Ramón Berenguer IV o Santo
 | Atención: Este artigo é demasiado curto e precisa dun traballo de ampliación. |
| Ramón Berenguer IV o Santo | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 1114 |
| Lugar de nacemento | Barcelona |
| Falecemento | 6 de agosto de 1162 |
| Lugar de falecemento | Borgo San Dalmazzo |
| Soterrado | Mosteiro de Santa Maria de Ripoll |
| Nacionalidade | Condado de Barcelona |
| Ocupación | gobernante |
| Pai | Ramón Berenguer III |
| Nai | Dulce I, Condessa da Provença |
| Cónxuxe | Petronila de Aragón |
| Fillos | Dulce de Aragão, Afonso II de Aragón, Peter of Barcelona, Berenguer of Barcelona, Sancho I, Conde da Cerdanha e Raimundo Berengário III, Conde da Provença |
| Irmáns | Berengário Raimundo, Conde da Provença, Berenguela de Barcelona, Almodis of Barcelona, Stefania di Barcellona e Ximena de Barcelona i de Díaz |
| Na rede | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Ramón Berenguer IV o Santo, nado en Barcelona entre os anos 1113 e 1114 e finado en Borgo San Dalmazzo, preto de Turín, o 7 de agosto de 1162[1] foi Conde de Barcelona, Xirona, Osona, Cerdaña e Ribagorza, e princeps do Aragón, que na época significaba primus inter pares.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Orixe familiar[editar | editar a fonte]
Era fillo de Ramón Berenguer III e Dulce de Provenza, a quen sucedeu no trono condal de Barcelona contra 1131, mentres o seu irmán xemelgo Berenguer Ramón sucedía a seu pai no trono condal de Provenza. Era neto por liña paterna de Ramón Berenguer II e Mafalda de Apulia-Calabria, e por liña materna de Gerbert de Gavaldà e Gerberga de Provenza.
Foi cabaleiro templario como o fora, tamén, seu pai, aínda que con carácter temporal (miles ad terminum).[2][3]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Ubieto (1987), páx. 188
- ↑ Carraz, Damien (2005). L'Ordre du Temple dans la basse vallée du Rhône (1124-1312): Ordres militaires, croisades et sociétés méridionales. Collection d'histoire et d'archéologie médiévales, ISSN 1255-2380 num. 17 (en francés). Lyon: Presses Universitaires Lyon. p. 110. ISBN 978-2-7297-0781-1.
- ↑ Os miles ad terminum eran cabaleiros que non tomaban a totalidade dos votos da ordenación, polo que tiñan un estatus inferior e servían tan só durante un tempo limitadosolo durante un tiempo limitado. (Véxase: Selwood, Dominic (1999). Knights of the Cloister: Templars and Hospitallers in Central-Southern Occitania, C.1100-C.1300. Boydell & Brewer Ltd. p. 120.).
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ramón Berenguer IV o Santo  |
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Bofarull y Mascaró, Próspero de (1836). Los Condes de Barcelona vindicados II. Barcelona: Imprenta de Oliveres y Monmany.
- Pellicer i Pagès, Josep Mª (1888). Santa María del monasterio de Ripoll (en castelán). Mataró: Establecimiento tipográfico de Feliciano Horta.
- Pujades, Gerónimo (1832). Cronica universal del principado de Cataluña (en castelán) VIII. Barcelona: Imprenta de José Torner.
- Suárez Fernández, Luis (1976). Historia de España Antigua y Media (en castelán). Madrid: Rialp.
- Ubieto Arteta, Antonio (1981). Historia de Aragón (en castelán). Vol. I (La formación territorial). Zaragoza: Anubar ediciones. ISBN 84-7013-181-8.
- Ubieto Arteta, Antonio (1987). Historia de Aragón: Creación y desarrollo de la Corona de Aragón (en castelán). Zaragoza: Anubar. ISBN 84-7013-227-X.
