Herba ulmeira
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
| Herba ulmeira | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Filipendula ulmaria | |||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||
 Pouco preocupante | |||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||
| 'Filipendula ulmaria' (L.) Maxim. | |||||||||||||||||
A herba ulmeira ou herba das abellas[1] (Filipendula ulmaria) é unha especie de planta herbácea pertencente á familia das rosáceas. Aparece en Galicia.
Descrición[editar | editar a fonte]
A herba ulmeira (Filipendula ulmaria (L.) Maxim. 1879) distínguese de Filipendula vulgaris en ter follas basais con non máis de 5 pares de folíolos, que miden máis de 2 cm; pétalos máis pequenos, de 2-5 mm . Vilosa, perenne, de talos simples ou ramosos de até 2 m; raíces sen tubérculos. A inflorescencia adoita ser máis longa ca larga. Flores brancas con estams, máis longos ca os pétalos. Florea polo verán.
Hábitat[editar | editar a fonte]
Habita en lugares moi húmidos, lameiros, illós, pantanos, prados higroturbosos.
Distribución[editar | editar a fonte]
En toda Europa.
Propiedades[editar | editar a fonte]
- Antiinflamatorio: Os derivados salicilatos que contén inhiben a síntese de prostaglandinas por inactivación irreversíble da COX-1. O efecto antiinflamatorio maniféstase principalmente nas fases iniciais da inflamación.
- Analxésico: Os derivados salicilatos producen analxesia ao actuaren a nivel central sobre o hipotálamo e a nivel periférico bloqueando a xeración de impulsos dolorosos, mediante o bloqueo da síntese de prostaglandinas mediada pola inhibición da cicloosixenasa.
- Antipirético : Os derivados salicilatos reducen a temperatura anormalmente elevada cando actúan sobre o centro termorregulador do hipotálamo producindo vasodilatación periférica. A vasodilatación aumenta a sudación e por tanto a perda de calor. Non diminúen a temperatura normal.
Contraindicaciones[editar | editar a fonte]
- Hipersensibilidade aos salicilatos
- Absterse de prescribir extractos concentrados de Ulmaria en caso de úlceras gastroduodenais, hemorraxias activas ou cando se sigan tratamentos con anticoagulantes ou hemostáticos.
- Non prescribir formas de dosificación orais con contido alcólico a meniños menores de dous anos nin a consultantes en proceso de deshabituación etílica.
Historia[editar | editar a fonte]
A partir da oxidación do aldehido salicílico (compoñente principal de Filipendula ulmaria) descubriuse o ácido salicílico en 1838, que á súa vez orixinou o descubrimento do ácido acetilsalicílico en 1853. Este último, coñecido como Aspirina, tornouse unha das menciñas máis sonadas e utilizadas no mundo dende hai máis dun século. O seu nome precisamente deriva do nome latino da herba ulmeira: Spiraea.
Taxonomía[editar | editar a fonte]
Filipendula ulmaria foi descrita por (L.) Maxim. e publicado en Trudy Imperatorskago S.-Peterburgskago Botaničeskago Sada 6(1): 251. 1879.[2]
- Etimoloxía
Filipendula: nome xenérico que vén de filum que significa "fío", e pendulus que significa "pendurando". Disque o nome describe os tubérculos da raíz que penduran caracteristicamente sobre o xénero, en raíces fibrosas.
ulmaria: epíteto que significa "como "Ulmaria"
- Filipendula denudata (J.Presl & C.Presl) Fritsch
- Filipendula glauca (Schultz) Asch. & Graebn. ex Dalla Torre & Sarnth.
- Spiraea contorta Stokes
- Spiraea denudata J. Presl & C. Presl
- Spiraea glauca Schultz
- Spiraea odorata Gray
- Spiraea palustris Salisb.
- Spiraea ulmaria subsp. denudata (J. Presl & C. Presl) Arcang.
- Spiraea ulmaria subsp. discolor (W.D.J.Koch) Arcang.
- Spiraea ulmaria var. denudata (J. Presl & C. Presl) Hayne
- Spiraea ulmaria var. discolor Dumort.
- Spiraea ulmaria var. discolor W.D.J. Koch
- Spiraea ulmaria var. glaberrima (Beck) Rouy & E.G.Camus
- Spiraea ulmaria var. glauca (Schultz) Wallr.
- Spiraea ulmaria var. incana Desv.
- Spiraea ulmaria var. nivea Wallr.
- Spiraea ulmaria var. tomentosa Cambess.
- Spiraea ulmaria var. tomentosa Hayne
- Spiraea ulmaria var. unicolor Rouy & E.G. Camus
- Spiraea ulmaria var. viridis Desv.
- Spiraea ulmaria var. viridis Wallr.
- Spiraea ulmaria L.
- Spiraea unguiculata Dulac
- Thecanisia ulmaria (L.) Raf. ex B.D.Jacks.
- Ulmaria denudata (J. Presl & C. Presl) Opiz
- Ulmaria glauca (Schultz) Fourr.
- Ulmaria palustris var. denudata (J. Presl & C. Presl) Focke in W.D.J. Koch
- Ulmaria palustris var. denudata Kostel.
- Ulmaria palustris var. glauca (Schultz) Opiz
- Ulmaria palustris Moench
- Ulmaria pentapetala var. denudata (J. Presl & C. Presl) Asch.
- Ulmaria pentapetala var. discolor (W.D.J. Koch) Schinz & R.Keller
- Ulmaria pentapetala var. glauca (Schultz) Asch.
- Ulmaria pentapetala Gilib.
- Ulmaria pentapetala Gilib. ex Asch.
- Ulmaria ulmaria (L.) Barnhart
- Ulmaria vulgaris Hill[3]
Nome común[editar | editar a fonte]
- Galego: herba ulmeira; herba das abellas; raíña dos prados; filipéndula[1].
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Nomes vulgares en galego en Nomenclatura vernácula da flora vascular galega, Santiago de Compostela, Xunta de Galicia, 1991; Termos esenciais de botánica, Santiago de Compostela, Universidade, 2004; "Botánica" en Vocabulario de ciencias naturais, Santiago de Compostela, Xunta, 1991; Gran dicionario Xerais da lingua galega, Vigo, Xerais, 2009
- ↑ "Filipendula ulmaria". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 15 de marzo de 2014.
- ↑ Sinónimos en Anthos, Real Jardín Botánico
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Herba ulmeira  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- VV.AA., Strasburger: Tratado de Botanica. Editorial Omega:2004. ISBN 978-8428213530.
- FONT i QUER P., Plantas medicinales: el Dioscórides renovado. Barcelona, Lábor:1962
- OLEG POLUNIN, Flowers of Europe: a field guide. Oxford University Press: 1969
- Barceló, M.C, Benedí, C. (coord.) et al. Botànica farmacèutica ensenyament de Farmàcia: pràctiques. Barcelona. Edicions Universitat de Barcelona; 2008. (Col. textos docentes 279; texto guía)
