Saltar ao contido

Pecorino

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Pecorino

Nome orixinalPecorino Editar o valor en Wikidata
Tipoqueixo Editar o valor en Wikidata
Subclase dequeixo de Italia e queixo de ovella Editar o valor en Wikidata
Gastronomíagastronomía de Italia Editar o valor en Wikidata
Ingredientes
leite de ovella e callo Editar o valor en Wikidata
Orixe
País de orixeItalia Editar o valor en Wikidata
Lugar de creaciónLazio, Sardeña, Toscana e Sicilia Editar o valor en Wikidata
Wikidata ] C:Commons ]

O pecorino é un tipo de queixo italiano feito a partir de leite de ovella. É coñecido pola súa textura densa e o seu sabor forte e salgado. O nome "pecorino" provén de "pecora", que significa ovella en italiano, e refírese á orixe do leite utilizado na súa produción. Este queixo é unha das delicias máis apreciadas da gastronomía italiana, especialmente nas rexións do sur do país como Sardeña, Lazio e Sicilia.

Tipos de Pecorino

[editar | editar a fonte]

Existen varias variedades de pecorino, que varían principalmente segundo a rexión e o proceso de maduración. As máis coñecidas son:

1. Pecorino Romano: Este é o pecorino máis popular e o que se produce de forma industrial. Caracterízase pola súa textura dura e o sabor intenso, salgado e algo picante. É utilizado especialmente para ralar sobre pratos de pasta como a clásica Pasta alla gricia ou Cacio e pepe. A súa maduración pode durar entre 5 e 8 meses, o que lle dá o seu sabor tan característico[1].

2. Pecorino Sardo: Provido da illa de Sardeña, este pecorino ten un sabor máis suave que o Romano. Pode ser consumido fresco ou maduro, sendo o maduro máis picante. O Pecorino Sardo fresco é suave e cremoso, ideal para ensaladas, mentres que o maduro se usa para ralar en pratos de pasta ou risottos[2].

3. Pecorino Toscano: Este pecorino é orixinario da rexión da Toscana, e pode ser fresco ou madurado. O pecorino fresco é suave e lixeiramente doce, mentres que o madurado é máis firme e cun sabor máis pronunciado. A súa textura é algo granulosa, especialmente cando está máis curado, e é utilizado en ensaladas, pratos de pasta ou como aperitivo[3].

4. Pecorino di Pienza: Feito na zona de Pienza, en Toscana, este queixo é coñecido pola súa textura suave e o seu sabor delicado. A súa maduración é de aproximadamente 3 a 6 meses e é perfecto para acompañar pratos simples, como pan con aceite de oliva ou miel. A súa consistencia cambia á medida que madura, facendo que se poida rallar cando está curado[4].

Produción

[editar | editar a fonte]

O proceso de fabricación do pecorino segue un método tradicional que inclúe a pasteurización do leite de ovella, a adición de cultivos bacterianos e o cuaxe. O queixo é moldeado e deixado reposar antes de ser madurado. A duración da maduración varía dependendo do tipo de pecorino, dende semanas ata varios meses.

En Italia, o Pecorino Romano é o que máis se produce, e moitos queixos italianos gozan da denominación de orixe controlada (DOP), o que significa que só os queixos producidos en certas rexións baixo condicións específicas poden levar ese nome.[5]

Usos na gastronomía

[editar | editar a fonte]

O pecorino é moi versátil na cociña italiana e úsase de moitas formas. A súa versión máis madura, como o Pecorino Romano, é especialmente popular para ralar sobre pratos de pasta, risottos e sopas. Tamén se pode comer como aperitivo acompañado de frutas ou miel para equilibrar o seu sabor salgado. O Pecorino tamén se utiliza en recheos de ravioli ou para enriquecer ensaladas e pratos de carne. En Sardeña, é común usar o Pecorino para facer pratos tradicionais como a fregola (un tipo de pasta).

Valor nutricional

[editar | editar a fonte]

O pecorino é un queixo rico en proteínas, calcio e graxas, e, debido ao seu alto contido de sal, debe ser consumido con moderación. Unha porción típica de pecorino (aproximadamente 30 gramos) pode conter entre 100 e 130 calorías, dependendo do tipo. A súa gran cantidade de calcio faio beneficioso para a saúde óssea, mentres que as proteínas que contén axudan á reparación muscular. Porén, o seu alto contido de graxas saturadas fai que se deba consumir con moderación[6].

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]