Salmodia exclusiva
A salmodia exclusiva é unha posición teolóxica adoptada por un grupo minoritario de protestantes, especialmente reformadas calvinistas, segundo a cal só se pode usar o canto congregacional dos salmos metificados e ningún outro tipo de cántico.
Orixe[editar | editar a fonte]
Os himnos ademais dos salmos foron compostos polos cristiáns dende os primeiros tempos da igrexa, pero os salmos foron preferidos pola igrexa primitiva e usáronse case exclusivamente até finais do século IV.[1] Durante a Reforma Protestante, Martín Lutero e moitos outros reformadores, incluídos os asociados á tradición reformada, usaron himnos e salmos, pero Jean Calvino prefería os Salmos e foron a única música permitida para o culto en Xenebra. Iso converteuse na norma para os seguintes 200 anos de culto reformado.
Do século XX ao presente[editar | editar a fonte]
A himnodia tornouse aceptábel de novo para os reformados a mediados do século XIX, aínda que varias denominacións, especialmente os presbiterianos reformados, continúan coa práctica da salmodia exclusiva. Ademais, as igrexas que adoptan a salmodia exclusiva tamén tenden a opoñerse ao uso de instrumentos musicais nos servizos públicos.
Entre as igrexas que practican a salmodia exclusiva están: Congregacións Reformadas Holandesas, Igrexa Reformada Puritana no Brasil e a Igrexa Escocesa, que mantén os cantos en gaelico escocés.[2]
O grupo maioritario das igrexas reformadas non practica e oponse á salmodia exclusiva, alegando que a posición restrinxe o ensino de toda a Biblia a través dos cantos, reducindo os cantos só aos Salmos, mentres que toda Biblia sería apta para cantar no culto público.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Old, Hughes Oliphant (2002). Worship: Reformed according to Scripture. Louisville, KY: Westminster John Knox Press. páx. 36. ISBN 978-0664225797.
- ↑ "A Igrexa Puritana Reformada defende a salmodia exclusiva". Consultado o 13 de xullo de 2018.[Ligazón morta]