Pementeira de Xamaica
| Pementa de Xamaica | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Pimenta dioica | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Enerxía | 1 100 kJ (260 kcal) |
|---|---|
| Vitaminas | Cantidade %DV† |
| Vitamina A equiv. | 3% 27 μg |
| Vitamina B6 | 16% 0.210 mg |
| Vitamina C | 47% 39.2 mg |
| Minerais | Cantidade %DV† |
| Cinc | 11% 1.01 mg |
| |
| †As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos. | |
A pementeira de Xamaica é unha árbore de nome científico Pimenta dioica.
Os seus froitos secos, a pementa de Xamaica, é unha especia que se emprega como condimento en diversos pratos e pode combinarse facilmente con outras especias para resaltar o sabor e o aroma, como o cravo da India, canela, pementa negra e noz moscada; por iso en inglés denomínase "Allspice" debido a esta combinación. Sinónimos:Pimenta officinalis Lindley e Eugenia pimenta D.C.
Características[editar | editar a fonte]
Esta árbore (de altura entre os sete e dez metros) e orixinaria do sur de México e Guatemala, así como de Cuba e Xamaica, que florece nos meses de abril a maio. Colléitase o froito da árbore, aínda que tamén as follas, en menor cantidade, posúen un cheiro aromático e fresco que lembran ao eucalipto ou á mirra.
Á diferenza da pementa propiamente dita non contén piperina, polo cal non posúe o sabor picante característico daquela.
Usos[editar | editar a fonte]
Culinarios[editar | editar a fonte]
É un dos ingredientes máis característicos da cociña caribeña, emprégase moído na elaboración das salsas mole mexicanas e na elaboración de curry en po como acompañamento de salchichas. A pementa de Xamaica é un dos ingredientes máis típicos nas salsas barbacoa industriais. As follas queimadas da planta adóitanse empregar na India para afumar a carne.Pode empregarse tamén en comidas típicas brasileiras. En Guatemala utilízase en diversos pratos salgados e como condimento para sobremesas e receitas doces. Tradicionalmente úsase para condimentar as comidas orixinarias do norte do país e en conservas de froitas da selva tropical como o ciricote e guaya, así como no arroz con leite e o ponche do Nadal tradicional, entre outros.
En Europa consómese en Inglaterra nalgúns estofados e salsas así como para condimentar verduras encurtidas. En Alemaña sobre todo úsase a pementa de Xamaica na elaboración de embutidos e nos pasteis aromáticos de Nadal. Ademais pódese atopar nas ofertas de especias da maioría dos supermercados. Existen exemplos na cociña danesa como saborizante do "smørrebrød", que é un pan negro cuberto cunha selección de salchichas, pastas, peixe, queixo e verduras. Nas Illas Baleares (España) utilízase o gran moído para potenciar o sabor de pratos tradicionais como o arroz de matanzas ibicenco.
En Honduras tradicionalmente utilizábase para condimentar o café, nas quesadillas, arroz con leite e así como en infusión (das follas).
En Nicaragua é un ingrediente tradicional xunto coa canela e o cravo da India da bebida típica nacional o pinolillo.
En Venezuela coñécese co nome de "guayabitas" e é utilizada na preparación de doces crioulos. Os grans úsanse enteiros. No Perú coñécese como pementa chapa ou pementa de chapa e úsase para a preparación de sopas, guisos, doces e bebidas.[1] En Bolivia é chamada pementa doce, sendo usada na sopa de maní e a carne do silpancho.
Medicinais[editar | editar a fonte]
Debido ás concentracións que posúe a planta de euxenol pódese considerar un antiséptico local, ademais dun analxésico, e para o alivio de molestias gastrointestinales.[2]
Industriais[editar | editar a fonte]
Existen experiencias en América de reforestación con esta especie.[3]
Taxonomía[editar | editar a fonte]
Esta planta foi descrita por primeira vez en 1759 por Carl von Linné como Myrtus dioica en Systema Naturae, Editio Decima 2:1056. e posteriormente transferida de xénero como Pimenta dioica por Elmer Drew Merrill en Contributions from the Gray Herbarium of Harvard University 165:37 en 1947.[4]
- Sinonimia
- Myrtus dioica L., Syst. Nat. ed. 10, 2: 1056 (1759).
- Evanesca crassifolia Raf., Sylva Tellur.: 105 (1838), nom. illeg.
- Myrtus pimenta L., Sp. Pl.: 472 (1753).
- Caryophyllus pimenta (L.) Mill., Gard. Dict. ed. 8: 2 (1768).
- Myrtus aromatica Salisb., Prodr. Stirp. Chap. Allerton: 354 (1796), nom. superfl.
- Myrtus aromatica Poir. in J.B.A.P.M.de Lamarck, Encycl. 4: 410 (1798), nom. illeg.
- Myrtus pimenta var. longifolia Sims, Bot. Mag. 30: t. 1236 (1809).
- Pimenta officinalis Lindl., Coll. Bot.: t. 19 (1821).
- Myrtus pimenta var. breviflora Hayne, Getreue Darstell. Gew. 9: t. 37 (1825).
- Eugenia pimenta (L.) DC., Prodr. 3: 285 (1828).
- Eugenia pimenta var. longifolia DC., Prodr. 3: 285 (1828).
- Eugenia pimenta var. ovalifolia DC., Prodr. 3: 285 (1828).
- Pimenta vulgaris Lindl. in J.C.Loudon, Encycl. Pl.: 418 (1829).
- Myrtus tabasco Willd. ex Schltdl. & Cham., Linnaea 5: 559 (1830).
- Pimenta aromatica Kostel., Allg. Med.-Pharm. Fl. 4: 1525 (1835), nom. superfl.
- Pimentus aromatica Raf., Sylva Tellur.: 158 (1838), nom. superfl.
- Pimentus geminata Raf., Sylva Tellur.: 105 (1838).
- Pimentus beira Raf., Sylva Tellur.: 105 (1838), nom. superfl.
- Eugenia micrantha Bertol., Fl. Guatimal.: 22 (1840).
- Pimenta officinalis var. cumanensis Schiede & Deppe, Linnaea 27: 424 (1856).
- Pimenta officinalis var. longifolia (Sims) Ou.Berg, Linnaea 27: 423 (1856).
- Pimenta officinalis var. ovalifolia (DC.) Ou.Berg, Linnaea 27: 424 (1856).
- Pimenta officinalis var. tabasco (Willd. ex Schltdl. & Cham.) Ou.Berg, Linnaea 27: 425 (1856).
- Pimenta communis Benth. & Hook.f., Xene. Pl. 1: 717 (1865).
- Pimenta vulgaris Belo, Anais Soc. Esp. Hist. Nat. 10: 270 (1881).
- Pimenta pimenta (L.) H.Karst., Deut. Fl.: 790 (1882), nom. inval.
- Myrtus piperita Sessé & Moc., Fl. Mexic., ed. 2: 124 (1894).
- Pimenta dioica var. tabasco (Willd. ex Schltdl. & Cham.) Standl., Ceiba 3: 172 (1953).[5]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Sabores del Perú". "Copia arquivada". Archived from the original on 04 de marzo de 2016. Consultado o 13 de abril de 2023.
- ↑ T. K. Lim (2012). Edible Medicinal And Non Medicinal Plants: Volume 3, Fruits. Springer Science & Business Media. pp. p.660.
- ↑ "La pimienta de Jamaica [Pimenta Dioica (L.) Merrill, Myrtaceae] en la sierra Norte de Puebla (Méjico)". Manuel Juan Macía Barco, (1998)
- ↑ "Pimenta dioica". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 26 de novembro de 2013.
- ↑ "Pimenta dioica". Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultado o 6 de maio de 2010.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Herbs, Spices and Flavourings, Tom Stobart, Penguin books, 1977
- Yaniv, Zohara et al. Hand Book of Medicinal Plants. 10 Alice Street, Bringhamton, NY 13904-1580: Food Products Press(r), 2005.
- "Efecto del envejecimiento del árbol de Pimenta dioica L., sobre el rendimiento y composoción del aceite esencial de la fruta", Gonzalez A.; Pino J. A, nst. investigaciones, Habana, Cuba. 990, vol. 30, no2, pp. 277-281 (10 ref.)
