Platypsyllus castoris
| Platypsyllus castoris | |||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||||
| Platypsyllus castoris Ritsema, 1869[1] | |||||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||||
|
Platypsyllus castorinus Westwood, 1869 | |||||||||||||||||||||||
Platypsyllus castoris é unha especie de escaravello ectoparasito que só se encontra na súa única especie hóspede, o castor,[2][3] e é o único membro do xénero Platypsyllus. Por esta razón, na literatura recibe o nome de escaravello do castor. É un escaravello aplanado e sen ollos,[4] que lembra a unha pulga ou carracha. Adoitábase situalo nunha familia separada, pero agora está situado na familia Leiodidae, subfamilia Platypsyllinae.[1]
Descrición[editar | editar a fonte]
Ten varias modificacións para axeitarse ao seu modo de vida ectoparasito. Lembra unha pulga ou piollo no seu aspecto. Mide 1,9-2,2 mm de lonxitude.[5] Non ten ás nin ollos e as súas antenas teñen forma de maza con antenómeros numerados do 3 ao 11 acurtados, compactados globularmente, e parcialmente encerrados nun antenómero con forma de pa. As larvas son tamén ectoparasitas dos castores e teñen ganchos nos tres segmentos torácicos que lles permiten pendurarse do seu hóspede.[1]
Distribución[editar | editar a fonte]
O escaravello existe só no hemisferio norte (holártico) e está restrinxido a áreas nas cales se encontran castores: América do Norte, norte de Europa e norte de Asia.[1]
Comportamento[editar | editar a fonte]
Ademais do castor americano (Castor canadensis) e do castor de Eurasia (Castor fiber), o único outro hóspede no que se atopou algunha vez este escaravello foi unha londra de río norteamericana da especie Lontra canadensis, e isto ocorreu nunha soa ocasión, polo que non parece ser un hóspede habitual. Hipotetízase que esa londra puido coller o parasito ao entrar no refuxio do castor ou quizais matou a un castor novo, algo que as londras se cre que fan algunhas veces. Encóntrase sobre todo no pescozo e cabeza do castor. Tanto os escaravellos adultos coma as larvas aliméntanse de tecido epidérmico e tamén probablemente de secrecións da pel e líquidos que zumegan das feridas. É posible que as larvas poidan ser tamén preeiras no refuxio do castor.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Peck, S. B. (marzo-xuño de 2006). "Distribution and biology of the ectoparasitic beaver beetle Platypsyllus castoris Ritsema in North America (Coleoptera: Leiodidae: Platypsyllinae)". Insecta Mundi 20 (1–2): 85. ISSN 0749-6737. Arquivado dende o orixinal o 16 de marzo de 2013. Consultado o 8 de abril de 2013.
...e Platypsyllus Ritsema 1869 cunha especie aparentemente holártica, ectoparasitos de dúas especies de Castor.
- ↑ Cardé, Vincent H.; Resh, Ring T., eds. (2009). Encyclopedia of Insects (2nd ed.). Amsterdam: Elsevier/Academic Press. p. 197. ISBN 9780080920900.
Os escaravellos Platypsyllus castoris da familia Leiodidae son especialistas dos castores,...
- ↑ Whitaker, John O. (1996). National Audubon Society Field Guide to Mammals (Revised ed.). Nova York: Knopf. p. 568. ISBN 0-679-44631-1.
Os castores son hóspedes dun único parasito que vive no exterior dos seus corpos, un escaravello altamente especializado que parasita só a castores.
- ↑ Goater, Timothy M.; Goater, Cameron P.; Esch, Gerald W. (2013). Parasitism: The Diversity and Ecology of Animal Parasites (2nd ed.). Cambridge University Press. p. 325. ISBN 9780521190282.
Todos os xéneros [de Coleoptera, que inclúe Platypsyllus,] non son alados nin teñen ollos ou téñenos reducidos e están marcadamente aplanados dorsoventralmente.
- ↑ Beetles of Eastern North America. Arthur V. Evans. 2014. Princeton University Press.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Beaver Beetles by David Moskowitz
- Behrendt, Marc (xullo-agosto 2003). "Beaver Beetles" (PDF). Buckeye Trapper. Consultado o 8 de abril de 2013.
