Morfosintaxe
A morfosintaxe[1] é o conxunto de elementos e regras que permiten construír oracións con sentido e carentes de ambigüidade mediante a marcaxe de relacións gramaticais, indexacións e estrutura xerárquica de constituíntes sintácticos.[2][3] Inclúe a morfoloxía e a sintaxe,[4] dous compoñentes da gramática que, por utilidade didáctica e conceptual, se analizan por separado; porén, debe tomarse en conta que en realidade son dúas unidades indesligables. Para moitas estruturas lingüísticas particulares os fenómenos morfolóxicos e sintácticos están estreitamente entrelazados e non sempre é posible separalos. No caso das linguas polisintéticas a distinción é aínda máis difícil e en ocasións nin sequera parece posible separar morfoloxía e sintaxe, xa que unha oración pode estar formada por unha única palabra que inclúe un gran número de morfemas.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para morfosintaxe.
- ↑ Azofra Sierra, María Elena (2010). Morfosintaxis histórica del español: de la teoría a la práctica. Editorial UNED. ISBN 978-84-3625-998-8.
- ↑ Cassany Comas, Daniel; Sanz Pinyol, Gloria; Luna Sanjuan, Marta (1994). Enseñar lengua. Editorial Grao. p. 575. ISBN 978-84-7827-876-3.
- ↑ Araya, Eric (2013). Abecé de redacción: una guía accesible y completa para escribir bien. Editorial Océano. p. 624. ISBN 978-60-7830-333-5.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Freixeiro Mato, X. R. (2006). Gramática da lingua galega II: morfosintaxe. Vigo: A Nosa Terra. ISBN 978-84-8341-061-5.
