Oscar Cullmann

Oscar Cullmann
Biografía
Nacemento	25 de febreiro de 1902 ; Estrasburgo, Francia
Morte	16 de xaneiro de 1999 (96 anos); Chamonix, Francia
Rector of the University of Basel (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Relixión	Luteranismo
Educación	Faculté de théologie protestante de Strasbourg (en) ; Protestant Faculty of Theology in Paris (en) ; Jean Sturm Gymnasium (en)
Actividade
Ocupación	teólogo , profesor universitario
Empregador	Faculté de théologie protestante de Strasbourg (en) ; Universidade de Basilea ; École pratique des hautes études
Membro de	Académie des Sciences Morales et Politiques (pt) ; Academia Real das Artes e Ciências dos Países Baixos (pt) ; Academia Británica
Lingua	Lingua alemá e lingua francesa
Participou en
11 de outubro de 1962	Concilio Vaticano Segundo
	Premios (1979) Cabaleiro da Lexión de Honra; (1956) Burkitt Medal (en) ; doutor honoris causa pola universidade de Edimburgo; honorary doctor of the University of Manchester (en) ; Honorary doctor of the University of Lausanne (en) ; Premio internacional Paulo VI; Doutor honoris causa pola Universidade de Lund; honorary doctorate of the University of Basel (en) ;

Oscar Cullmann, nado en Estrasburgo o 25 de febreiro de 1902 e finado en Chamonix o 16 de xaneiro de 1999, foi un pensador luterano francés.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Estudou filoloxía antiga e teoloxía. Foi profesor en Estrasburgo, Basilea e a Sorbona. Experto en interpretación bíblica e historia das Igrexas. Fixo importantes achegas ao ecumenismo sendo un dos artífices do diálogo entre o luteranismo e a Igrexa católica.

Foi un activista da axuda aos refuxiados franceses en Suíza durante a segunda guerra mundial, membro do comité executivo do Instituto Ecuménico de Xerusalén e observador no Concilio Vaticano Segundo onde foi a referencia da teoloxía protestante.

Partidario do método exexético pretende superar o enfoque filosófico na interpretación da Biblia. Influíu en teólogos insignes como Joachim Jeremías ou Joseph Ratzinger.

Pensamento[editar | editar a fonte]

O tempo cristián ten unha dirección, fronte ao tempo cíclico helénico e que é un cárcere, describe unha liña recta que se dirixe á salvación en Xesús de Nazaret.

A intervención de Deus na historia caracterízase por un proceso de concentración (elección dun pobo, individuo ou comunidade humildes) e universalización (elección que é un servizo e entrega en beneficio de todos). Sería o caso de Israel pobo humilde entre grandes Imperios, e de Cristo.

A unión das Igrexas non debe supoñer uniformidade, senón diversidade. Non deben perder a súa substancia nin a súa identidade. Concede a posibilidade dun papel de primacía ao papado, sen poderes xurisdicionais.

O seu pensamento potencia a idea de que a antropoloxía cristiá primixenia afirma a bondade do corpo que non se concibe como un mal a superar como no dualismo grego de raíz platónica. No Evanxeo o home é unitario non un composto de dúas substancias corpo e alma.

Obras[editar | editar a fonte]

Deus e o César
Cristo e o tempo
Xesús e os revolucionarios do seu tempo
A Cristoloxía do Novo Testamento.