Partido Democrático (España)

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O Partido Democrático, Partido Demócrata ou Partido Progresista Demócrata foi unha formación política xurdida en España en abril de 1849 a partir dunha escisión do Partido Progresista[1] cando se publicou o Manifesto do Partido Progresista Demócrata.[2] Demandaba o pleno recoñecemento dos dereitos cidadáns e as liberdades individuais, o sufraxio universal, a desamortización de todos os bens da Igrexa, incluídos os bens civís e a abolición das quintas.

Historia e características[editar | editar a fonte]

Actuou de xeito parcialmente clandestino ata a chegada do Bienio Progresista durante o reinado de Isabel II. Neste momento aglutinou a algúns militares descontentos, ao incipiente movemento obreiro e campesiño, republicanos e intelectuais, e o bienio axudou á súa expansión. Coa chegada da Unión Liberal ao goberno, regresa á ilegalidade. Neste momento prodúcese un debate aberto no que se fixa unha aproximación ao Partido Progresista, declárase abertamente o republicanismo da formación e os fundamentos do programa económico achéganse ao pensamento socialista. A súa figura máis relevante neste momento foi Pi i Margall que é quen lle dá un verdadeiro contido político e determina unha maior influencia na sociedade grazas ao seu atractivo persoal. Desde o periódico La Discusión o partido dáse a coñecer máis fóra de Cataluña onde mantivera unha actividade constante e un diario influente: El Comercio de Barcelona.

A posibilidade ou conveniencia de alianzas cos progresistas levaron a debates enconados nos que se enfrontaron unitaristas contra federalistas, partidarios da alianza coas demais forzas democráticas e contrarios a ela. Logo dos fracasos do xeneral Juan Prim nas súas distintas sublevacións, asinaron o Pacto de Ostende en 1866 e o de Bruxelas en 1867 para levar a termo cos progresistas a Revolución de 1868. Coa chegada do Sexenio Democrático, o partido desfíxose parcialmente despois das eleccións de 1869 pola cuestión monárquica pois, mentres os máis moderados -os denominados cimbrios- acabaron por aceptala no Manifesto de conciliación monárquica (12 de setembro de 1868),[3] a maioría non aceptou o carácter monárquico da constitución de 1869 e acabaron integrando diversas formacións de contido republicano como o Partido Republicano Democrático Federal.[4]

Os seus restos desapareceron definitivamente en 1912.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Íñigo (2010), p. 52
  2. Alvar (2003), p. 472
  3. "Partido democrático". Gran Enciclopedia Larousse VII. Barcelona: Planeta. 1988. p. 3115. ISBN 84-320-7377-6. 
  4. Alvar (2003), p. 273

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]