Giovanni Pastrone

Giovanni Pastrone
	;
Biografía
Nacemento	13 de setembro de 1883 ; Montechiaro d'Asti, Italia (pt)
Morte	27 de xuño de 1959 (75 anos); Turín, Italia
Lugar de sepultura	Cemiterio Monumental de Turín
Datos persoais
Outros nomes	Piero Fosco
País de nacionalidade	Italia (1946–1959); Reino de Italia (1883–1946)
Actividade
Ocupación	director de cinema , montador , produtor de cinema , guionista , actor , realizador
Período de actividade	1914 -
Lingua	Lingua italiana

Giovanni Pastrone, nado en Montechiaro d’Asti o 13 de setembro de 1883 e finado en Turín o 27 de xuño de 1959, foi un director, guionista e produtor italiano, coñecido tamén como Piero Fosco, que desenvolveu a súa obra cinematográfica durante a época do cinema mudo.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Tras facer estudos de administrativo, en 1905 entrou como contador na empresa cinematográfica Rossi & C. de Turín. Dous anos despois converteuse en director administrativo da compañía, que en 1908 cambiou o seu nome por Itala Films.

Traballando co enxeñeiro Sciamengo en melloras técnicas, patentou o "fixitè", un procedemento para previr os posibles escorregóns da película. Creou ademais un circuíto de salas de proxección para asegurar a distribución de centos dos seus filmes. Con todo isto, Itala Films converteuse nunha das produtoras máis importantes de Europa, grazas á produción de La caduta di Troia (1911), un ambicioso peplum de trinta minutos de duración, comezando a afrontar a realización de filmes de maior alcance e duración, o que influíu en mestres internacionais como David Wark Griffith, director de Intolerance.

Cabiria (1914) foi a produción máis ambiciosa de Pastrone, un filme de dúas hora que axiña foi coñecida nos Estados Unidos e admirada por Griffith. O filme foi realizado con todas as esixencias do “film d’art”, incluíndo o feito de contratar o máis coñecido escritor italiano da época, Gabriele d’Annunzio, para redactar os intertítulos.

O filme está ambientado nas guerras púnicas e o seu argumento combina tramas bélicas, catástrofes naturais e paixóns. A estrea en Turín fíxose con orquestra e coros teatrais, tentando facer un espectáculo que competise coa ópera e atraese o público burgués e aristócrata que desprezaba o cinema por consideralo un entretemento popular.

En 1919, na cima do seu éxito, abandonou a actividade cinematográfica para dedicarse á investigación médica.