Pedro Núñez del Valle

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaPedro Núñez del Valle
Biografía
Nacementoc. 1597 Editar o valor em Wikidata
Madrid Editar o valor em Wikidata
Morte24 de setembro de 1649 Editar o valor em Wikidata (51/52 anos)
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpintor Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata
Adoración dos Reis, 1631, óleo sobre lenzo, 272,5 x 170,6 cm, Madrid, Museo do Prado.

Pedro Núñez del Valle, nado en Madrid, c. 1597 e finado en 1649, foi un pintor barroco formado en Italia onde asimilou a estética do caravaxismo que contribuíu a introducir o chamado Século de Ouro na pintura madrileña.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Pedro Núñez del Valle naceu en Madrid. Sábese que o seu pai era caldeireiro, pero descoñécese a data do seu nacemento e calquera outro dato sobre a súa vida antes de partir a Italia. En Roma aparece documentado nos anos 1613 e 1614 como membro da Academia de San Lucas. Debeu volver á Península Ibérica arredor de 1623, cando asinou co título academicus romanus Sant Orencio da igrexa de San Lourenzo de Huesca, pintura tenebrista no tratamento da luz e con ecos do clasicismo de Guido Reni nas figuras.

En 1625 casou con Ángela de Seseña, orfa coidada por Alonso Carbonel e consta documentalmente que nese mesmo ano traballou no claustro da Mercè de Madrid, facendo unha serie de relatos mercedarios en unión con Juan van der Hamen, con quen establecería lazos de amizade, sendo á súa morte (1631) o encargado da taxación dos seus bens. Á morte de Bartolomé González, en 1627, Núñez optou ao cargo de pintor ao rei que quedou vacante e ao que aspiraban outros once pintores. Vicente Carducho, Eugenio Cajés e Velázquez, a quen Filipe IV encomendou a cualificación dos aspirantes, propuxérono na cuarta posición, tras Antonio de Lanchares, Félix Castelo e Angelo Nardi. Aínda que non conseguiu o nomeamento desexado, foi chamado para traballar con certa frecuencia para a Corte: en 1633 pintou a ermida de San Juan nos Xardíns do Retiro, en 1639, con outros moitos pintores, participou na decoración do Salón de Ouro ou sala da comedia do Alcázar, onde se lle encomendou o dobre retrato de Filipe III e Filipe IV, monarca reinante, e as reinterpretacións de Henrique I con Afonso IX. Mesmo dez anos despois, en colaboración con Francisco Ricci, encargouse da pintura e dourado que se facía no palacio para conmemorar o aniversario da raíña Mariana de Austria.

Nese mesmo ano (agosto de 1649) fixo testamento, pedindo ser enterrado no convento da Victoria, onde tiña sepultura propia.

Obra[editar | editar a fonte]

Noli em tangere, Prado. Óleo sobre lenzo, 235 x 156 cm. Pintado para o convento de San Norberto de Madrid, pasou tras a súa desamortización en 1809 á Academia de Belas Artes e posteriormente ao Museo da Trinidad. Depositado dende 1872 no convento de San Pascual de Madrid, cando foi rematado no punto medio, catalogado como anónimo madrileño do primeiro terzo do século XVII. [1] Despois do seu reingreso no Museo e da súa restauración, exponse na sala 007A como obra de Pedro Núñez del Valle. [2]

San Orencio, datada en 1623, é a obra máis antiga que conserva Núñez del Valle, con forte recordo da súa etapa en Italia, onde se formou no estudo da escola romano-boloñesa á vez que atento ao caravaggismo representado por Artemisia Gentileschi e Cecco dona Caravaggio.[3] De 1631 é a Adoración de los Reyes Magos, ingresada en 1992 no Museo do Prado, onde se mesturan as suxestións caravagistas con lembranzas de Reni e da escola boloñesa. Outro cadro datado é o Camino del Calvario da Colegiata de Talavera de la Reina, de 1632, que se atopa en mal estado de conservación.

Outras obras destacadas, nas que tamén se manifesta a influencia do mundo romano, son a Santa Apolonia de colección particular, A Anunciación da Ermida, Santa Margarida, procedente do convento das Descalzas Reales de Madrid, fortemente caravaggista no seu tratamento de luz e no estudo de lenzos e detalles de bodegóns ou, sobre todo, Jael y Sisara do Museo de Dublín, unha das súas obras máis complexas e que durante moito tempo atribuíron a Cecco dona Caravaggio. Núñez del Valle tamén tería cultivado a pintura paisaxística, segundo as obras que deixou á súa morte, reflectidas no inventario dos seus bens, e aínda que só se conserva unha delas, nalgunhas das súas obras atópanse pezas de fermosas paisaxes., como Agar e Ismael, da Caridade de Ávila, ou nunha Fuxida a Exipto dunha colección particular.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Museo del Prado.
  2. ↑ «Noli me tangere», ficha de la obra en la Colección del Museo del Prado.
  3. ↑ Pallarés Ferrer, p. 162 indica, porén, 1628.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Angulo Íñiguez, Diego, e Pérez Sánchez, Alfonso I. Pintura madrileña del primer tercio del siglo XVII, 1969, Madrid: Instituto Diego Velázquez, CSIC,
  • Barri Moya, José Luis, O pintor madrileño Pedro Núñez del Valle. Datos para a súa biografía, edición dixital Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes, 2006.
  • Corpus Velazquen. Documentos e textos, tomo I, Madrid, 2000, Ministerio de Educación, p. 66. [[ISBN 84-369-3345-1]]
  • Pallares Ferrer, María José (2001). Pallares Ferrer, María José. Pallares Ferrer . Pallares Ferrer 2001 ISBN 84-8127-096-2 . 
  • Pérez Sánchez, Alfonso I. (1992). Pérez Sánchez, Alfonso E. Pintura barroca en España 1600-1750 . Pérez Sánchez : Edicións Cátedra, 1992 ISBN 84-376-0994-1 . 
  • Un mecenas póstumo. El legado de Villaescusa. Adquisiciones 1992-93 , Madrid, Museo do Prado, 1993, p. 62-64
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pedro_Núñez_del_Valle&oldid=6288820»