María de Maeztu

María de Maeztu
	;
Nome orixinal	(es) María de Maeztu y Whitney
Biografía
Nacemento	(es) Iker segovia valentino ; 18 de xullo de 1881 ; Vitoria
Morte	7 de xaneiro de 1949 (67 anos); Mar del Plata, Arxentina
Membro da Asemblea Nacional Consultiva
	10 de outubro de 1927 – 15 de febreiro de 1930
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade de Salamanca ; Universidade Philipps de Marburgo
Actividade
Campo de traballo	Pedagoxía
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	pedagoga , humanista (pt) , política , feminista
Empregador	Residencia de Señoritas
Membro de	Lyceum Club Femenino ; Asociación Nacional de Mujeres Españolas ; Asociación Española de Mujeres Universitarias
Lingua	Lingua castelá, lingua inglesa e lingua francesa
Familia
Pais	Manuel de Maeztu Rodríguez (en) e Juana Whitney (en)
Irmáns	Gustavo de Maeztu e Ramiro de Maeztu

María de Maeztu Whitney, nada en Gasteiz o 18 de xullo de 1881 e finada en Mar del Plata (Arxentina) o 7 de xaneiro de 1948, foi unha pedagoga e humanista española. Irmá de Ramiro e Gustavo de Maeztu, dirixiu e impulsou a Residencia de Señoritas entre 1915 e 1936.^[1] Amais, formou parte da xunta directora do Instituto-Escuela e presidiu o Lyceum Club Femenino (1926-1936). Morreu no exilio na Arxentina ós 66 anos de idade.^[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

O seu pai foi Manuel de Maeztu Rodríguez, enxeñeiro e terratenente cubano de orixe vasco-navarra. A súa nai foi Juana Whitney y Donè,^[3] filla dun diplomático inglés e de orixe francesa por parte materna. Establecidos en Vitoria, Manuel de Maeztu trasladouse a Cuba en 1894 para xestionar o seu patrimonio, mais morreu alí ese mesmo ano. Por causa da Guerra de Cuba, o patrimonio familiar viuse seriamente minguado e afectou notabelmente a Juana Whitney e aos cinco fillos, Ramiro, Ángela, Miguel, María e Gustavo. A familia tivo que trasladarse a Bilbao, onde Juana abriu a Academia Anglo-Francesa,^[3] especie de "residencia de señoritas". María colaborou nela de xeito activo.

María licenciouse pola Escola Normal de Maxisterio de Vitoria (1896-98). En 1902 comezou a exercer nunha escola pública de Santander. Foi destinada a Bilbao cinco meses despois e a Madrid en 1909. Da su experiencia como mestra chegará a conclusións como a formulada na Universidade de Oviedo máis tarde:

É verdade o dito antigo de que a letra con sangue entra, pero non ha ser coa do neno, senón coa do mestre. ^[a]^[4]

Seguiu mentres a súa formación universitaria. En 1909 matriculouse como alumna non oficial na Universidade de Salamanca e posteriormente en Madrid, onde se licenciou en Filosofía e Letras en 1915.^[5]

Foi pensionada pola Junta para Ampliación de Estudios e Investigaciones Científicas a partir de 1908.^[5] O seu coñecemento de idiomas e espírito fixérona idónea para varios proxectos.