Multiplexación por división de lonxitude de onda
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde xuño de 2019) |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2019.) |
 | Este artigo ou sección precisa revisión por alguén que saiba deste tema. Se ten eses coñecementos mellore este artigo. Vexa na páxina de discusión que aspectos son os que precisan revisión. (Desde xuño de 2019.) |
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión ortográfica e/ou de gramática (recurso útil: corrector ortográfico en liña de galego). Podes axudarte do revisor ortográfico, activándoo en: Preferencias → Trebellos → Navegación →  Ortografía: Activar o revisor ortográfico.Colabora connosco neste artigo e noutros en condicións semellantes para que a Galipedia mellore e medre. |
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
En telecomunicacións, a multiplexación por división de lonxitude de onda (WDM, do inglés Wavelength Division Multiplexing) é unha tecnoloxía que permite transmitir varios sinais independentes sobre unha soa fibra óptica mediante portadoras ópticas de diferente lonxitude de onda, usando luz procedente dun láser ou un LED.
Este termo refírese a unha portadora óptica (descrita tipicamente pola súa lonxitude de onda) mentres que a multiplexación por división de frecuencia xeralmente emprégase para referirse a unha portadora de radiofrecuencia (descrita habitualmente pola súa frecuencia). Aínda que ambas as tecnoloxías son distintas desde un punto de vista técnico, manipulan o mesmo fenómeno físico (tanto as ondas de radio como de luz son formas de radiación electromagnética e a súa lonxitude de onda é inversamente proporcional á frecuencia).
O dispositivo que une os sinais coñécese como multiplexor mentres que o que as separa é un demultiplexor. Co tipo adecuado de fibra pode dispoñerse un dispositivo que realice ambalas dúas funcións á vez, actuando coma un multiplexor óptico de inserción-extracción.
Os primeiros sistemas WDM apareceron ao redor de 1985 e combinaban tan só dous sinais. Os sistemas modernos poden soportar ata 160 sinais e expandir un sistema de fibra de 10 Gb/s ata unha capacidade total 25,6 Tb/ s sobre unha soa fibra.
Tipos[editar | editar a fonte]
WDM pode ser de dous tipos:
- Densa (DWDM, ‘ Dense’ WDM): Moitas lonxitudes de onda e longa distancia
- Lixeira (CWDM ‘ Coarse’ WDM): Poucas lonxitudes de onda e contornas metropolitanos
Funcionamento[editar | editar a fonte]
Nos protocolos orientados á conexión, cando a estación A querese comunicar coa estación B, ela insere un cadro de SOLICITUDE DE CONEXIÓN ( CONNECTION REQUEST) nun slot libre da canle de control da estación B. No caso de que B acepte a conexión, a transmisión será estabelecida na canle de datos da estación A.
Cada estación posúe dous transmisores e dous receptores, sendo eles:
- Un receptor de frecuencia fixo para ouvir súa propia canle de control;
- Un transmisor que se axusta á transmisión nas canles de control doutras estacións;
- Un transmisor de frecuencia fixo para transmisión de cadros de datos;
- Un receptor que se axusta seleccionando un transmisor de datos para escoita.
Para entender mellor, cada estación verifica se hai solicitudes de conexión na súa propia canle de control, mais precisase axustar á frecuencia do transmisor para recibir os cadros de datos. Para realizar ese axuste, é utilizado un interferometro de Fabry- Perot ou Mach- Zehnder. Eses interferometros filtran as ondas indesexadas, deixando só as ondas desexadas para a transmisión dos cadros de datos.
Xa no tráfico de datagramas, non insere a SOLICITUDE DE CONEXIÓN na canle de control. Insere unha mensaxe que avisa que existe cadros de datos para a referida estación (Ex.: DATA FOR YOU IN SLOT 3). Ou sexa, el avisa que hai cadros de datos para a estación nun referido slot.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
|
Este artigo non contén imaxes. Pode axudar cargando imaxes, na Galipedia ou na Wikimedia Commons, relacionadas co contido do artigo, ou incluíndo unha xa existente.
Debe ter en conta as políticas de uso de imaxes e o respecto polos dereitos de autoría. |