Josep Serra
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 11 de marzo de 1811 Mataró, España |
| Morte | 8 de setembro de 1886 (75 anos) Benicàssim, España |
| Administrador apostólico | |
| 3 de outubro de 1851 – 7 de xaneiro de 1862 Diocese: Arquidiocese de Perth (pt)  | |
| Bispo titular | |
| 7 de agosto de 1849 – Diocese: Daulia (en) | |
| Bispo diocesano | |
| 9 de xullo de 1847 – – Rosendo Salvado → Diocese: Diocese de Darwin | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Ocupación | bispo católico (1848–), sacerdote católico (1835–), misioneiro |
| Lingua | Lingua catalá |
| Orde relixiosa | Orde de San Bieito |
| Consagración | Giacomo Filippo Fransoni |
Josep Maria Serra i Julià, nado en Mataró o 11 de marzo de 1811 e finado en Benicàssim o 8 de setembro de 1886, foi un relixioso catalán, misioneiro con Rosendo Salvado en Australia e fundador da orde de Oblatas do Santísimo Redentor.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Orixes e primeiros anos[editar | editar a fonte]
Era fillo de Josep Serra i Fuster, comerciante, e mais de Teresa Julià. Con once anos quedou orfo, e educouse en Barcelona. Tomou o hábito bieito en 1827 no mosteiro de San Martiño Pinario, tomando o nome relixioso de Benito. Estudou despois en Iratxe (Navarra) e Oviedo, ata a súa ordenación sacerdotal o 19 de marzo de 1835[1]. Nese ano suprimíronse as ordes relixiosas en España e Serra marchou a Italia entrando na abadía de La Cava, próxima a Nápoles.
Estada en Australia[editar | editar a fonte]
En 1844 partiu voluntario de misioneiro a Australia, desembarcando en Elizabeth o 8 de xaneiro de 1846. Alí estableceu unha comunidade con catro relixiosos bieitos, entre eles Rosendo Salvado, que edificaron preto de Perth o mosteiro de New Norcia (1847). O día 9 de xullo de 1847 foi nomeado bispo de Port Victoria, e volveu a Europa para obter axuda financeira e persoal para continuar a misión en Australia. En Roma consagrouse bispo o 15 de agosto de 1848, pero por conflitos entre John Brady, o vigairo de Australia Occidental, e a curia[2] decidiuse mudarlle o título a bispo coadxutor de Perth e bispo titular de Daulia (1849).
En decembro de 1849 volveu a Australia, con máis cartos e corenta relixiosa e artesáns. Tivo desavinzas con Salvado e estableceu un mosteiro nos arredores de Perth co nome de New Subiaco[3], e tamén conflitos con Brady, que non quería aceptalo como coadxutor de Perth e pretendía controlar os recursos logrados en Europa, só unha visita disciplinaria do arcebispo Polding en 1852 resolveu o problema. Xa arredado dos labores misioneiros[4], entre 1851 e 1862 foi administrador apostólico diocese de Perth, ampliou o igrexa existente e construíu novos templos en Fremantle, Guildford, Toodyay, York, Dardanup, Albany e Bunbury, ademais de escolas en Perth mais en Fremantle. Interesouse polas condicións de vida dos presos de Rottnest Island. Con Salvado escribiu unha Historia del origen, padecimientos, progresos, y porvenir de las misiones catolicas de Nueva-Holanda que se publicou en Barcelona en 1850.
En 1853 visitou Europa por razóns de saúde, e volveu para Australia en 1855 con novos misioneiros e algunhas irmás. Tivo conflitos co gobernador por causa da educación e das escolas independentes. O seu carácter impedíalle chegar a acordo ningún, e Rosendo Salvado tivo que resolver os problemas. Entrementres Serra desentendíase da fundación de New Norcia centrándose nas novas misións e no mosteiro de Subiaco, próximo a Perth, e mais tamén no traballo pastoral na diocese. Finalmente New Norcia logrou a autonomía de Perth en 1859.
Volta a España[editar | editar a fonte]
Serra volveu a Europa para conseguir que New Norcia volvese á xurisdición de Perth e ocuparse de asuntos relacionados co proxecto dunha nova catedral para Perth. Como non houbo cambios, e en 1862 renunciou como bispo coadxutor de Perth[5], o que aceptou o papa Pío IX, e volveu a España. En 1864 comezou a traballar no hospital San Juan de Dios en Madrid, atendendo e confesando prostitutas e outras mulleres en situacións marxinais; vendo a necesidade de facer traballo social que as axudase logrou a colaboración de Antonia María de Oviedo, aristócrata madrileña e antiga institutriz da escola das fillas da antiga raíña María Cristina de Borbón, a quen coñeceu en 1849.
O 1 de xuño de 1864 abriu o primeiro Asilo de Nuestra Señora del Consuelo en Ciempozuelos, para acoller mulleres que querían deixar a prostitución. Para traballar alí fundou a congregación das Oblatas do Santísimo Redentor, dedicadas ao traballo social con mulleres en situacións marxinais, o 2 de febreiro de 1870, Antonia María de la Misericordia tornouse a primeiro irmá da congregación. Logo a congregación comezou a estenderse por España, Suramérica e os Estados Unidos.
Foi padre conciliar no Vaticano Primeiro. Politicamente adcribiuse ao carlismo, e en xuño de 1870 tivo un encontro en Vevey (Suíza) co príncipe Xaime de Borbón, fillo do pretendente carlista Carlos VII.[6]
Axudou a restaurar os mosteiros bieitos de Samos, Santo Domingo de Silos e Valvanera. Acusado de escándalo por residir no convento das oblatas en 1885 as autoridades eclesiásticas prohibíronlle vivir e confesar alí polo se se instalou no convento carmelita do Desert de les Palmes en Benicàssim, e alí ha morrer o 8 de setembro de 1886, pouco antes da chegada da absolución de Roma.
Os seus restos trasladáronse a Ciempozuelos (Madrid) en 1894 á nai casa da súa congregación.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "José María Benito Serra" hermanasoblatas.org
- ↑ Christopher Dowd (2008) Rome in Australia: The Papacy and Conflict in the Australian Catholic Missions, 1834-1884 BRILL p. 136 e ss.
- ↑ Regina Ganter (2018) The Contest for Aboriginal Souls: European Missionary Agendas in Australia. ANU Press, p. 18
- ↑ Alejandro María Masolive (1981) Història del monaquisme cristià: Els segles XIX i XX, el monaquisme oriental, el monaquisme femení L'Abadia de Montserrat, p. 50
- ↑ "Bishop Joseph (José María Benito) Serra y Juliá, O.S.B.". Catholic-Hierarchy
- ↑ Bocetos tradicionalistas: El Obispo de Daulia (continuación)». La Bandera Regional, 27-01-1912, pàg. 2.
