República Popular de Crimea

República Popular de Crimea
*Qırım Halq Cumhuriyeti*
	República Popular de Crimea ; Qırım Halq Cumhuriyeti
	Bandeira
	Himno: Ant etkenmen (Tártaro de Crimea) ; Eu prometín
Capital	Bakhchysarai
Lingua	Tártaro de Crimea; Ucraíno; Ruso
Relixión	Sunnismo
Goberno	República
Lexislatura	Qurultay
Historia
• Establecido	1917
• Disolución	1918

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Crimea (homónimos).

A República Popular de Crimea (en tártaro de Crimea: Qırım Halq Cumhuriyeti) foi unha república que existiu dende decembro de 1917 a xaneiro de 1918 na península de Crimea, localizada no sur da actual Ucraína. Esta república foi o primeiro intento no mundo musulmán de establecer un Estado secular (véxase tamén República Democrática de Acerbaixán). Na súa fundación, a República Popular de Crimea era un dos moitos intentos pasaxeiros de crear novos estados despois de que a Revolución rusa de 1917 causara o derrubamento do Imperio ruso.

Historia[editar | editar a fonte]

A República Popular de Crimea foi declarada por iniciativa do Qurultay dos tártaros de Crimea, que estipulaba a igualdade de todas as etnias dentro da península; a maioría das persoas que vivían na Crimea do tempo eran rusos (compoñendo un 42 % da poboación da Crimea) ou ucraínos (11 %).^[1] Porén os tártaros de Crimea foron durante algún tempo a forza política e cultural dominante sobre a península. Noman Çelebicihan foi o primeiro e único presidente da república.

O Qurultay consistía en 76 delegados, catro dos cales eran mulleres (Efika Gasprinskaya, Anife Bdaninskaya, Ilhan Tohtar e Hatice Avcı). Os delegados eran elixidos de cinco condados: Ialta (24), Akmescit (19), Keffe (16), Kezlev (11), e Orkapi (6).

Os bolxeviques estableceron a RSS da Tavria sobre o territorio de Crimea a principios de 1918 antes de que a zona fose invadida polas forzas da República Popular de Ucraína e do Imperio alemán. Algúns funcionarios do goberno nacional como Cafer Seydahmet Kırımer, que conseguira escapar do terror do bolxevismo, buscaban asilo político en Kíiv e facían unha petición de axuda militar do Exército ucraíno.