Partido Comunista de Cuba
| Partido Comunista de Cuba | |
|---|---|
| Dirixentes e organización | |
| Líder | Raúl Castro |
| Historia | |
| Fundación | 3 de outubro de 1965 |
| Posición política | Esquerda[1] a Extrema esquerda[2] |
| Outros datos | |
| Sede | Palacio da Revolución, Edificio do Comité Central, A Habana, Cuba |
| Publicación | Granma Cuba Socialista |
| Na rede | |
| www.pcc.cu | |
     | |
O Partido Comunista de Cuba (PCC) é un partido político de Cuba, fundado o 3 de outubro de 1965 e que se atopa no poder dende o triunfo da Revolución cubana.
Guía da Revolución cubana, é considerado o continuador das tradicións revolucionarias do pobo cubano, contra o colonialismo español e contra o neocolonialismo imperialista dos Estados Unidos, e proclámase herdeiro do Partido Revolucionario Cubano, que fundou José Martí en 1892 para loitar pola independencia de Cuba ante España e do Primeiro Partido Comunista, fundado por Jullo Antonio Mella e Carlos Baliño.[3]
Usa a bandeira nacional como emblema e o seu logotipo encadrado nun rectángulo de ángulos ovalados en liña vermella, ten dúas bandeiras que se destacan entre os brazos e as armas en alto do pobo, representados aquí en negro: unha é a bandeira vermella, símbolo do proletariado e o carácter revolucionario do partido, e outra a bandeira cubana, símbolo da patria. Ademais, sobre a cor negra, o acrónimo PCC (Partido Comunista de Cuba) está embutido en vermello en con contornos en branco.
Historia[editar | editar a fonte]
O Primeiro Partido Comunista Cubano, o antecesor do PCC actual, foi fundado en 1925 polo dirixente estudantil Julio Antonio Mella e o veterano compañeiro independentista de José Martí, Carlos Baliño, entre outros. Participaron tamén José Miguel Pérez, Alfonso Bernal del Riesgo, José Rego López e exiliados venezolanos como Pio Tamayo e Gustavo Machado. O seu primeiro secretario xeral foi o profesor canario José Miguel Pérez, que anos despois tamén fundou o Partido Comunista das Canarias. O PCC permaneceu escondido ata 1938, en 1939 tomou o nome de Unión Revolucionaria Comunista e en 1944 o Partido Socialista Popular (PSP). Vinculado á Confederación de Traballadores de Cuba. A dirección estalinista da PSP apoiou a candidatura presidencial de Fulgencio Batista para o período 1940-1944, e dous dos seus máis notorios líderes, Juan Marinello e Carlos Rafael Rodríguez, foron ministros seus.[4]
Posteriormente Batista deu un golpe de Estado e gobernou o país de xeito ditatorial, e en 1953 o PSP foi prohibido. Ese mesmo ano, o PSP condenou como "actividades golpistas e aventuristas da oposición burguesa"[5] o ataque ao cuartel Moncada levado a cabo por Fidel Castro e os seus seguidores. Como parte da oposición á ditadura de Batista desde mediados de 1958, mostrou unha actitude ambigua cara ao Movemento do 26 de xullo ata decembro de 1958, cando o Che Guevara se reuniu cos principais líderes do partido. En 1961 o PSP fusionouse co Movemento do 26 de xullo e outras organizacións para formar as Organizacións Revolucionarias Integradas (ORI).
O PCC actual ten a súa orixe neste momento, coa formación da ORI, que foron depuradas "dos erros de sectarismo" cometidos por algúns líderes e, o 26 de marzo de 1962, unificáronse como o Partido Unido da Revolución. Socialista de Cuba (PURSC), sendo finalmente establecido o 3 de outubro de 1965 como Partido Comunista de Cuba (PCC).
Dende a depuración da ORI, o PCC só recoñeceu a Fidel Castro como o seu líder. O acceso ás filas do PCC baseáronse nos principios de patriotismo, antiimperialismo e fidelidade ao socialismo e ao comunismo como un xeito de lograr a plena igualdade da sociedade. A idade mínima é de 21 anos, pero en casos excepcionais e por méritos, poden formar parte das súas filas menores de 21 anos que tamén sexan militantes da Unión de Mozos Comunistas .
O 4 de outubro de 1965 púxose en circulación o primeiro número de Granma, que é o órgano oficial do Comité Central do PCC.
Organización do PCC[editar | editar a fonte]
Congresos[editar | editar a fonte]
Segundo os seus estatutos, o Congreso é o organismo supremo do Partido. Define e dar as orientacións políticas do PCC e da súa actividade en xeral. Reúnese regularmente cada 5 anos e cando o Pleno do Comité Central o convoca extraordinariamente. Elixe o Comité Central, aproba as directrices do programa ou aliñamentos programáticos e os Estatutos do partido. O primeiro Congreso, celebrado 10 anos despois da fundación do PCC, celebrouse en 1975 na Habana . Desde entón celebráonse o II Congreso en 1980, o III Congreso en 1985, o IV Congreso en 1991, o V Congreso en 1997, o VI Congreso en 2011 e o VII Congreso en 2016.
O VI Congreso, tras catorce anos, varios intentos e despois dun longo proceso de preparación, celebrouse do 16 ao 19 de abril de 2011 . A súa axenda central foi a aprobación das Directrices para a Política Económica e Social, un documento que contén unha reforma económica definida como a adaptación do socialismo aos novos tempos. Este Congreso é histórico por supoñer o cesamento de Fidel Castro como primeiro secretario e definirse a si mesmo como o último congreso da xeración que impulsou a Revolución.[6]
O VII Congreso celebrouse entre o 16 e o 19 de abril de 2016 . Nesta reunión aprobouse a actualización Directrices para a Política Económica e Social, así como a conceptualización do modelo socialista e o plan de desenvolvemento estratéxico ata o 2030. Reelixiuse a Raúl Castro e José Ramón Machado Ventura na cabeza da organización.
Conferencia Nacional[editar | editar a fonte]
A Conferencia Nacional que se reúne entre os congresos debe ser convocada polo propio Congreso ou polo Comité Central para tratar as cuestións estratéxicas do Partido e elixir o propio Comité Central e os demais órganos de goberno. Foi realizado só unha vez en xaneiro de 2012.
Comité Central[editar | editar a fonte]
O Comité Central, constituído por primeira vez en 1965, defínese como o máis alto organismo do Partido entre cada Congreso. Decide o número de membros do Buró Político e da Secretaría, elixe os seus membros e, entre eles, o Primeiro e Segundo Secretario. É o encargado de aplicar as resolucións, políticas e programas aprobados polo Congreso. Reúnese en Pleno polo menos dúas veces ao ano e cando sexa convocado polo Buró Político.
Buró político[editar | editar a fonte]
O Buró Político é o órgano de alta dirección do PCC e o corpo ideolóxico máis alto do país. Executa as resolucións dos congresos e do Comité Central. Está integrado neste momento polo Primeiro e Segundo Secretario e 13 membros máis. Ten iniciativa lexislativa e propón ao Consello de Estado as accións políticas que deben executarse en materia de disposicións legais e nomeamentos.
No VI Congreso, celebrado en abril de 2011, foi elixido tras 14 anos un novo Buró Político de 15 membros, encabezado por Raúl Castro Ruz e José Ramón Machado Ventura como primeiro e segundo secretario. En setembro de 2011 faleceu o xeneral Julio Casas Regueiro, membro dese órgano. En decembro de 2012 foi promovido o chanceler Bruno Rodríguez Parrilla. En xullo de 2013 a renuncia do veterano político Ricardo Alarcón de Quesada foi aceptada e en outubro de 2015 o xeneral Abelardo Colomé Ibarra solicitou a súa dimisión por problemas de saúde, aínda que aínda non se aprobou oficialmente.
Secretariado[editar | editar a fonte]
O Secretariado do Comité Central do Partido é o órgano que axuda ao Buró Político no seu traballo cos seus cadros e militantes. Existiu de 1965 a 1991 (as súas funcións foron asumidas pola Oficina Política ampliando o número dos seus membros) e foi restaurada en 2006. Os seus membros son os xefes das comisións permanentes do Comité Central (entidades creadas en 2008 e agrupando os departamentos do Comité Central). Os líderes da Secretaría e dos departamentos constitúen un aparello político paralelo ao Goberno da nación, intervindo no desenvolvemento e control das políticas das axencias da administración central do Estado e dos gobernos provincial e municipal.
A Secretaría está presidida polo Primeiro Secretario do Comité Central. No VI Congreso do PCC, celebrado en abril de 2011, decidiuse que José Ramón Machado Ventura, segundo secretario, presidiría este órgano por delegación permanente do primeiro secretario Raúl Castro Ruz, feito que ocorreu por primeira vez na historia do PCC.
Departamentos e outras estruturas auxiliares[editar | editar a fonte]
Para o seu funcionamento interno o Comité Central organízase en departamentos, cuxa actividade subordina ao Secretariado do Comité Central. Hai tamén outras estruturas subordinadas ao Comité Central como a Oficina de Asuntos Relixiosos, a Escola Superior do Partido ou o xornal Granma. As súas máximas autoridades poden ser membros do Comité Central ou militantes simples do partido designados para estas funcións administrativas.
Organización territorial[editar | editar a fonte]
Os militantes e as estruturas do PCC teñen a súa organización territorial de acordo coa organización político-administrativa do país. Nas provincias, o seu órgano máis alto é o Comité Provincial, encabezado polo Buró Provincial. Nos municipios é o Comité Municipal. As autoridades máis altas tamén son os Primeiros Secretarios.
Organizacións de masas relacionadas co PCC[editar | editar a fonte]
- Unión de Mozos Comunistas (UJC, fundada en 1962 por Fidel Castro), agrupación xuvenil de futuros militantes do PCC.
- Central de Traballadores de Cuba (CTC, fundada en 1939 por Blas Roca e Lázaro Peña), central sindical cubana.
- Federación de Mulleres Cubanas (FMC, fundada en 1960 por Fidel Castro e Vilma Espín), organización feminina centralizada.
- Asociación Nacional de Pequenos Agricultores (ANAP, fundada en 1961 por Fidel Castro), organización de agricultores .
- Organización de Pioneiros José Martí (OPJM, fundada en 1977 por Fidel Castro), organización estudantil (pioneiros).
- Federación Estudantil de Educación Secundaria (FEEM, fundada en 1970 por Fidel Castro ), organización estudantil (pre).
- Federación Estudantil Universitaria (FEU, fundada en 1922 por Julio Antonio Mella), organización estudantil (universidade).
- Comités de Defensa da Revolución (CDR, fundado en 1960 por Fidel Castro), organización de traballo comunitario.
- Asociación de Combatentes da Revolución Cubana (ACRC, fundada en 1993 por Fidel Castro), organización de militares activos e xubilados.
- Unión de Xornalistas de Cuba (UPEC, fundada en 1963 por Fidel Castro), organización centralizada de xornalistas.
O sistema político cubano[editar | editar a fonte]
O artigo 5° da Constitución define o Partido Comunista como "único, martiano, fidelista, marxista e leninista, vangarda organizada da nación cubana, sustentado no seu carácter democrático e a permanente vinculación co pobo, é a forza política dirixente superior da sociedade e o Estado".[7]
Segundo as súas propias afirmacións, "no Partido todos os cargos son electivos, sen excepción e dende a base ata o Comité Central, pasan, antes da súa elección, por consulta coas masas, tanto no centro de traballo onde traballan os candidatos. como no seu lugar de residencia, para o que se utilizan as asembleas do colectivo laboral ou outras reunións convocadas para ese efecto; os datos e a traxectoria revolucionaria destes compañeiros publícanse en murais ou en xornais locais ou doutras formas, para que calquera traballador ou cidadán do lugar en cuestión poida expresar ás organizacións de base ou organismos do Partido calquera tipo de opinión ou obxección, que se ten en conta ao aprobar finalmente as correspondentes candidaturas".
"Finalmente, despois de feitas todas as consultas nun ambiente plenamente democrático, as eleccións realízanse mediante votacións directas e secretas".[8]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Víctor Jeifets e Lazar Jeifets (2017). "El encuentro de la izquierda cubana con la Revolución Rusa: el Partido Comunista y la Comintern". Consultado o 9 de xaneiro de 2017.
- ↑ (en francés) Parti communiste de Cuba (extrême gauche) (créé en 1965, seul parti légal), Le Monde diplomatique
- ↑ "Partido Comunista de Cuba en CubaDebate.cu".
- ↑ "Hoy", órgano oficial del PSP, 13 de julio de 1940
- ↑ Declaraciones del PSP publicadas en "The Daily Worker", órgano del Partido Comunista de los Estados Unidos, el 10 de agosto de 1953
- ↑ Carmelo Mesa-Lago (20 de mayo de 2011). "El Congreso del PCC y la economía cubana". El País.
- ↑ "Constitución cubana" (PDF). www.granma.cu (en castelán). Consultado o 16 de xullo de 2019.
- ↑ "El Partido Comunista de Cuba (PCC)" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 24 de xullo de 2019. Consultado o 15 de xullo de 2019.
