Lacerta viridis
| Lacerta viridis | |||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Lacerta viridis macho
| |||||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||||
| Lacerta viridis (Laurenti, 1768 | |||||||||||||||||||||||
 e de L. bilineata (en verde) (En amarelo, zona de hibridación) Áreas de distribución de L. viridis (en azul),
e de L. bilineata (en verde) (En amarelo, zona de hibridación) | |||||||||||||||||||||||
| Subespecies | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Lacerta viridis, é unha especie de réptil orde dos escamosos, suborde dos lacertilios, infraorde dos escincomorfos e familia dos lacértidos.
É un lagarto de gran tamaño distribuído entre Eslovenia e o leste de Austria até as costas do mar Negro de Ucraína e Turquía. A miúdo vese abraiante sobre rochas ou céspedes ou se refuxia entre matogueiras.
Cómpre non confundilo con Lacerta bilineata que até hai moi pouco tempo foi considerado como unha subespecie de Lacerta viridis (Lacerta viridis bilineata), pero que vive máis ao oeste de Europa. (Ver mapa de distribución de ambas as especies).
Taxonomía[editar | editar a fonte]
Descrición[editar | editar a fonte]
A especie foi descrita en 1768 polo médico e naturalista austríaco, especializado en herpetoloxía, Josephus Nicolaus Laurenti, na súa tese de doutoramento Specimen Medicum, Exhibens Synopsin (sic) Reptilium Emendatam cum Experimentis circa Venena. Joan Thomae: Vienna, sobre a función do veleno nos réptiles e anfibios, baixo o some de Seps viridis.
Neste importante libro sobre herpetoloxía Laurenti definiu trinta xéneros de réptiles, mentres que na 10ª edición do Systema Naturae, de Linnaeus, publicada en 1758, definíanse só dez xéneros.
Etimoloxías[editar | editar a fonte]
Para a do xénero, ver Lacerta.
O epíteto específico, viridis, Laurenti tomouno do latín viridis, -e, "verde", en alusión á súa coloración.
Sinónimos[editar | editar a fonte]
A especie coñeceuse tamén, entre outros, polos sinónimos:[2]
- Seps viridis Laurenti, 1768
- Lacerta viridis brandenburgiensis Hecht, 1930
- Lacerta viridis bilineata Sindaco & Jeremčenko, 2008
Subespecies[editar | editar a fonte]
Segundo The Reptie Database recoñécense as subespecies seguintes:[2]
- Lacerta viridis guentherpetersi Rykena, Nettmann & Mayer, 2001
- Lacerta viridis infrapunctata Schmidtler, 1986
- Lacerta viridis meridionalis Cyrén, 1933
- Lacerta viridis paphlagonica Schmidtler, 1986
- Lacerta viridis viridis (Laurenti, 1768)
Controversia taxonómica[editar | editar a fonte]
Aínda hai unha discusión en curso sobre se Lacerta viridis e Lacerta bilineata son especies separadas. Os datos apoian debilmente a súa separación en dúas especies, pero cómpre facer máis investigacións. Os expertos da UICN seguen a tendencia recente de considerar a Lacerta viridis e L. bilineata como especies separadas, pero isto só está debilmente respaldado por datos xenéticos.[3][4] A taxonomía aceptada do "complexo Lacerta viridis-bilineata" require máis investigacións.[5]
O grupo "lagartos verdes", ou "complexo Lacerta viridis-L. bilineata"[editar | editar a fonte]
Amann et al . (2001) identificaron unha zona de hibridación de Lacerta viridis e L. bilineata no NE de Italia e na parte adxacente de Eslovenia,[3] na que se podía detectar un fluxo xénico restrinxido e asimétrico, principalmente de leste a oeste.[6]
Este tipo de zona híbrida de species in statu nascendi permanecerá restrinxido espacialmente, pero pode ser estábel durante moito tempo, se se estabiliza mediante invasión e evasión, hibridación e selección equivalentes.[7]
Os híbridos mostran unha fertilidade reducida (Rikena 2002).[8] Sería un caso de depresión de consanguinidade.
Características[editar | editar a fonte]
Lacerta viridis e un lagarto medianamente grande, algo máis pequeno que o lagarto arnal (Timon lepidus), xa que os adultos miden até 13 cm desde a punta do fociño até a cloaca (até 40 cm incluíndo a cola), de aspecto estilizado e coa cola moi longa e a cabeza relativamente curta. A coloración das partes superiores, nos machos, é vere con pequenas manchas escuras irregulares e de dúas a catro liñas laterais brancas, máis ou menos inerrompidas, e frecuentemente bordeadas de puntos negros; as partes inferiores son amareladas, sen manchas negras; a garganta é azul. As femias teñen as partes superiores verdes ou pardas e, ás veces, a gorxa tamén azulada. Os machos teñen a cabeza máis grande que as femias, que teñen unha coloración máis uniforme, presentan a miúdo entre dúas a catro bandas claras bordeadas por puntos negros. Os xuvenís adoitan ser verdes agrisados ou pardos, e tamén exhiben de dúas a catro liñas ou bandas laterais brancas.[9]
Este lagarto ás veces pode desprender a cola (autotomía) para evitar que o atrape un depredador. A cola pode rexenerarse e crecer máis tarde.
Distribución e hábitat[editar | editar a fonte]
Distribución[editar | editar a fonte]
O lagarto verde oriental é orixinario do sueste de Europa. A súa área de distribución abarca o sur de Alemaña, Austria, Hungría, Chequia, Eslovaquia, leste de Italia, Croacia, Bosnia e Hercegovina, Serbia, Montenegro, Albania, Grecia, o sur de Ucraína, Romanía, Bulgaria e o noroeste de Turquía. Introduciuse no estado de Kansas, nos Estados Unidos.[1]
Fixéronse varios intentos para introducir esta especie na Gran Bretaña desde finais do século XIX, e unha colonia (identificada como L. bilineata) sobrevive en Bournemouth desde finais da década de 1990.[10][11]
Hábitat[editar | editar a fonte]
O seu hábitat típico son zonas de densa vexetación arbustiva, bosques abertos, sebes, marxes de campos, terrapléns e matogueiras, en altitudes de até os 2 200 m. Na parte norte da súa área de ditribución encóntrase en veigas arbustivas e na parte sur prefire lugares húmidos.[12]
Comportamento[editar | editar a fonte]
Lacerta viridis vive non só en zonas de vexetación baixa e densa, e góstalle tomar o sol na mañanciña e no serán. Aliméntase principalmente de insectos e outros pequenos invertebrados, pero ás veces tamén come froitos, ovos de aves, crías, lagartas e incluso ratos. En primavera, a femia pon de seis a vinte ovos que eclosionan aos dous ou catro meses. As crías aao naceren son de cor marrón pálido e miden de 3 a 4 cm. Maduran sexualmente ao ano seguinte, momento no que duplican o seu tamaño.[12]
Ameazas[editar | editar a fonte]
Parece que non existen ameazas importantes para esta especie. Está ameazada localmente en partes da súa área de distribución, especialmente no norte, pola perda de hábitat, a forestación e a depredación por parte dos gatos. En Turquía está ameazada localmente polo uso de pesticidas, o que provoca a ausencia de presas e a inxestión de presas contaminadas con pesticidas.[1]
Estado de conservación[editar | editar a fonte]
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN), tendo en conta que a especie ten unha ampla área de distribuicón e é común polo menos en parte desta área, que é adaptábel e que non se identificaron ameazas substanciais na maior parte da súa área de distribución, cualifica o seu status como LC (pouco preoupante)). Porén, en Turquía pode verse afectada polo uso de pesticidas.[1]
Galería de imaxes[editar | editar a fonte]
-
Macho subido nunha árbore -
Parella (o macho, arriba) -
Macho. Nótese a lonxitude da cola -
Cabeza dun macho
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Jelka Crnobrnja Isailovič, Milan Vogrin, Claudia Corti, Valentín Pérez Mellado, Paulo Sá-Sousa, Marc Cheylan, Juan Pleguezuelos, Hans Konrad Nettmann, Bogoljub Sterijovski, Petros Lymberakis, Richard Podloucky, Dan Cogalniceanu, Aziz Avci (2009): Lacerta viridis] na Lista vermella da UICN. Versión 2019-2. Consultada o 19 de novembro de 2019.
- ↑ 2,0 2,1 Lacerta viridis (LAURENTI, 1768) en The Reptile Database.
- ↑ 3,0 3,1 Amann, Toni; Rykena, Silke; Joger, Ulrich; Nettmann, Hans Konrad; Veith, Michael. "Zur artlichen Trennung von Lacerta bilineata Daudin, 1802 und L. viridis (Laurenti, 1768)". Salamandra 33 (4) (en alemán). pp. 255–268. Arquivado dende o orixinal o 01 de xuño de 2020. Consultado o 23 de abril de 2020.
- ↑ Mayer, W. & Beyerlein, P. (2002): "Genetische Differenzierung des Lacerta viridis/bilineata Komplexes und von Lacerta trilineata in Griechenland: mitochondriale DNA-Sequenzen. Mertensiella 13: 52-59.
- ↑ Crochet, P.-A. & Dubois, A. (2004): "Recent changes in the taxonomy of European amphibians and reptiles". En: Gasc, J. P., et al., eds. Atlas of the amphibians and reptiles in Europe (second edition). Paris: Societas Europaea Herpetologica, Muséum National d'Histoire Naturelle & Service du Patrimoine Naturel. ISBN 2-8565-3574-7, pp. 495–516.
- ↑ Joger, U., Amann, T. & Veith, M. (2001): "Phylogeographie und genetische Differenzierung im Lacerta viridis/bilineata Komplex. Pp. 60-68. En: Elbing, K. & Nettmann, H. K. (Eds.): Beiträge zur Naturgeschichte und zum Schutz der Smaragdeidechsen (Lacerta s. str.). Deutsche Gesellschaft für Herpetologie und Terrarienkunde, Rheinbach.
- ↑ Christian Habel & Thorsten Assmann, eds. (2019): Relict Species: Phylogeography and Conservation Biology. Berlin / Heidelberg: Sprigr-Verlag. ISBN 98-3-5409-2150-2.
- ↑ Rikena, S. (2002): "Experimental hybridization in Green Lizards (Lacerta s.str.), a tool to study species boundaries". Mertensiella, 13: 78-88.
- ↑ Andrada 1980, p. 112.
- ↑ "Darren Naish: Tetrapod Zoology: Hunting Green lizards in Dorset: new aliens or old natives?". darrennaish.blogspot.de (en inglés). Consultado o 20 de novembro de 2019.
- ↑ "The Natural Stuff - Lizards of Bournemouth Cliffs". www.thenaturalstuff.co.uk. Consultado o 20 de novembro de 2019.
- ↑ 12,0 12,1 Arnold, E. Nicholas; Ovenden, Denys W. (2002). Field Guide: Reptiles & Amphibians of Britain & Europe. Collins & Co. p. 138. ISBN 978-0-0021-9964-3.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Lacerta viridis  |
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Lacerta viridis |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Andrada, Javier (1980): Guía de campo de los anfibios y reptiles de la península Ibérica. Bacelona: Ediciones Omega, S. A. ISBN 84-2820-589-2.
- Andreu, A.; Bea, A.; Braña, F.; Galán, P.; López-Jurado, L. F.; Pérez-Mellado, V.; Pleguezuelos, J. M. & Salvador, A. (2005): Fauna Ibérica. Volumen 10. Reptiles, 2ª reimpresión. Madrid: Ministerio de Ciencia, Innovación y Universidades. ISBN 84-0007-713-X.
- Ananjeva, N. B.; Orlov, N. L.; Khalikov, R. G.; Darevsky, I. S.; Ryabov, I. S. & Barabanov, A. V. (2006): An Atlas of the Reptiles of North Eurasia. Taxonomic Diversity, Distribution, Conservation Status. Sofía, Bulgaria: Pensoft Publishers. Pensoft Series Faunistica. ISBN 978-9-5464-2269-9.
- Arnold, E. N. (2003): Reptiles and Amphibians of Europe. Princeton, Nova Jersey: Princeton University Press. ISBN 978-1-9036-5725-6.
- Arnold, E. N.; Arribas, O. & Carranza, S. (2007): "Systematics of the Palaearctic and Oriental lizard tribe Lacertini (Squamata: Lacertidae: Lacertinae), with descriptions of eight new genera". Zootaxa 1430: 1-86.
- Laurenti (1768): Specimen medicum, exhibens synopsin reptilium emendatam cum experimentis circa venena et antidota reptilium austriacorum. Vienna: Joan Thomae, pp. 1–217. (texto completo).
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Lacerta viridis na ADW.
- Lacerta viridis (Laurenti 1768) na EOL.
- Lacerta viridis (Laurenti, 1768) Arquivado 07 de xuño de 2020 en Wayback Machine. en Catalogue of Life, 2019.