Lucia Berlin

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Lucia Berlin
Nome completoBrown
Nacemento12 de novembro de 1936
Lugar de nacementoJuneau
Falecemento12 de novembro de 2004
Lugar de falecementoMarina del Rey
NacionalidadeEstados Unidos de América
Ocupaciónescritora
Coñecida porA Manual for Cleaning Women
PremiosAmerican Book Awards
Na rede
https://luciaberlin.com
editar datos en Wikidata ]

Lucia Brown Berlin, nada en Juneau o 12 de novembro de 1936, finada en Marina del Rey o 12 de novembro de 2004, foi unha escritora e profesora universitaria estadounidense.[1][2] Só obtivo notoriedade once anos tras a súa morte, en agosto de 2015, coa publicación por Farrar, Straus e Giroux do volume de historias seleccionadas, A Manual for Cleaning Women editado por Stephen Emerson. Chegou á lista dos best-sellers de New York Times a súa segunda semana, e as semanas seguintes superou todos os seus libros anteriores combinados.[3][4] A pesar da colección non ser elixíbel para os premios anuais (porque a autora falecera, ou porque se trataba de material recollido),  foi nomeada para un gran número de listas de fin de ano, incluíndo o New York Times Book Reviews "10 Mellores Libros de 2015."[5] Tamén foi unha das finalistas do Premio Kirkus.[6]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Berlin naceu en Juneau, en Alasca, e pasou a súa infancia en movemento, seguindo a carreira do seu pai como enxeñeiro de minas. A familia viviu en campamentos mineiros no estado de Idaho, Montana e Arizona, e Chile, onde Lucia pasou a maior parte da súa xuventude. Como adulta, viviu no Novo México, México, California do Norte e do Sur e no Colorado.[7]

Está enterrada no Green Mountain Cemetery, en Boulden, Colorado. A súa lápida ten unha cita da súa obra Welcome Home[8]:

They call it heartache because missing someone is an actual physical pain, in your blood and bones.

Obra[editar | editar a fonte]

Berlin comezou a publicar relativamente tarde na vida, so o incentivo e, ás veces, a tutela do poeta Ed Dorn. A súa pequena colección, Angels Laundromat, foi publicada en 1981, mais as súas historias publicadas foron escritas en 1960. Varias das súas historias apareceron en revistas como The Atlantic e The Noble Savage de Saul Bellow. Berlin publicou seis colectáneas de contos, mais a maioría do seu traballo pode ser encontrado nos tres últimos volumes da Black Sparrow Books: Homesick: New and Selected Stories (1990), So Long: Stories 1987-92 (1993) e Where I Live Now: Stories 1993-98 (1999).

A súa historia dunha páxina "My Jockey", de cinco parágrafos, gañou o Jack London Short Prize de 1985. Berlin tamén gañou un American Book Award en 1991 para Homesick, e foi premiada cunha bolsa do National Endowment for the Arts.[9]

Obras[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Lucia B Berlin - United States Social Security Death Index". 
  2. "Lucia Berlin’s Roving, Rowdy Life Is Reflected in a Book of Her Stories". The New York Times. 16 de agosto de 2015. 
  3. "Best Sellers - The New York Times". 
  4. "11 Years After Her Death, Lucia Berlin Is Finally a Bestselling Author". 
  5. "The 10 Best Books of 2015". The New York Times. 2015-12-03. ISSN 0362-4331. Consultado o 2015-12-05. 
  6. "2015 Finalists: fiction | Kirkus Reviews". Kirkus Reviews (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 06 de xullo de 2018. Consultado o 2015-12-05. 
  7. Davis, Lydia (12 de agosto de 2015). "The Story Is the Thing: On Lucia Berlin". The New Yorker. Consultado o 17 de agosto de 2015. Adapted from the foreword to A Manual for Cleaning Women: Selected Stories, by Lucia Berlin 
  8. "Lápida da autora". Find a Grave. 
  9. Ensslin, John C. (18 de novembro 2004). "Lucia Berlin, 68, acclaimed fiction writer". Rocky Mountain News. Arquivado dende o orixinal o 04 de decembro de 2018. Consultado o 17 de agosto de 2015.