Pedro Antonio Fernández de Castro
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2020.) |
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 20 de outubro de 1632 Monforte de Lemos |
| Morte | 6 de decembro de 1672 (40 anos) Lima (Imperio Español) |
 Vice-rei do Peru (pt)  | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Relixión | Catolicismo |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Lingua | Lingua castelá |
| Outro | |
| Título | Conde de Lemos Conde de Andrade Q16600661 Conde de Vilalba |
| Familia | Casa de Castro |
| Cónxuxe | Ana Francisca de Borja y Doria (en) (1664–) |
| Fillos | María Alberta Fernández de Castro Portugal Borja (en) , Ginés Fernando Ruiz de Castro y Portugal (en) |
| Pais | Francisco Fernández de Castro Andrade (en) e Antonia Girón Enríquez de Rivera (en) |
Pedro Antonio Fernández de Castro, nado en Monforte de Lemos en 1632 e finado en Lima o 6 de decembro de 1672, foi un administrador e político galego, X Conde de Lemos, VII marqués de Sarria, VIII conde de Andrade, IX conde de Vilalba, III duque de Taurisano e XIX vicerrei do Perú
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu en Monforte de Lemos en 1632, sendo fillo de Francisco Fernández de Castro Andrade e Portugal, IX conde de Lemos, e de Antonia Téllez Girón, filla á súa vez do III duque de Osuna.[1] Foi educado para a guerra, sendo favorito da corte cando o rei Carlos II o nomeou vicerrei do Perú en 1666.
O 9 de novembro de 1667, chega ao porto do Callao e fai a súa entrada a Lima tomando posesión do seu cargo, o 21 de novembro como novo Vicerrei do Perú.
Foi famoso nese período ao ser xusticeiro e inflexible, preocupouse pola pureza de prácticas relixiosas. Deu impulso á construción de edificacións en Lima, e fundou algunhas institucións públicas en Lima, como unha hospital para indios convalecentes e un hospicio para mulleres arrepentidas.
En Lima[editar | editar a fonte]
A principios da década de 1670, as noticias que chegaron a Lima sobre o famoso corsario inglés Henry Morgan, quen tomara Chagres, capturado e saqueado a cidade de Panamá motivaron a que o Vicerrei Fernández de Castro enviase unha expedición de 18 barcos e case 3 000 soldados, pero o seu arribada a Panamá foi demasiado tarde; Morgan xa abandonara a cidade.
A súa fe católica[editar | editar a fonte]
Fernández de Castro foi un católico moi devoto e un forte apoio dos Xesuítas. Axudou non só economicamente, senón que laboró durante a construción da Igrexa dos Desamparados, cerca á ponte no río Rímac, en Lima. Frecuentemente facía de axudante ou sacristán na misa do Pai Francisco del Castillo.
O conde e a condesa tamén foron importantes auspiciares da canonización de Santa Rosa de Lima, tanto na Corte en España e no Vaticano. O 12 de febreiro de 1668 Rosa foi beatificada, cunha celebración oficial que levou a cabo o 15 de abril dese ano, na Basílica de San Pedro, a comunicación oficial chegou a Lima o 18 de xaneiro de 1669. O Conde e a Condesa enviaron unha escultura de Santa Rosa ao Vaticano (Melchor Caffa foi o escultor). Con ocasión da súa beatificación, o seu féretro de madeira foi substituído por un de prata, custeado pola Condesa. Por requirimento da rexente española Mariana de Austria, o 11 de agosto de 1670 Rosa foi nomeada Patroa das posesións españolas en América e Filipinas. Foi canonizada o 12 de abril de 1671 polo papa Clemente X. Rosa foi a primeira nacida en América en ser consagrada como santa católica.
Durante o seu goberno produciuse un feito prodixioso ao intentar borrar a imaxe do Señor dos Milagres, polo cal mandou edificar unha ermida. O 14 de setembro de 1671 oficiouse a primeira misa ante as altas autoridades eclesiásticas e civís, data que coincide co día da Exaltación da Cruz, comezándose a difundir o culto e a chegar de diferentes lugares numerosos fieis, comezándoo a chamar ao crucificado Santo Cristo dos Milagres, ou de As Marabillas
Faleceu en Lima, o 6 de decembro de 1672. O seu corpo foi sepultado na Igrexa de San Pedro de Lima (entón chamada Igrexa de San Pablo, antes da expulsión dos xesuítas) sendo o seu corazón depositado aos pés da nosa Señora dos Desamparados, na Igrexa que axudou a construír. Cando dita Igrexa foi demolida en 1938, o corazón do Conde de Lemos foi levado á Igrexa de San Pedro e posto nun nicho entre os altares de San Francisco de Borja e San Luís Gonzaga.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ De la Puente Brunke, José. "Pedro Antonio Fernández de Castro Portugal y Andrade". Real Academia da Historia (en castelán). Consultado o 16 de decembro de 2023.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Pedro Antonio Fernández de Castro  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Dicionario biográfico de Galicia. Ir Indo Edicións. 2010-2011.
