Saltar ao contido

Paradoxo de Olbers

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
A medida que se revelan estrelas máis distantes nesta animación que representa un universo infinito, homoxéneo e estático, enchen os ocos entre estrelas máis próximas. O paradoxo de Olbers di que debido a que o ceo nocturno está escuro, polo menos unha destas tres suposicións debe ser falsa.

O paradoxo de Olbers, tamén coñecido como o paradoxo da noite escura ou o paradoxo de Olbers e Cheseaux, é un argumento en astrofísica e cosmoloxía física que di que a escuridade do ceo nocturno entra en conflito coa asunción dun universo estático infinito e eterno. No caso hipotético de que o universo sexa estático, homoxéneo a grande escala e poboado por un número infinito de estrelas, calquera liña de visión dende a Terra debe rematar na superficie dunha estrela e, polo tanto, o ceo nocturno debería estar completamente iluminado e moi brillante. Isto contradí a escuridade observada e a falta de uniformidade do ceo nocturno.[1]

A escuridade do ceo nocturno é unha das probas dun universo dinámico, como o modelo do Big Bang. Ese modelo explica a falta de uniformidade de brillo observada argumentando coa expansión do universo, o que aumenta a lonxitude de onda da luz visible orixinada do Big Bang a escala de microondas mediante un proceso coñecido como desprazamento ao vermello. A radiación de fondo cósmico de microondas resultante ten lonxitudes de onda moito máis longas (milímetros en lugar de nanómetros), que parecen escuras a simple vista e brillantes para un receptor de radio.

Ofrecéronse outras explicacións para o paradoxo, pero ningunha ten unha ampla aceptación na cosmoloxía. Aínda que non foi o primeiro en describilo, o paradoxo recibe o nome popularmente do astrónomo alemán Heinrich Wilhelm Olbers (17581840).

  1. Overbye, Dennis (2015). "The Flip Side of Optimism About Life on Other Planets". The New York Times.