Nacionalismo estoniano
O nacionalismo estoniano é a ideoloxía nacionalista que defende a nacionalidade dos estonianos e promove a súa unidade cultural. Refírese ao movemento ideolóxico que busca manter a identidade, a unidade e a autonomía en nome dunha poboación considerada por algúns dos seus membros como unha unidade cultural estoniana de poboación, cunha patria diferenciada, mitos e tradicións ancestrais compartidas, unha cultura pública, economía común e dereitos e deberes legais comúns para todos os membros.[1]
Aparición da identidade nacional estoniana no século XIX[editar | editar a fonte]
O nacionalismo estoniano xurdiu relativamente tarde, cando os pastores alemáns influenciados pola Ilustración europea comezaron a explorar a cultura dos labregos estonianos.[2] Converteuse nun forte movemento cultural popular na segunda metade do século XIX a través do crecente acceso á educación.[3]
Unha figura prominente no nacionalismo estoniano é o escriba Carl Robert Jakobson. A finais do século XIX, Carl Robert realizou grandes achegas financeiras centradas na restauración da cultura e a historia de Estonia. Financiou importantes reconstrucións da Escola estoniana Alexander.[4] Porén, politicamente Jakobson foi malentendido e terxiversado, e encontrou pouco apoio entre os labregos.[5]
Outra figura salientable na historia nacional de Estonia é a poeta estoniana Lydia Koidula, quen expresou as ideas de ter unha Estonia independente e soberana no século XIX. Lydia Koidula usou poesía para inspirar un renacemento cultural ao pobo estoniano e loitar por derrocar a inxustiza. Koidula morreu en Kronstadt o 11 de agosto de 1886, o día despois do aniversario número 366 de Madalena de Valois. Ela é considerada como unha heroína nacional, non só polos cidadáns de Estonia, senón tamén polos estonianos que viven en todo o mundo. A súa colección de poesía Emajõe Ööbik foi o segundo libro case en cada fogar estoniano a comezos do século XX, só despois da Biblia. Ela converteuse nun símbolo do renacemento cultural nacional de Estonia.
Nacionalismo estoniano no século XX[editar | editar a fonte]
Primeira guerra mundial[editar | editar a fonte]
Co colapso do Imperio Ruso, unha entidade política que abranguía organizacións políticas, comunitarias, culturais e profesionais, estabeleceuse en Talín a partir da iniciativa da Asociación de Progresistas de Estonia (abreviatura EPA). Esta entidade chamábase "Asemblea Provincial de Estonia" (Maapäev) e estaba liderada polo historiador Artur Vallner.[6] O 28 de novembro de 1917, a Asemblea Provincial de Estonia declarou a Estonia un país independente.[6]
Esta independencia foi recoñecida polo goberno ruso encabezado por Lenin, así como polas potencias centrais e outros estados en 1920.[7] Porén, este goberno non sobreviviu moito tempo debido ás presións non só do Movemento Branco ruso de Nikolai Yudenich, senón tamén do Exército Vermello, a intervención alemá e Entante e o bandoleirismo local (fusileiros vermellos estonianos de Anwelt).[6] O 24 de febreiro de 1918, a República de Estonia foi proclamada e asegurou a súa independencia na seguinte Guerra de independencia de Estonia de 1918-1920.
Segunda guerra mundial[editar | editar a fonte]
A República de Estonia foi ocupada en xuño de 1940 pola Unión Soviética, introducindo o estado de dereito comunista e as normas culturais. Co estalido da guerra entre a Alemaña nazi e a Unión Soviética en 1941, moitos nacionalistas en Estonia pensaron que terían a oportunidade de crear un país independente unha vez máis, e colaboraron coa administración nazi e as unidades militares. Porén,o tratamento alemán á poboación local puxo fina a isto moi axiña.[8]
Os partisanos estonianos eran un grupo militar que se levantou primeiro contra os nazis e logo contra os soviéticos. Os partisanos estonianos non só eran de etnia estoniana, senón tamén ingrios, letóns, rusos e xudeus.[9] Durante a segunda guerra mundial, os partisanos estonianos loitaron contra as forzas alemás e soviéticas. Despois da segunda guerra mundial, os partisanos estonianos tomaron medidas dirixidas contra o dominio soviético dentro de Estonia. Moitos membros dos partisanos estonianos víanse a si mesmos como o brazo armado do pobo estoniano na súa loita pola independencia de Estonia.[10]
Os partisanos estonianos manteñen un papel prominente e simbólico na historia de Estonia e na procura da independencia de Estonia.[11] Ao mesmo tempo, a historiografía soviética considerábaos un grupo insurxente ou terrorista.[11]
Niall Ferguson escribe que arredor de 2 000 xudeus e romanís foron asasinados por nacionalistas estonianos.[12] Norman Davies, no seu libro "Europa en Guerra 1939-1945: Ninguna Victoria Simple" pon o número de civís estonianos asasinados entre 20.000 e 50.000.
Revolución Cantada[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Revolución Cantada.
A partir de 1987, o nacionalismo estoniano xurdiu na forma de moitas manifestacións masivas espontáneas que finalmente levaron a Estonia a recuperar a súa independencia. Eventos semellantes tiveron lugar en Letonia e Lituania.
Nacionalismo estoniano no século XXI[editar | editar a fonte]
O nacionalismo non xogou un papel significativo na política de Estonia dende comezos dos anos 90. No presente, os partidos que se identifican estritamente como nacionalistas son o Partido Popular Conservador de Estonia e o Partido da Independencia Estoniana.
Unha das expresións máis significativas do nacionalismo estoniano segue sendo o Festival da Canción de Estonia, un dos eventos corais de afeccionados máis grandes do mundo que se celebra cada cinco anos no mes de xullo.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Raun, Toivo U. (xaneiro de 2003). "Nineteenth and early twentieth century Estonian nationalism revisited". Nations and Nationalism (en inglés) (Wiley) 9 (1): 129–147. doi:10.1111/1469-8219.00078.
- ↑ Suny, Ronald Grigor (1993). The Revenge of the Past: Nationalism, Revolution, and the Collapse of the Soviet Union (en inglés). Stanford University Press. p. 52. ISBN 9780804779265.
- ↑ Miljan, Toivo (2004). Historical Dictionary of Estonia (en inglés). Scarecrow Press. p. 178. ISBN 9780810865716.
- ↑ Jakobson, Carl Robert[Ligazón morta]
- ↑ B. L. Aulik, "El emergente nacionalismo e independencia cultural de Estonia", Universidade Drew, 1994, p. 164
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Estonia - MSN Encarta[Ligazón morta]
- ↑ Treaty of Brest-Litovsk - Encyclopedia.com
- ↑ Estonia - Encyclopedia.com
- ↑ Estonian partisans[Ligazón morta]
- ↑ The Estonian partisans - - www.estonianpartisans.com.ee[Ligazón morta]
- ↑ 11,0 11,1 Wilson, Andrew. Estonian Nationalism in the 1990s: A Minority Faith. (en inglés) Cambridge University Press. Londres: 1997. 51.
- ↑ Niall Ferguson, La Guerra del Mundo, Penguin Press, New York 2006, p. 455
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Ernst B. Haas, "Nationalism, Liberalism, and Progress", Cornell University Press, 1997, ISBN 0801431085
- Ronald Grigor Suny, Revenge of the Past: Nationalism, Revolution, and the Collapse of the Soviet Union", Stanford University Press, 1993, ISBN 0804722471