La Vall de Boí

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
La Vall de Boí
Barruera, Vall de Boí-PM 24082.jpg
Localización
Localització de la Vall de Boí respecte de l'Alta Ribagorça.svg
PaísEspaña España
Comunidade autónomaCataluña Cataluña
ProvinciaLleida
ComarcaAlta Ribagorça
Xeografía
Altitude1.111 msnm
Superficie219,49 km²
Demografía
Poboación1.052 hab. (2012)
Densidade4,79 hab/km²
Outros datos
Código postal25528
AlcaldeJoan Perelada Ramon (IPVB-PM)
www.valldeboi.cat

La Vall de Boí é un municipio catalán da provincia de Lleida, situado na comarca da Alta Ribagorça. No seu centro atópase o val de Boí, que dá nome ao municipio. É un conxunto de vales e serras da parte nororiental da comarca, da que é o municipio máis extenso, entre o Val de Barravés e a Vall Fosca.

A cabeceira do municipio é Barruera, que lle dera nome ata 1996. Inclúe a entidade municipal descentralizada de Durro i Saraís, procedente do antigo municipio de Durro, actualmente integrado no de La Vall de Boí.

Xeografía[editar | editar a fonte]

Limita ao norte co municipio de Naut Aran, ao nordés con Espot, ao leste con La Torre de Cabdella e Sarroca de Bellera, ao sur con El Pont de Suert, e ao oeste con Vilaller. Desde o val pode accederse ao Parque Nacional de Aigüestortes i Estany de Sant Maurici.

O municipio está formado por dez entidades de poboación: Barruera, Boí, Caldes de Boí, Cardet, Cóll, Durro, Erill la Vall, Pla de l'Ermita, Saraís e Taüll.

Historia[editar | editar a fonte]

A historia do val iníciase seguramente a principios do século IX coa creación dos primeiros condados cristiáns. Pertencente nun principio ao condado de Tolosa (finais do século VIII), que toma estas terras baixo a protección de san Guillerme, curmán de Carlomagno, a súa historia quedou unida á do condado de Ribagorça, cuxos condes foron os seus señores feudais durante dous séculos. Foi establecida a Baronía de Erill cuxos membros residían no castelo de Erill-Castell do que non queda ningún vestixio. Durante o século XI, o val foi incluído no condado de Pallars ata que finalmente foi anexionado pola coroa de Aragón durante o século XII.

Durante moitos séculos foi un val illado e descoñecido. Alcanzou o seu máximo desenvolvemento durante o século XIII en que unha pequena poboación chamada Taüll chegou a contar con catro igrexas. A situación do val, limítrofe con outros condados, permitiu a creación de numerosos castelos, hoxe en día moi mal conservados. As numerosas igrexas que se construíron no área mostran a alta densidade de poboación que tivo no seu momento esta zona pirenaica.

No ano 2000, a UNESCO declarou Patrimonio da Humanidade o conxunto de igrexas románicas do val.

Igrexa de Santa Maria de Taüll

Demografía[editar | editar a fonte]

Evolución demográfica
1900 1930 1950 1981 2000 2012
1.202 1.074 1.059 526 870 1.052

Lugares de interese[editar | editar a fonte]

Igrexa de Sant Climent de Taüll

Todo o románico do municipio é Patrimonio da Humanidade.

  • Igrexa románica de Sant Feliu de Barruera
  • Igrexa románica de Sant Salvador de Barruera
  • Igrexa románica de Santa Maria de Cardet
  • Igrexa románica de Santa Maria de Cóll
  • Igrexa románica da Nativitat de Durro
  • Igrexa románica de Sant Quirc de Durro
  • Igrexa románica de Sant Llorenç de Saraís
  • Igrexa románica de Santa Eulàlia d'Erill la Vall
  • Igrexa románica de Sant Cristòfol d'Erill la Vall
  • Igrexa románica de Sant Joan de Boí
  • Igrexa románica de Sant Pere de Boí
  • Igrexa románica de Santa Maria de Taüll
  • Igrexa románica de Sant Climent de Taüll
  • Igrexa románica de Sant Martí de Taüll
  • Igrexa románica de Sant Quirc de Taüll
  • Parque Nacional de Aigüestortes i Estany de Sant Maurici.
  • Cap des Creuetes.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]