PPP
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2016.) |
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
PPP (acrónimo do inglés point-to-point protocol, «protocolo punto a punto») é un protocolo de nivel de enlace estandarizado no documento RFC 1661. Xa que logo, trátase dun protocolo asociado á pila TCP/IP de uso en Internet.
Descrición[editar | editar a fonte]
O protocolo PPP permite establecer unha comunicación a nivel de enlace entre dous computadoras. Xeralmente, utilízase para establecer a conexión a Internet dun particular co seu provedor de acceso a través dun módem telefónico. Ocasionalmente tamén é utilizado sobre conexións de banda larga (como PPPoE ou PPPoA). Ademais do simple transporte de datos, PPP facilita dúas funcións importantes:
- Autenticación. Xeralmente mediante unha clave de acceso.
- Asignación dinámica de IP. Os provedores de acceso contan cun número limitado de enderezos IP e contan con máis clientes que enderezos. Naturalmente, non todos os clientes conéctanse ao mesmo tempo. Así, é posible asignar un enderezo IP a cada cliente no momento en que se conectan ao provedor. O enderezo IP consérvase ata que termina a conexión por PPP. Posteriormente, pode ser asignada a outro cliente.
PPP tamén ten outros usos, por exemplo, utilízase para establecer a comunicación entre un módem ADSL e a pasarela ATM do operador de telecomunicacións. Tamén se veu utilizando para conectar a traballadores desprazados (p. ex. computador portátil) coas súas oficinas a través dun centro de acceso remoto da súa empresa. Aínda que está aplicación estase abandonando en favor das redes privadas virtuais, máis seguras.
Trama PPP[editar | editar a fonte]
Unha trama PPP esta baseada en HDLC.[1] Ten un mínimo de 6 bytes e un máximo indeterminado. A trama HDLC con PPP é:
| Bandeira | Enderezo | Control | Protocolo | Datos | FCS | Bandeira |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 0x7e | 0xFF | 0x03 | 2 bytes | Lonxitude variable. Pode levar recheo. | 2 ou 4 bytes | 0x7e |
Nota: 0x7e son 8 bits en notación hexadecimal, ver Hexadecimal para máis información.
O enderezo sempre é 0xFF que é o enderezo de difusión estándar de todos os destinos. En PPP non hai enderezos individuais de cada estación dado que só hai dúas. O campo control vale 0x03, que corresponde con tramas de usuario non numeradas en HDLC. Estes dous campos pódense eliminar se se negocia en LCP "Address-and-Control-Field-Compression" (ACFC, compresión dos campos de enderezo e control).
Os identificadores de protocolo están especificados no RFC 1661. Os máis importantes son:
O campo FCS (Frame Check Sequence) é unha secuencia de comprobación de trama. Utilízase para detectar erros na transmisión da trama. O transmisor calcula o CRC do contido da trama e colócao no campo FCS. O receptor calcula o CRC da trama que recibe e compárao co valor que hai no FCS. Se os valores son distintos, hai bits erróneos na trama, polo que se descarta. Se o campo FCS é de 2 bytes úsase un CRC de 16 bits. Se o campo FCS é de 4 bytes, úsase un CRC de 32 bits.
Funcionamento[editar | editar a fonte]
PPP consta das seguintes fases:
- Establecemento de conexión. Durante esta fase, unha computadora contacta coa outra e negocian os parámetros relativos ao enlace usando o protocolo LCP. Este protocolo é unha parte fundamental de PPP e por iso están definidos no mesmo RFC. Usando LCP negóciase o método de autenticación que se vai a utilizar, o tamaño dos datagramas, números máxicos para usar durante a autenticación,...
- Autenticación. Non é obrigatorio. Existen dous protocolos de autenticación. O máis básico e inseguro é PAP, aínda que non se recomenda dado que manda o nome de usuario e a contrasinal en claro. Un método máis avanzado e preferido por moitos ISPs é CHAP, no cal a contrasinal mándase cifrada.
- Configuración de rede. Nesta fase negócianse parámetros dependentes do protocolo de rede que se estea usando. PPP pode levar moitos protocolos de rede ao mesmo tempo e é necesario configurar individualmente cada un destes protocolos. Para configurar un protocolo de rede úsase o protocolo NCP correspondente. Por exemplo, se a rede é IP, úsase o protocolo IPCP para asignar o enderezo IP do cliente e os seus servidores DNS.
- Transmisión. Durante esta fase mándase e recibe a información de rede. LCP encárgase de comprobar que a liña está activa durante períodos de inactividade. Obsérvese que PPP non proporciona cifrado de datos.
- Terminación. A conexión pode ser finalizada en calquera momento e por calquera motivo.
PPP ten todas as propiedades dun protocolo de nivel de enlace:
- Garantía de recepción.
- Recepción ordenada.
- Uso do porto 53 para conexión bidireccional de sockets.
PPP versus SLIP[editar | editar a fonte]
O protocolo SLIP cumpre a mesma función que PPP, pero se trata dun protocolo moito máis anticuado. As vantaxes de PPP sobre SLIP son:
- Permite a conexión tanto mediante liñas síncronas como asíncronas.
- Permite a asignación dinámica de enderezos IP en ambos os extremos da conexión.
- Permite o transporte de varios protocolos de rede sobre el (SLIP soamente permite IP).
- Implementa un mecanismo de control de rede NCP.
- Usado tamén en Redes Neuronais Artificiais (RNA).
O protocolo PPP pódese usar tamén para crear Redes Privadas Virtuais (RPV) tanto cifradas como non cifradas, pero se se desexa cifrado, débese implementar por baixo de PPP.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Como se explica en RFC 1662 Arquivado 04 de maio de 2009 en Wayback Machine.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Explicación sobre PPP (en inglés).
| Control de autoridades |
|
|---|
