Roger de Flor
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | Rutger Blume 1267 (Gregoriano) Bríndisi (Coroa de Aragón) |
| Morte | 30 de abril de 1305 (Gregoriano) (37/38 anos) Edirne |
| Causa da morte | Homicidio |
Comandante en xefe Companhia Catalã (pt)  | |
| Adalid (en) | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Coroa de Aragón Imperio Bizantino |
| Actividade | |
| Ocupación | condottiero , militar , almogávar (pt) |
| Período de actividade | 1282 (Gregoriano) - |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua siciliana |
| Carreira militar | |
| Lealdade | Coroa de Aragón |
| Rango militar | Megaduque |
| Conflito | Cruzadas e Cerco de Acre de 1291 |
| Familia | |
| Cónxuxe | Maria Asanina (en) |
 | |
Rutger Blume, máis coñecido como Roger de Flor, nado en Bríndisi en 1267 e finado en Adrianópole (Imperio Bizantino) o 30 de abril de 1305, foi un cabaleiro e aventureiro de orixe italo-alemá, comandante dos almogávares.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
O seu pai Ricardo (morto na batalla de Tagliacozzo) era un oficial de cetraría do emperador Frederico II e a súa nai unha burguesa de Brindisi, localidade na que naceu. Arruinada a súa familia, a súa nai confiouno a un cabaleiro do Amorne, na que acabaría profesando como "irmán sarxento", ao mando dun navío chamado "Falcón".
Participou na última cruzada a terra santa, onde se distinguiu na defensa de San Xoán de Acre (1291). Con todo, os templarios acusárono de terse apropiado de tesouros da orde na confusión na que se desenvolveu o desaloxo da cidade, polo que foi expulsado da orde. Aproveitando a súa experiencia militar, fíxose mercenario, entrando ao servizo do rei Frederico II de Sicilia (fillo de Pedro III o Grande de Aragón).
Frederico púxoo ao mando das compañías de almogávares, mercenarios cataláns que foran empregados pola Coroa de Aragón na conquista de Valencia e Mallorca e que serviran para que a Coroa de Aragón consolidase o seu dominio de Sicilia fronte ás pretensións da Casa de Anjou. Participou na defensa de Mesina en 1302 demostrando dotes de auténtico líder. Tras a Paz de Caltabellota (1302) entre Carlos II de Anjou e Frederico de Sicilia, en 1303 púxose ao servizo do emperador bizantino Andrónico II Paleólogo, para axudarlle contra o perigo turco, ao mando dunha expedición de 4.000 almogávares, 1.500 soldados de cabalaría e 39 naves enviada por Frederico (a Gran Compañía Catalá). Desfilou ao mando dos almogáraves, os cales lle tiñan grande estima, perante o emperador bizantino na cidade de Constantinopla. Ao mando dos almogávares aniquilou os xenoveses de Constantinopla, cousa que agradeceu o emperador, farto da súa tutela, pasou a Anatolia e tomou as cidades de Filadelfia, Magnesia e Éfeso, rexeitando os turcos ata Cilicia e o Tauro (1304) sempre en batallas en inferioridade numérica. Tamén durante a primavera de 1304 tivo lugar unha batalla entre os almogávares e invasores escitas procedentes do norte do mar Negro (alanos), que foron derrotados. En recompensa polos servizos ao imperio, Andrónico concedeulle o título de megaduque (comandante da frota) e a man de María, a súa sobriña e filla do tsar de Bulgaria. As batallas anteriores foran curtas e provocáronse maior número de vítimas sobre todo na retirada dos turcos do campo de batalla. Foron de menor intensidade comparadas coa que se produciu preto das Portas de Ferro. Roger de Flor e 8.000 almogávares derrotaron a un exército turco composto por 30.000 soldados, na súa maioría xanízaros, provocando 18.000 mortos inimigos. Logo desta gran vitoria os turcos pensárono dúas veces antes de atacar de novo ao Imperio Bizantino durante varios anos e Roger foi proclamado césar do Imperio, concedéndolle aquel en feudo os territorios bizantinos en Asia Menor, con excepción das cidades. Na batalla destacou un tal Berenguer de Entenza que apoiara a Roger con 1.000 almogávares. A este concedéuselle o título de megaduque a petición de Roger.
Con todo, a situación dos almogávares no imperio non era cómoda. Por unha banda, ao parecer cometeron excesos coa poboación grega local. Por outra, parece que a ambición de Roger de Flor era grande e pretendía erixirse en soberano dos territorios conquistados. Finalmente, a súa crecente ambición e influencia espertaron a hostilidade de Miguel IX, fillo de Andrónico II e asociado ao goberno do imperio. Así, este fíxoo asasinar en Adrianópolis durante un banquete xunto con máis dun centenar de xefes almogávares (5 de abril de 1305), e atacou posteriormente as tropas almogávares. Con todo, non só non puideron acabar con eles senón que os sobreviventes, baixo o mando de Berenguer d'Entença, contraatacaron e arrasaron todo canto atoparon ao seu paso en Tracia e Macedonia (feitos coñecidos como Vinganza catalá).
Roger de Flor conseguiu unha gran popularidade entre os seus contemporáneos grazas á crónica de Ramón Muntaner. A súa figura, enseguida convertida en mítica, foi o principal modelo de Tirant lo Blanc, de Joanot Martorell.
A bandeira da Brigada Paracaidista do Exército de Terra Español leva o nome de Roger de Flor.
