Saltar ao contido

Martinus Beijerinck

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
"Beijerinck" redirixe aquí. Para o cráter lunar, ver Beijerinck (cráter).
Modelo:BiografíaMartinus Beijerinck

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento16 de marzo de 1851 Editar o valor en Wikidata
Ámsterdam, Países Baixos Editar o valor en Wikidata
Morte1 de xaneiro de 1931 Editar o valor en Wikidata (79 anos)
Gorssel, Países Baixos (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
ResidenciaPaíses Baixos Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Leiden
Universidade Técnica de Delft Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoMicrobioloxía, botánica e Viroloxía Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónentomólogo, virólogo, botánico, catedrático, biólogo, microbiólogo, profesor universitario Editar o valor en Wikidata
EmpregadorUniversidade Técnica de Delft, Dutch ordinary professor (en) Traducir (1895–1921) Editar o valor en Wikidata
Membro de
AlumnosJan Smit Editar o valor en Wikidata
Influencias
Obra
Abreviación dun autor en botánicaBeij. Editar o valor en Wikidata
Premios
Descrito pola fonteNordisk familjebok
Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947) Editar o valor en Wikidata
Enciclopedia Galega Universal: 84873 WikiTree: Beijerinck-16
Martinus Beijerinck.
O laboratorio de Microbioloxía de Delft, onde traballou Beijerinck de 1897 a 1921.

Martinus Willem Beijerinck (pronunciado en holandés [mɑrˈtinʏs ˈʋɪləm ˈbɛiərɪŋk], AFI), nado o 16 de marzo de 1851, finado o 1 de xaneiro de 1931, foi un microbiólogo e botánico holandés que foi un dos fundadores da viroloxía e a microbioloxía ambiental. Considérase un dos codescubridores dos virus (1898), aos cales el chamou "contagium vivum fluidum".

Vida

[editar | editar a fonte]

Primeiros anos e educación

[editar | editar a fonte]

Nado en Amsterdam, Beijerinck estudou na Escola Técnica de Delft, onde recibiu o grao de bioloxía en 1872. Obtivo o seu doutoramento en Ciencias na Universidade de Leiden en 1877.[1]

Daquela, Delft, que entón era un Politécnico, non tiña o dereito de outorgar doutoramentos, así que Leiden facía isto por ela. Converteuse en profesor de microbioloxía na Escola de Agricultura de Wageningen (agora Universidade de Wageningen) e posteriormente na Polytechnische Hogeschool Delft (Politécnica de Delft, hoxe Universidade de Tecnoloxía de Delft) (desde 1895). Fundou a Escola de Delft de Microbioloxía. Os seus estudos de microbioloxía agrícola e industrial proporcionaron descubrimentos fundamentais no campo da bioloxía. Os seus logros foron quizais inxustamente ensombrecidos polos dos seus contemporáneos Robert Koch e Louis Pasteur, porque, a diferenza deles, Beijerinck nunca estudou doenzas humanas.

En 1877 publicou o seu primeiro artigo de investigación notable, discutindo os bugallos das plantas. O artigo foi a base da súa tese de doutoramento.[2]

En 1885 chegou a ser membro da Academia Real dos Países Baixos de Artes e Ciencias.[3]

Carreira científica

[editar | editar a fonte]
Beijerinck trabalando no seu laboratorio.

Considérase un dos fundadores da viroloxía.[4][5][6][7] En 1898, publicou os resultados sobre os experimentos sobre filtracións demostrando que a enfermidade do mosaico que afectaba a planta do tabaco era causada por un axente infeccioso máis pequeno que unha bacteria.[8]

Os seus resultados concordaban con observacións similares feitas por Dmitri Ivanovsky en 1892.[9] Igual que Ivanovsky antes ca el e que Adolf Mayer, o seu predecesor en Wageningen, Beijerinck non podía cultivar o axente infeccioso filtrable; porén, concluíu que o axente podía replicarse e multiplicarse nas plantas vivas. Nomeou o novo patóxeno virus para indicar a súa natureza non bacteriana. Beijerinck afirmou que o virus era algo de natureza líquida, e chamouno "contagium vivum fluidum" (fluído vivo contaxioso).[10] Ata que Wendell Stanley obtivo os primeiros cristais do virus do mosaico do tabaco (TMV) en 1935, non se puideron tomar as primeiras micrografías electrónicas do TMV realizadas en 1939 e a primeira análise cristalográfica de raios X do TMV realizada en 1941, que demostraban que os virus eran particulados.

Beijerinck investigou tamén a fixación do nitróxeno,[11] o proceso polo cal o gas nitróxeno diatómico do aire se converte en ións amonio e queda en situación dispoñible para o seu uso polas plantas. Algunhas bacterias realizan a fixación do nitróxeno, vivindo dentro de nódulos radiculares das plantas leguminosas. Ademais de descubrir a reacción bioquímica vital para fertilidade do solo e a agricultura, Beijerinck revelou este exemplo arquetípico de simbiose entre plantas e bacterias.

Beijerinck descubriu o fenómeno da redución do sulfato bacteriana, unha forma de respiración anaerobia. Descubriu que algunhas bacterias podían usar o sulfato como aceptor de electróns terminal, en vez do oxíxeno. este descubrimento tivo un importante impacto sobre os nosos coñecementos actuais dos ciclos bioxeoquímicos. A especie Spirillum desulfuricans, agora chamada Desulfovibrio desulfuricans,[12] a primeira bacteria coñecida redutora de sulfato, illouna e describiuna Beijerinck.

Beijerinck inventou o cultivo (ou medio) de enriquecemento, un método fundamental para estudar microbios procedentes do ambiente. A miúdo atribúeselle incorrectamente perfilar a idea da ecoloxía microbiana de que "todo está en todas partes, pero o ambiente selecciona", que, en realidade, foi formulada por Lourens Baas Becking.[13][14]

Vida persoal

[editar | editar a fonte]

Beijerinck foi unh figura socialmente excéntrica. Era verbalmente abusivo cos estudantes, nunca casou, e tiña poucas colaboaracións profesionais. Tamén foi coñecido polo seu estilo de vida ascético e a súa idea de que a ciencia e o matrimonio eran incompatibles. A súa escasa popularidade cos seus estudantes e os seus pais periodicamente lle producía depresións, xa que el gustaba moito de espallar o seu entusiasmo pola bioloxía na clase. Despois do seu retiro na Escola de Microbioloxía de Delft en 1921, á idade de 70 anos, trasladouse a Gorssel, onde viviu o resto da súa vida, xunto coas súas dúas irmás. Morreu alí en 1931.[15]

Recoñecementos

[editar | editar a fonte]

Azotobacter beijerinckii (unha especie de bacterias), Beijerinckia (un xénero de bacterias),[16] Beijerinckiaceae (unha familia de Hyphomicrobiales), e o cráter lunar Beijerinck reciben os seus nomes en honra de Martinus Beijerinck.

O Premio de Viroloxía M.W. Beijerinck (M.W. Beijerinck Virologie Prijs) outórgase na súa honra.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Chung, K. T.; Ferris, D. H. (1996). "Martinus Willem Beijerinck (1851–1931): Pioneer of General Microbiology" (PDF). ASM News (Washington, D.C.: American Society For Microbiology) 62 (10): 539––543. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 25 de abril de 2012. Consultado o 17 de outubro de 2011. 
  2. ↑ Bos, L. (29 de marzo de 1999). "Beijerinck's Work on Tobacco Mosaic Virus: Historical Context and Legacy". Philosophical Transactions: Biological Sciences 354 (1383): 675–685. PMC 1692537. PMID 10212948. doi:10.1098/rstb.1999.0420. 
  3. ↑ "Martinus Willem Beijerinck (1851 - 1931)". Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences. Consultado o 19 de xullo de 2015. 
  4. ↑ Lustig, Alice; Levine, Arnold J. (1992). "One Hundred Years of Virology". Journal of Virology (Washington, D.C.) 66 (8): 4629–4631. PMC 241285. PMID 1629947. doi:10.1128/JVI.66.8.4629-4631.1992. 
  5. ↑ Bos, L. (1995). "The Embryonic Beginning of Virology: Unbiased Thinking and Dogmatic Stagnation". Archives of Virology 140 (3): 613–619. PMID 7733832. doi:10.1007/bf01718437. 
  6. ↑ Zaitlin, Milton (1998). "The Discovery of the Causal Agent of the Tobacco Mosaic Disease" (PDF). En Kung, S. D.; Yang, S. F. Discoveries in Plant Biology. Hong Kong: World Publishing Co. pp. 105–110. ISBN 978-981-02-1313-8. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 4 de febreiro de 2012. Consultado o 17 de outubro de 2011. 
  7. ↑ Lerner, K. L.; Lerner, B. W., eds. (2002). World of Microbiology and Immunology. Thomas Gage Publishing. ISBN 0-7876-6540-1. Beijerinck afirmou que o virus era líquido, mais esta teoría foi despois refutada por Wendell Stanley, que demostrou a natureza particulada dos virus. Beijerinck, non obstante, achaiou o camiño para que os virólogos do século XX descubrisen os segredos dos patóxenos virais que agora se sabe causan unha ampla variedade de doenzas en plantas e animais (incluíndo os humanos). 
  8. ↑ Beijerinck, M. W. (1898). "Über ein Contagium vivum fluidum als Ursache der Fleckenkrankheit der Tabaksblätter" (PDF). Verhandelingen der Koninklijke Akademie van Wetenschappen te Amsterdam (en alemán) 65: 1–22.  Traducido ao inglés en Johnson, J., Ed. (1942) Phytopathological classics. (St. Paul, Minnesota: American Phytopathological Society) No. 7, pp. 33–52 (St. Paul, Minnesota)
  9. ↑ Iwanowski, D. (1892). "Über die Mosaikkrankheit der Tabakspflanze". Bulletin Scientifique Publié Par l'Académie Impériale des Sciences de Saint-Pétersbourg. Nouvelle Série III (en alemán e ruso) (San Petersburgo) 35: 67–70.  Traducido ao inglés en Johnson, J., Ed. (1942) Phytopathological classics (St. Paul, Minnesota: American Phytopathological Society) No. 7, pp. 27–-30.
  10. ↑ Creager, Angela N. H. (2002). The Life of a Virus: Tobacco Mosaic Virus as an Experimental Model, 1930-1965. Chicago: University of Chicago Press. p. 26. ISBN 9780226120256. Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2020. Consultado o 11 de decembro de 2020. 
  11. ↑ Beijerinck, M.W, 1901, Über oligonitrophile Mikroben, Centralblatt für Bakteriologie, Parasitenkunde, Infektionskrankheiten und Hygiene, Abteilung II, Vol 7, pp. 561–582
  12. ↑ Jean, Euzeby. "Genus Desulfovibrio". List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature. Consultado o 6 de novembro de 2014. 
  13. ↑ de Wit R, Bouvier T. (2006). "Everything is everywhere, but, the environment selects; what did Baas Becking and Beijerinck really say?". Environmental Microbiology 8 (4): 755–758. Bibcode:2006EnvMi...8..755D. PMID 16584487. doi:10.1111/j.1462-2920.2006.01017.x. 
  14. ↑ Bass-Becking, Lourens G.M. (1934). Geobiologie of inleiding tot de milieukunde [Geobiology or Introduction to Environmental Science]. The Hague: W.P. Van Stockum & Zoon. 
  15. ↑ Geertje Dekkers (24 de marzo de 2020). "De man die het virus bedacht" [The man who invented the virus] (en neerlandés). 
  16. ↑ Arahal, David R. (xuño de 2016). "Beijerinckia". Bergey's Manual of Systematics of Archaea and Bacteria: 1–18. ISBN 9781118960608. doi:10.1002/9781118960608.gbm00795.pub2. Arquivado dende o orixinal o 11 de deembro de 2020. Consultado o 11 de decembro de 2020. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]


Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Martinus_Beijerinck&oldid=7035365»