Ricardo Núñez Lissarrague

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Ricardo Núñez Lissarrague
Nacemento16 de xullo de 1904
LugarBetanzos
Falecemento14 de xuño de 1998 e 16 de xuño de 1998
LugarPalma de Mallorca
NacionalidadeEspaña
Profesióndirector de cinema, actor, guionista e produtor de cinema
Na rede
IMDB: nm0639280 Allmovie: p170219 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Ricardo Núñez Lissarrague, nado en Betanzos o 16 de xullo de 1904 e finado en Palma de Mallorca o 14 de xuño de 1998, foi un actor, guionista, produtor e director de cine galego.

Biografía[editar | editar a fonte]

Nado no seo dunha familia acomodada do Betanzos de principios do século XX, Ricardo trasladouse a Madrid en 1923, onde abriu unha cafetería chamada Atocha. Asiduo ás tertulias artísticas do café "María Cristina", alí descubriuno o actor e director Florián Rey, que o contratou para actuar na película muda El pilluelo de Madrid. Esta colaboración abriulle as portas para participar noutras películas do citado director, como Águilas de acero e La hermana San Sulpicio, filme que o fixo saltar á fama xunto a Imperio Argentina.

A aparición do son no cine supuxo un gran reto para Ricardo: o de camuflar o seu marcado acento galego. Superado este hándicap, e logo dalgunhas aparicións menores, púxose ás ordes do director Benito Perojo para rodar Susana tiene un secreto, Se ha fugado un preso e Rumbo al Cairo, converténdose nunha das estrelas do cine español do momento.

Ao estalar a guerra civil española, Ricardo colaborou en varias películas de apoio á República. Logo da derrota da República, viuse obrigado a exiliarse a Arxentina en 1939, onde se estreou como director coas longametraxes Madre Alegría e Fuego Sagrado. Igualmente, produciu varias películas para Benito Perojo, como Chiruca ou La copla de la Dolores, de novo con Imperio Argentina como protagonista.

A revolución que estalou na Arxentina en 1955 provocou o regreso de Ricardo Núñez a España, onde dirixiu "La chica del barrio" e ata catro películas máis. No seu penúltimo traballo como director, "Lo que cuesta vivir", realizou un cameo aparecendo como taxista.

A partir de 1962 centrouse no seu labor de guionista e produtor, procurando illarse da popularidade e levar unha vida tranquila ata o seu pasamento á idade de 93 anos.

Filmografía[editar | editar a fonte]

Como actor[editar | editar a fonte]

  • Lo que cuesta vivir (propia, 1958)
  • Nuestro culpable (1938), de Fernando Mignoni
  • En busca de una canción (1937), de Eusebio Fernández Ardavín
  • Rumbo al Cairo (1935), de Benito Perojo
  • Es mi hombre (1935), de Benito Perojo
  • Crisis mundial (1934), de Benito Perojo
  • Se ha fugado un preso (1934), de Benito Perojo
  • Sol en la nieve (1933), de León Artola
  • Alalá (1933), de Adolf Trotz
  • Corre, mulilla (1933), de Benito Perojo (curtametraxe)
  • Susana tiene un secreto (1933), de Benito Perojo
  • El hombre que se reía del amor (1933), de Benito Perojo
  • Las noches de Port Said (1931), de Leo Mittler
  • La aldea maldita (1930), de Florián Rey
  • 48 pesetas de taxi (1930), de Fernando Delgado
  • Fútbol, amor y toros (1929), de Florián Rey
  • La Hermana San Sulpicio (1927), de Florián Rey, xunto a Imperio Argentina
  • Águilas de acero (1927), de Florián Rey
  • El Pilluelo de Madrid (1927), de Florián Rey

Como director[editar | editar a fonte]

  • Detective con faldas (1962)
  • Lo que cuesta vivir (1958)
  • Tremolina (1957)
  • Malagueña (1956)
  • La chica del barrio (1956)
  • Fuego Sagrado (1950)
  • Madre Alegría (1950)

Como produtor[editar | editar a fonte]

  • Cuentos de las sábanas blancas (1977), de Mariano Ozores
  • El alma se serena (1970), de José Luis Sáenz de Heredia
  • Miss Cuplé (1959), de Pedro Lazaga
  • Lo que cuesta vivir (propia, 1958)
  • Tremolina (propia, 1957)
  • Malagueña (propia, 1956)
  • Lo que fue de La Dolores (1947), de Benito Perojo
  • Villa rica del Espíritu Santo (1945), de Benito Perojo
  • Martingala (1940), de Fernando Mignoni
  • Nuestra Natacha (1936), de Benito Perojo

Como guionista[editar | editar a fonte]

  • Escándalo en el internado (1966), de Marino Girolami
  • Lo que cuesta vivir (propia, 1958)
  • Tremolina (propia, 1957, en cooperación con Mauricio Torres)
  • Madre Alegría (propia, 1950)

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Mosquera Camba, José Luis (1986). "Ricardo Núñez, una vida para el cine". Anuario Brigantino. ISSN:. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]