Nerón

Nerón
	;
Nome orixinal	(la) Nero Claudius Cæsar Augustus Germanicus; (la) Nero Claudius Drusus Germanicus
Biografía
Nacemento	(la) Lucius Domitius Ahenobarbus ; 15 de decembro de 37 ; Antium (Imperio Romano)
Morte	9 de xuño de 68 (30 anos); Roma
Causa da morte	Consensual homicide (en) (Desangramento )
Lugar de sepultura	Sepulcro dos Domícios (pt)
5º Emperador romano
	13 de outubro de 54 – 9 de xuño de 68 ; ← Claudio – Servio Sulpicio Galba, emperador →
Senador romano
Cónsul romano
Datos persoais
Residencia	Domus Aurea
País de nacionalidade	Roma Antiga
Relixión	Relixión na Roma antiga
Actividade
Ocupación	poeta , político , militar
Período de tempo	Alto Imperio Romano
Lingua	Lingua latina
Outro
Título	Augusto (título)
Familia	Dinastía Xulio-Claudia, Domitii Ahenobarbi (en) e Claudii Nerones (en)
Cónxuxe	Estatília Messalina (66–68), morte; Popeia Sabina (62–65), morte do cónxuxe; Cláudia Octávia (53–62), divorcio; Sporus
Parella	Claudia Acte (pt)
Fillos	Cláudia Augusta (pt) ; () Popeia Sabina (pt)
Pais	Cneu Domício Enobarbo (pt) e Claudio e Agripina Minor (pt)
Parentes	Rufrius Crispinus (en) (fillastro)

Lucio Domitio Ahenobarbo, nado en Antium (actual Anzio, Italia) o 15 de Nadal do ano 37 e finado en Roma o 9 de xuño do 68. foi o último emperador da dinastía Xulia-Claudia do Imperio Romano.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Gobernou do 54 ó 68 co nome de Nerón Claudio César Augusto Xermánico. Baixo o asesoramento do militar (amante da súa nai) Sexto Afranio Burro e do filósofo estoico Séneca, os cinco primeiros anos do seu reinado estiveron marcados pola clemencia, aínda que tivo encarcerado o seu irmán (e rival) Británico, a quen mandou envelenar no 55. No 59 mandou asasinar a súa nai por criticar a súa amante, Popea Sabina.

En xullo do 64, un inmenso incendio destrúe dúas terceiras partes de Roma. Nerón acusa os cristiáns e comeza a perseguilos.

No 66 trouxo de Atenas estatuas, figuras e galardóns para redecorar Roma. Gostaba de aparecer en representacións teatrais públicas. Mentres, as lexións romanas chegaban a Armenia, establecendo postos defensivos no Cáucaso pola presión do Imperio Parto.

No 68, os exércitos da Galia (Francia) e Hispania (España), xunto coa Garda Pretoriana, alzáronse contra Nerón, obrigándoo a fuxir de Roma. O Senado declarouno inimigo público e el mesmo rematou coa súa vida o 9 de xuño do 68.