Rubí
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde maio de 2017.) |
| Rubí | |
|---|---|
 Rubí antes de ser puído | |
| Fórmula química | Al2O3::Cr |
| Clase | Óxidos |
| Sistema cristalino | Romboédrico |
| Cor | Vermella |
| Brillo | Vítreo |
| Dureza | 9 |
| Fractura | Concoidea |
| Exfoliación | Moi imperfecta |
| Raia | Branca |
| Densidade | 3,9-4,1 g/cm3 |
O rubí (do latín ruber, vermello) é un mineral variedade do corindón da clase dos óxidos cuxa fórmula química é Al2O3, que contén tamén átomos de cromo e que é considerado unha das catro xemas preciosas xunto ó zafiro, a esmeralda e o diamante.
Aspecto[editar | editar a fonte]
Dunha característica cor vermella, o rubí preséntase en forma de cristais tabulares hexagonais, rematados en certas ocasións en punta e noutras en forma de prisma. A súa cor pode ser rosada despois de ser puído.
-
Rubí pulido
Lugares onde se atopa[editar | editar a fonte]
O rubí atópase nas minas bauxíticas e nos ríos pouco profundos das zonas mesolíticas.
Encóntranse xacementos de rubí en Myanmar, Sri Lanka, India, Madagascar, Tailandia, China e Rusia. Ademais de atoparse en menor cantidade en Suráfrica, Australia, Groenlandia e Estados Unidos. Os da península de Málaca son moi valiosos, chegando a alcanzar en valor ós diamantes do mesmo tamaño.
Usos do rubí[editar | editar a fonte]
Os seus usos restrínxense á xoiería e as aplicacións láser para crear os láseres de helio-rubí e os de rubí puro.
O seu valor depende da súa cor, tamaño, densidade e pureza.
O rubí sintético[editar | editar a fonte]
O primeiro rubí sintético fabricouse por vez primeira en 1923, mesturando alume e pigmentos de cromo. Este método permite a produción de pedras moi similares química e fisicamente ás naturais, porén o rubí sintético úsase máis en reloxería que para a fabricación de xoias.
Prepárase da seguinte maneira:
Primeiro mestúrase óxido de aluminio (Al2O3) e óxido de cromo (CrO3) estequiometricamente nun crisol de platino, logo colócase nunha mufla a uns 2000 K e finalmente arrefríase deixando arrefecer o cristal no fondo do crisol.
A ley establece que os cristais sintéticos deben de ser marcados para non ser confundidos cos verdadeiros.
Propiedades[editar | editar a fonte]
Físicas[editar | editar a fonte]
O rubí é duro (dureza 9 na escala de Mohs) e a súa cor varía segundo a concentración de cromo na súa composición. O seu punto de fusión flutúa entre os 2000 K, dependendo tamén da concentración de cromo.
Químicas[editar | editar a fonte]
O rubí é resistente á corrosión pois é estable cinética e termicamente. Non se pode disolver en ácidos haloxenuros pero si no ácido sulfúrico para formar co cromo ácido crómico e co óxido de aluminio un sulfato ácido de aluminio. Tamén é atacado polos ácidos perclórico, fluorhídrico e hexafluorosílicico.
Outros óxidos[editar | editar a fonte]
Outros óxidos importantes son:
O rútilo, a magnetita e a casiterita.
