Requila
| Requila | |
|---|---|
| Nacemento | c. 400 |
| Lugar de nacemento | Xermania Magna |
| Falecemento | 448 |
| Lugar de falecemento | Mérida |
| Nacionalidade | Reino de Galicia |
| Relixión | paganismo xermánico |
| Ocupación | monarca |
| Pai | Hermerico |
| Fillos | Requiario e Ricimer |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Requila ou Réquila, nado sobre o 410 e falecido no 448, foi o segundo monarca Reino Suevo de Galicia, sucedendo ao seu pai Hermerico[1]. No seu relativamente curto reinado realiza unha grande expansión do reino e consegue consolidalo defendéndoo dos vándalos e do propio Imperio Romano.
Expansións[editar | editar a fonte]
Subiu ó trono en 438 por desexo do seu pai Hermerico que estaba enfermo dende anos atrás. Adoptou unha actitude moi agresiva contra os galaicos nativos e a igrexa católica. Enfrontouse aos bispos e favoreceu ao clero priscilianista. Fixo novas alianzas coas tribos bagaudas, bandoleiros do norte peninsular que traballaban como mercenarios.
Dirixiu unha política expansionista con campañas por Lusitania e a Baetica tratando de encher o baleiro deixado polos retirados vándalos e alanos. Derrotou no 438 a Andevoto, dux romano, segundo Isidoro de Sevilla, ou un xefe local segundo outras fontes, na batalla do Genil, preto río Singilis (Genil).[2]
Lusitania[editar | editar a fonte]
No 439 dirixe os seus exércitos á Lusitania, sitia e consegue a capitulación[3] de Augusta Emerita, que máis tarde convertería en corte. Acude, enviado como legado romano, o conde Censorio co obxectivo de lograr un acordo pero é feito prisioneiro en Myrtilis Lulia (Mértola).
Baetica[editar | editar a fonte]
Réquila continúa a súa campaña apoderándose de Hispalis (Sevilla) no 441.[3] Xa baixo o control dos suevos, as xa dominadas Gallaecia e Lusitania, engadíronselles a Baetica e parte da Cartaxinense. Durante o seu curto reinado chegou a facerse dono de case toda a actual Andalucía e de parte do Levante. As conquistas de Requila adaron a maior expansión territorial da monarquía sueva na península.
Defensa do reino[editar | editar a fonte]
Incursións vándalas[editar | editar a fonte]
Os vándalos fixéronse fortes en África, despois de que no 439 Xenserico conseguira Cartago, capturando toda frota alí atracada. Con este movemento fixo aos vándalos donos do Mediterráneo Occidental, apoderándose de bases marítimas de gran valor estratéxico e comercial: as Illas Baleares, Córsega, Sicilia e Sardeña. Tamén ao suevos aos que lles fan pequenas incursións ao longo do expandido reino, a máis sonada foi no 445 na costa de Gallaecia, en Turonio, preto de Ponte Caldeas, pero é rexeitada.
Campaña romana contra os suevos[editar | editar a fonte]
Vito, magister militium baixo Valentiniano III, no ano 446 comanda un exército formado por federados godos e soldados romanos que se dirixiu a Hispania para loitar contra os suevos. Os motivos da campaña non están moi claros. Por unha banda, pénsase que foi unha operación na que, ademais de loitar contra estes, buscábase castigar aos terratenentes de Bética e Cartaxinense pola súa colaboración cos bárbaros. Outra versión inclínase por enmarcala no contexto dos preparativos de Aecio para reconquistar a provincia de África recentemente perdida ante os vándalos de Xenserico.
Hidacio fixo unha breve descrición da campaña de Vito onde resaltou que someteu aos grandes terratenentes a fortes impostos para pagar o mantemento das súas tropas. Requila partiu co seu exército dende Lusitania e conseguiu derrotar a Vito nun lugar non determinado. Ante esta situación, Vito decidiu fuxir co resto das súas tropas mentres que os suevos procederon a saquear as dúas provincias hispanas como castigo á poboación pola súa colaboración co exército romano.
Relixión[editar | editar a fonte]
Rexurdimento do Priscilianismo[editar | editar a fonte]
Nos últimos anos de reinado descúbrese en Asturica Augusta (Astorga) unha seita maniquea que revela un rexurdir do Priscilianismo, o que motivou o envío dun informe ao Papa de Roma, León I. Este remite un escrito acerca do Priscilianismo no que indica que o rexurdimento herético era consecuencia das turbulencias que naqueles tempos se vivían na Gallaecia.
Morte[editar | editar a fonte]
Rechila morreu como pagán no 448 en Emerita: gentilis moritur ("morre xentil") de acordo a Hidacio, pero Isidoro de Sevilla, escribindo máis de século e medio despois, e cuxa fonte foi Hidacio, di ut ferunt, gentilitatis vitam finivit ("rematou a súa vida como xentil, ou iso din"). De tódalas maneiras Isidoro probablemente fixo unha interpretación precipitada polo feito de que o fillo e sucesor Requiario fose o primeiro rei católico.[4] Algúns historiadores afirman que Requila criou a Requiario no catolicismo para fomentar as boas relacións coa Igrexa e lograr a fácil conversión dos suevos.[5]
Requila puido ser o pai, ou quizais tío, do magister militum Ricimero.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Afonso IX (1289). Menéndez Pidal, ed. Estoria de España (PDF) (1977 ed.).
Depues de la muerte de Hermerico finco Riquila su fijo por rey de Gallizia (..)
- ↑ Thompson, Romans and Barbarians, 173.
- ↑ 3,0 3,1 Thompson, Romans and Barbarians, 172.
- ↑ Thompson, Romans and Barbarians, 218 e 306 n30.
- ↑ Thompson, "The Conversion of the Spanish Suevi", 79, quen denega isto.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 Requila: Un reino en expansión . |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- López Carreira, A; Fernández Calo, T. Os reis de Galicia. A Nosa Terra. Vigo, 2003. ISBN 84-96203-27-1.
- Thompson, E. A. Romans and Barbarians: The Decline of the Western Empire. Madison: University of Wisconsin Press, 1982. ISBN 0-299-08700-X.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Requila Nacemento: ? Falecemento: 448
| ||
| Títulos Reais | ||
|---|---|---|
| Precedido por Hermerico
|
Rei de Galicia 438–448 |
Sucedido por Requiario |
