Luis del Sol

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Luis del Sol Cascajares
Información persoal
Nome Luis del Sol
Nacemento 6 de abril de 1935
Lugar de nacemento Arcos de Jalón
Falecemento 20 de xuño de 2021
Lugar de falecemento Sevilla
Altura 169 centímetros
Posición centrocampista
Carreira xuvenil
Alegría
San Gerónimo
Retiro San Miguel
Andalucía
1951–1953 Betis
Carreira sénior
Anos Equipos Aprs (Gls)
1953–1960 Betis 162 (41)
1953–1954 → Utrera
1960–1962 Real Madrid 55 (22)
1962–1970 Juventus 228 (20)
1970–1972 Roma 50 (4)
1972–1973 Betis 17 (0)
Selección nacional
1959 España sub-21 1 (0)
1957–1959 España B 3 (0)
1960–1966 España 16 (3)
Adestrador
Carmona
1981–1982 Jerez Industrial
1983 Betis Deportivo
1986 Betis Deportivo
1986–1987 Betis
1990 Recreativo de Huelva
2001 Betis
Na rede
FIFA: 174497 UEFA: 38181 Editar o valor em Wikidata
Partidos e goles só en liga doméstica.

[ editar datos en Wikidata ]

Luis del Sol Cascajares, nado en Arcos de Jalón o 6 de abril de 1935 e finado en Sevilla o 20 de xuño de 2021, foi un futbolista e adestrador de fútbol español. Xogaba como centrocampista e comezou a súa carreira no Betis, no que militou durante sete tempadas. Xogou dous anos no Real Madrid, co que gañou dúas ligas, unha Copa do Xeneralísimo, unha Copa de Europa e unha Copa Intercontinental, e a continuación pasou unha década no fútbol italiano. Foi o primeiro español en xogar na Juventus, na que militou oito anos, e posteriormente xogou dous anos na Roma, club do que foi capitán.

Foi internacional coa selección española, coa que disputou dúas Copas do Mundo (1962 e 1966) e coa que se proclamou campión da Eurocopa de 1964.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Betis e Real Madrid[editar | editar a fonte]

Naceu en Arcos de Jalón, na provincia de Soria, trasladándose coa súa familia a Andalucía aos dous meses de idade. Tras xogar en varios equipos infantís, aos 16 anos ingresou no equipo xuvenil no Real Betis. Xogou unha tempada cedido no Utrera, e na tempada 1954/55 debutou co primeiro equipo na Segunda División. Titular indiscutible no club branco e verde durante as seguintes seis tempadas, logrou o ascenso á Primeira División na 1957/58. Debutou na máxima categoría nun partido ante o Granada, e completou o seu paso polo Betis con 190 partidos oficiais e 45 goles.[1]

En abril de 1960 foi traspasado ao Real Madrid por 6 millóns de pesetas.[2] Estreouse co equipo branco nas semifinais da Copa de Europa ante o FC Barcelona, e foi titular tamén na final de Hampden Park, onde o seu equipo se proclamou campión goleando ao Eintracht Frankfurt por 7-3. Ademais marcou catro goles na Copa do Xeneralísimo, alcanzando a final, onde o Real Madrid perdeu ante o Atlético de Madrid.

Na seguinte campaña conquistou a primeira edición da Copa Intercontinental, sendo titular nos dous partidos ante Peñarol. A continuación debutou co club branco na liga, marcando 17 goles que contribuíron a que o equipo de Miguel Muñoz lograse o título por diante do Atlético.[1]

Italia[editar | editar a fonte]

No verán de 1962, con 27 anos, trasladouse a Italia para fichar pola Juventus FC, converténdose no primeiro futbolista español na historia do club e no terceiro español na Serie A, despois de Luis Suárez e Santisteban.[3] Militou no club piemontés durante oito tempadas e vestiu o número 10 dende a marcha de Omar Sívori ao Napoli en 1965.[4] Disputou un total de 292 partidos oficiais durante a súa etapa en Turín, marcando 29 goles e gañando unha liga e unha Copa de Italia.[1][5][6]

En 1970 fichou pola Roma, onde sucedeu ao seu paisano Joaquín Peiró como capitán do equipo. Militou alí durante dous anos, disputando 57 partidos e marcando catro goles.[7][8]

Últimos anos[editar | editar a fonte]

Despois dunha década en Italia, regresou ao Betis para a campaña 1972–73. Xogou 17 partidos no equipo adestrado polo húngaro Ferenc Szusza, que acabou descendendo á Segunda División, momento no que Del Sol decidiu colgar as botas aos 38 anos de idade.

Selección española[editar | editar a fonte]

Del Sol e Luis Suárez coa selección española en 1962

Foi 16 veces internacional coa selección española, coa que marcou tres goles.[5] Debutou o 15 de maio de 1960 no estadio Santiago Bernabéu, xogando a segunda metade nun amigable contra Inglaterra que rematou con vitoria por 3-0.[9]

Participou en dúas Copas do Mundo, en 1962 e 1966 (xogando catro partidos en total), e formou parte do equipo gañador da Eurocopa de 1964, aínda que non chegou a xogar ningún minuto na fase final.[1][5]

Trala retirada[editar | editar a fonte]

Despois da súa retirada dos terreos de xogo fíxose adestrador e traballou durante anos na canteira do Betis. Dirixiu tamén o filial, o Betis Deportivo, e en 1986 colleu as rendas do primeiro equipo na Primeira División, experiencia que repetiu no 2001.[1] Dirixiu un total de 77 partidos oficiais do primeiro equipo do Betis e pasou brevemente por outros conxuntos como o Jerez Industrial ou o Recreativo de Huelva.

Morreu o 20 de xuño de 2021 en Sevilla, aos 86 anos.[10]

Estilo de xogo[editar | editar a fonte]

Centrocampista completo, Del Sol foi considerado un dos mellores xogadores do mundo na súa posición durante a década de 1960. Fisicamente forte, dinámico, intelixente e tecnicamente hábil, era coñecido principalmente polo seu ritmo e a súa tenacidade e resistencia, e destacou tamén pola súa habilidade para perseguir os rivais, romper os movementos dos contrarios e seguidamente comezar xogadas de ataque, grazas ao seu movemento e distribución do balón. Ademais das súas habilidades técnicas, tamén era coñecido polo seu forte carácter, liderado, temperamento e dedicación no campo.[1][5][7][8][11][12]

Pola súa habilidade para repartir balóns, o seu compañeiro Alfredo Di Stéfano púxolle o alcume de "carteiro".[1][5][7]

Palmarés[editar | editar a fonte]

Betis
Real Madrid
Juventus
Roma
Selección española

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 "Del Sol". Real Madrid Club de Fútbol (en castelán). Consultado o 28 de abril de 2022. 
  2. ↑ "Del Sol, un andaluz nacido en tierras sorianas, firma un contrato fabuloso con el Real Madrid". ABC (en castelán). 9 de abril de 1960. p. 74. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  3. ↑ Galasso, Vito (2019). La storia della grande Inter in 501 domande e risposte p. 157. ISBN 978-88-227-3910-0. (en italiano). Newton Compton Editori. p. 157. ISBN 978-88-227-3910-0. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  4. ↑ "Da Ferrari a Bernardeschi: la Juve e l'importanza della maglia numero 10" (en italiano). 24 de xullo de 2017. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Bedeschi, Stefano (6 de abril de 2017). "Gli eroi in bianconero: Luis DEL SOL" (en italiano). Consultado o 28 de abril de 2022. 
  6. ↑ "Players and coaches who unite Juve and Madrid". UEFA (en inglés). 5 de maio de 2015. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 "Eight Spanish stars who've played for Roma" (en inglés). 17 de febreiro de 2016. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  8. ↑ 8,0 8,1 "From Del Sol to Totti: The last 10 Roma captains" (en inglés). 6 de abril de 2016. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  9. ↑ "España, 3 - Inglaterra, 0". Mundo Deportivo (en castelán). 16 de maio de 1960. p. 3. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  10. ↑ "Muere Luis del Sol, leyenda del Betis". Marca (en castelán). 20 de xuño de 2021. Consultado o 28 de abril de 2022. 
  11. ↑ Damascelli, Tony (4 de maio 2015). "Da Del Sol a Morata, un filo tra Juve e Real". Il Giornale (en italiano). Consultado o 28 de abril de 2022. 
  12. ↑ "Del Sol allo Juventus Museum". Juventus F.C. (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 15 de xuño de 2014. Consultado o 28 de abril de 2022. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Luis_del_Sol&oldid=6695251»