Pavel Miliukov

Pavel Miliukov
	;
Nome orixinal	(ru) Павел Николаевич Милюков
Biografía
Nacemento	15 de xaneiro de 1859 (Xuliano) ; Moscova, Rusia
Morte	31 de marzo de 1943 (84 anos); Aix-les-Bains, Francia
Lugar de sepultura	Cemitério de Batignolles (pt)
Member of the State Duma of the Russian Empire (en)
Member of the Russian Constituent Assembly (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Imperio Ruso
Relixión	Cristianismo ortodoxo
Educación	Faculty of History and Philology of Moscow University (en)
Actividade
Lugar de traballo	San Petersburgo
Ocupación	diplomático , político , historiador , xornalista
Empregador	Universidade de Chicago ; Universidade de Sófia (pt)
Partido político	Partido Democrático Constitucional
Lingua	Lingua rusa
Familia
Pai	Nikolay Pavlovich Milyukov (pt)
	Sinatura
	Voz: Pavel Miliukov (lingua rusa)

Este artigo amosa letras cirílicas. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

Pavel Nikolaevich Miliukov (en ruso: Павел Николаевич Милюков), nado o 15 de xaneiro de 1859 e finado o 31 de marzo de 1943, foi un político ruso, fundador, líder e o membro máis destacado do Partido Democrático Constitucional.

As revolucións de 1917[editar | editar a fonte]

Convencido de que non foran as protestas polas penurias causadas pola guerra á poboación as que desencadearan a Revolución de Febreiro e o fin da monarquía senón o desexo das tropas de mellorar a dirección do esforzo bélico ruso até a vitoria final, opúxose á aplicación de reformas sociais e políticas ata que terminase a contenda.^[1] Tratou así mesmo de atrasar a convocatoria da asemblea constituínte e mostrouse contrario a levar a cabo unha rápida reforma agraria.^[1] Sostivo a conveniencia de manter os obxectivos territoriais buscados por anterior réxime autocrático, gañándose así o rexeitamento da esquerda rusa.^[1] Opúxose á entrada de representantes socialistas no Goberno Provisional Ruso considerando correctamente que se oporían á súa política de seguir esixindo as anexións territoriais negociadas polo Goberno tsarista co resto dos aliados da Tripla Entente.^[1]

Ministro de Exteriores do primeiro gabinete —completamente burgués fóra da presenza a título individual de Kerenskii— e principal figura de leste, viuse obrigado a dimitir durante a Crise de abril; mostrouse desde entón moi crítico cos posteriores gabinetes de coalición entre liberais e socialistas.^[1] Sostivo que o período interrevolucionario foi unha época de parálise política debida ao carácter dual do poder: un Goberno coa aparencia do poder pero sometido a realidade ao beneplácito do Soviet de Petrogrado.^[2] Cos socialistas moderados desacreditados polo fracaso da Ofensiva Kerenski do verán e a falta de reformas, Miliukov consideraba que as opcións políticas limitábanse a optar por Lenin e os seus partidarios ou a «restauración da orde» encarnada polo comandante en xefe dos exércitos rusos, o xeneral Lavr Kornilov.^[1] Favorable a Kornilov, sostivo que o fracaso do leste non deixaba outra opción que a toma do poder polos bolxeviques pola debilidade política das demais opcións (socialistas e liberais moderados).^[2]