Literatura en Estremadura
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde xullo de 2025) |
A literatura en Estremadura é aquela escrita nas distintas linguas faladas en Estremadura: castelán, estremeño, castúo, fala e portugués.
Pódese dicir que a literatura en Estremadura empeza cos textos escritos en latín. Un dos primeiros testemuños que temos hoxe é De vita et miraculis Patrum Emeritensium (635) atribuído a Paulo Diácono.[1]
Ao longo do tempo, a maioría dos autores estremeños escribiron en castelán e só nos últimos séculos apareceron obras nas outras linguas de Estremadura, como o estremeño e o castúo.[2]
Estremeño
[editar | editar a fonte]A lingua de Estremadura comeza a aparecer na documentación desde o século XIII.[3] No século XVII aparecen textos no subdialecto talaverano (1638).[3] O estremeño empeza a ter máis presenza na literatura con Vicente Barrantes e o seu Días sin sol de 1875.[3][4]
En 1984, José María Alcón Olivera publicou Requilorios, a primeira novela escrita en estremeño.[5] Houbo que esperar ata os anos 2000 para ver novas publicacións en estremeño, neste caso, na variante do Rebollar, con El corral los mis agüelus, de José Benito Mateos Pascual. Esta foi seguida pola Primera Antología de Poesía Extremeña no ano 2005. En 2011 publicouse La nueva literatura en estremeñu, seguida en 2012 por unha segunda parte.[6]
En 2012, Ismael Carmona García publicou o poemario Pan i verea. Os irmáns Miguel Herrero Uceda e Elisa Herrero Uceda publicaron dous libros de relatos en estremeño: un en 2012, co título Ceborrincho, relatos estremeños, e outro en 2015, titulado Mamaeña, relatos estremeños. Outros libros nos anos posteriores son A huélliga de Marcos Cruz Díaz e El sol del lobu de Aníbal Martín. En 2025, Vicente Costalago publicou Euris estremeñus i sotras poemas, dividido en tres partes: a primeira con poemas épicos sobre varios heroes estremeños; a segunda con poesías relixiosas; e unha última con poesías soltas.[7] En novembro dese mesmo ano, tamén publicou "Estórias estremeñas", un libro con tres relatos, dous deles influenciados pola mitoloxía estremeña e outro inspirado na rebelión campesiña estremeña.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Emeritensis 1638.
- ↑ Montero Curiel 2014, pp. 625-658.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Carmona García 2022, p. 84-86.
- ↑ Barrantes 2017.
- ↑ Feijóo 2022.
- ↑ OSCEC 2012.
- ↑ Sánchez 2025.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Emeritensis, Paulus (1638). "Liber de vita et miraculis patrum emeritensium". The MDZ. Consultado o 2025-05-18.
- Montero Curiel, Pilar (2014). "Las hablas extremeñas en la literatura regional y su presencia en la Revista de Estudios Extremeños (1927-2012)" (PDF). Revista de Estudios Extremeños LXX (I): 625–658. Consultado o 19 de maio de 2025.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Trinidad, Manuel (2017). "Historia de la literatura extremeña" (en castelán).
- Obras
- Requilorios
- Pan i verea
- Euris estremeñus i sotras poemas
- Seneca - Al tentu la providéncia
- La Vispera De Venu
- Decretu Senatorial a tentu Las Bacanalis
- Palramenta'l xefi Seattle
- La vereína del fragüín
- Jarrapellejos[Ligazón morta]
- Días sin sol
- Fala
- A fala do Val de Xálima, goza de boa soidi?
- A fala do Val de Xálima Arquivado 02 de xullo de 2025 en Wayback Machine.