Lockheed F-94 Starfire
| Lockheed F-94 Starfire | |
|---|---|
 | |
| Instancia de | familia de aeronaves  |
| Subclase de | land-based fighter (en)  , caça noturno (pt) e avião de intercepção (pt) |
| Uso | aerial interception (en) |
| Baseado en | Lockheed F-80 Shooting Star e Lockheed T-33 Shooting Star |
| Produción | |
| País de orixe | Estados Unidos de América |
| Fabricante | Lockheed |
| Total producido | 855 |
| Características | |
| Autonomía | 1.300 km |
| Impulsado por | J33 (en) e J48 (en) |
Armamento
| |
| Datas e localizacións | |
| Entrada en servizo | maio de 1950 |
| Primeiro voo | 16 de abril de 1949 |
| Retiro do servizo | 1959 |
| Dimensións | |
| Altura | 4,5 m |
| Lonxitude | 13,6 m |
| Envergadura | 13 m |
| Altitude operacional | 15.000 m |
| Persoas e organizacións | |
| Desenvolvedor | Lockheed Martin |
Operador/a
| |
| [ Wikidata ] [ G:Commons ] [ C:Commons ] | |
O Lockheed F-94 Starfire foi un avión á reacción de primeira xeración da Forza Aérea dos Estados Unidos. Foi desenvolvido a partir do bipraza Lockheed T-33 Shooting Star a finais dos anos 40 como un interceptor todo-tempo, tanto para uso diúrno como nocturno. O avión entrou en servizo operacional en maio de 1950 co Air Defense Command, substuíndo ao North American F-82 Twin Mustang de pistóns no papel de interceptor todo-tempo.
O F-94 foi o primeiro caza operativo da USAF equipado cun postqueimador e foi o primeiro caza todo-tempo a reacción en entrar en compate durante a Guerra de Corea en xaneiro de 1953. Tivo unha relativamente breve vida operacional, sendo substituído a mediados dos 50 polo Northrop F-89 Scorpion e o North American F-86D Sabre. O último avión foi retirado do servizo no ano 1959.
