olímpicos de Berlín de 1936 xunto co seu compañeiro Carlo Girometta, aínda que foron como reserva e non chegaron a xogar.[1]
No verán de 1937 fichou polo Inter de Milán, chamado daquela Ambrosiana-Inter,[1] co que gañou a Serie A na súa primeira tempada, aínda que sen chegar a debutar en liga, ao contar o equipo con Renato Olmi na súa posición. Debutou coa camiseta nerazzurra o 6 de xaneiro de 1938, nun partido da Copa de Italia no campo do Napoli.[1] Tampouco contou con moitos minutos na seguinte tempada (8 partidos na Serie A) e foi traspasado ao Venezia.[1] Foi titular no equipo veneciano durante as seguintes catro tempadas, xogando por detrás da parella Loik - Mazzola, e conquistou a Copa Italia na campaña 1940/41. Participou tamén no Campionato Alta Italia de 1943/44, no que o equipo chegou á rolda final.[3]
Despois da guerra foi cedido ao Piacenza, onde comezou actuando como xogador-adestrador, ata que foi substituído no banco por Renato Bodini.[4][5] Regresou a Venecia para o Campionato da Serie A 1946 /47.[6] Co descenso dos venecianos á Serie B, pasou a Roma, reclamado por Imre Senkey. Con todo, na capital sufriu unha grave lesión que puxo fin á súa carreira na elite do fútbol italiano,[1] aínda que militou unha última tempada no modesto Thiene, no dobre papel de xogador-adestrador.[1]
Como adestrador[editar | editar a fonte]
Despois das súas primeiras experiencias como xogador-adestrador no Piacenza e no Thiene, en 1950 converteuse no segundo adestrador do Venezia, na Serie B.[1] En xaneiro de 1951 colleu as rendas do equipo, sendo o primeiro adestrador ata outubro, cando foi despedido e substituído por Mario Villini.[7] No resto da tempada 1951/52 ocupou o banco do Rovereto, na Serie C.[1][8]
En 1952 converteuse no adestrador da selección de Turquía, á que dirixiu nos Xogos Olímpicos de Helsinqui en 1952, acadando os cuartos de final, onde caeu eliminado por goleada (7-1) ante a poderosa Hungría, que acabaría levando a medalla de ouro. Conseguiu tamén a clasificación para o Mundial de 1954, despois de dar a sorpresa e eliminar a España.[1] Xa en Suíza, na súa primeira participación nun Mundial, o equipo turco perdeu contra Alemaña Occidental e goleou por 7-0 a Corea do Sur. Quedou empatado a puntos coa selección alemá, polo que se se enfrontou de novo a esta para dilucidar quen pasaría á seguinte fase, sendo a vitoria para a RFA por 7-2. Nese mesmo período de dous anos (1952/54) tamén foi adestrador do Beşiktaş.[1]
Despois sentou no banco do Barcelona, durante a tempada 1954/55,[1] acabando subcampión de liga por detrás do Real Madrid, e facendo debutar o coruñés Luis Suárez, futuro Balón de Ouro.[9] De regreso a Italia, adestrou durante dous anos á Juventus, levando a cabo un programa de renovación e rexuvenecemento do equipo.[1] No equipo piemontés, alcumado a Juve dei puppanti,[10][11] dirixiu a xogadores como Piero Aggradi, Flavio Emoli, Enzo Robotti e Giuseppe Vavassori.[1]
En 1957 volveu a Venecia por motivos de saúde, e alí adestrou o Mestrina,[1], antes de ingresar ao ano seguinte na Federación Italiana de Fútbol.[9][11] Durante un partido amigable en Budapest sentou no banco da selección B de Italia,[9] antes de regresar de novo a Turquía, para poñerse outra vez á fronte da selección turca e do Beşiktaş.[1]
A continuación regresou a Italia, onde adestrou o Siracusa e o Venezia,[12][13] e completou a súa terceira etapa na selección turca. En 1964 pasou polo Triestina,[9][14] antes de volver á selección turca, á que dirixiu en dúas etapas máis entre xaneiro de 1965 e maio de 1966, sen poder conseguir a clasificación para o Mundial de 1966. Rematou a súa carreira como adestrador no Piacenza en 1967.[15][16][17]
Trala retirada[editar | editar a fonte]
En 1968 foi contratado pola empresa piacentina Astra do expresidente do Piacenza Enzo Bertuzzi,[15] como intérprete e e secretario.[15] En 1970 foi elixido pola FIFA no grupo de estudos técnicos do Mundial de México, xunto cos ingleses Winterbottom e Greenwood e o alemán Cramer.[1][11]
En 1974 publicou en Piacenza o volume Calcio: quo vadis, un ensaio no que expuxo a evolución técnica e táctica do fútbol dende as súas orixes ata 1970.[1]
Faleceu en Piacenza en 1986 aos 68 anos.[1][11]
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
Na súa cidade natal recibiu o seu nome un campo de fútbol, no que xogan os seus partidos os equipos US Turris, ASD Primogenita e Nuova Spes.
Palmarés como futbolista[editar | editar a fonte]
- Inter de Milán
- Serie A (1): 1937/38.
- Copa Italia (1): 1938/39.
- Venezia
- Copa Italia (1): 1940/41.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 "Sandro Puppo, gentiluomo del calcio". Libertà (en italiano). 18 de outubro de 1986. p. 21.
- ↑ ""Il mezzo secolo del Piacenza" di Vincenzo Bertolini e Gaetano Cravedi". piacenzacalcio.it (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 24 de febreiro de 2015. Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Tempada 1944". calciovenezia.com (en italiano). Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Le liste di trasferimento dei calciatori del Nord". Il Corriere dello Sport (en italiano). 28 de setembro de 1945. p. 2. Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Equipo do Piacenza na tempada 1945/46". storiapiacenza1919.it (en italiano). Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Equipo do Piacenza na tempada 1946/47". storiapiacenza1919.it (en italiano). Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Villini è il nuovo allenatore del Venezia". Il Corriere dello Sport (en italiano). 12 de outubro de 1951. p. 2. Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Almanacco Illustrato del calcio" (en italiano). 1952. p. 191.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Bottazzini, G.; Fontanelli, C. Piacenza90: partite, protagonisti, immagini (en italiano). GEO Edizioni. p. 118.
- ↑ G.Bottazzini, C.Fontanelli, Piacenza90: partite, protagonisti, immagini, GEO Edizioni, pag.118
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 "È morto Puppo, allenò la Juve". La Stampa (en italiano). 18 de outubro de 1986. p. 22.
- ↑ "Puppo è giunto a Siracusa". Il Corriere dello Sport (en italiano). 4 de agosto de 1962. p. 7. Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Achilli sostituisce il piacentino Puppo alla guida del Venezia". Libertà (en italiano). 26 de febreiro de 1964. p. 5.
- ↑ "Sandro Puppo D.T. della Triestina". Libertà (en italiano). 30 de xullo de 1964. p. 5.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Gentilotti, P.; Rubini, G. (2011). Dal Farnese a Barriera Genova (en italiano) 3. Libertà. p. 156.
- ↑ "Equipo do Piacenza na tempada 1966/67". storiapiacenza1919.it (en italiano). Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Equipo do Piacenza na tempada 1967/68". storiapiacenza1919.it (en italiano). Consultado o 20 de febreiro de 2022.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sandro Puppo  |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Datos do adestrador en worldfootball.net (en italiano).
- Datos de Puppo no sitio web do Comité Olímpico Internacional (en inglés).
- Datos do adestrador en BDFutbol (en castelán).
| Control de autoridades |
|
|---|
- Nados en Piacenza
- Nados en 1918
- Finados en 1986
- Futbolistas de Italia
- Centrocampistas de fútbol
- Xogadores do FBC Unione Venezia
- Xogadores do Piacenza Calcio
- Xogadores do Inter de Milán
- Xogadores do AS Roma
- Adestradores de fútbol de Italia
- Adestradores do FC Barcelona
- Adestradores do Beşiktaş JK
- Adestradores do Juventus FC
- Adestradores da selección de fútbol de Turquía
- Adestradores do Mundial de Fútbol de 1954