Jon Lord

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Jon Lord
Nome completoJonathan Douglas Lord
Nacemento9 de xuño de 1941
Lugar de nacementoLeicester
Falecemento16 de xullo de 2012
Lugar de falecementoLondres
Causacancro de páncreas
NacionalidadeReino Unido
Alma máterCentral School of Speech and Drama, Wyggeston and Queen Elizabeth I College, Wyggeston Grammar School for Boys e Drama Centre London
Ocupacióncompositor, pianista, organista e compositor de cancións
Coñecido porDurham Concerto, Boom of the Tingling Strings e Disguises
Na rede
http://jonlord.org
IMDB: nm0520449 Facebook: JonLord.org Twitter: jonlordorg Instagram: jonlord_org MySpace: jonlordmusic Spotify: 4ff6Uen2n24VIpFt1l10ek iTunes: 29437055 Last fm: Jon+Lord Musicbrainz: 6bf692e0-baac-4428-94c3-423d52508cf0 Songkick: 312461 Discogs: 262410 Allmusic: mn0000821351 WikiTree: Lord-3923 Find a Grave: 93706897 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

John Douglas Lord, máis coñecido como Jon Lord, nado en Leicester o 9 de xuño de 1941 e finado en Londres o 16 de xullo de 2012, foi un músico británico famoso por pertencer ao grupo Deep Purple.[1][2] Tocaba o órgano Hammond e o piano e é considerado un dos mellores da historia no seu campo.[3] Comezou practicando este último instrumento á idade de cinco anos, cando o seu pai decidiu que o pequeno Jon debería ser un pianista clásico.[4]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Inicios[editar | editar a fonte]

O pai de Lord, músico de jazz, permitiu ao pequeno Jon tocar no piano do seu avó á temperá idade de cinco anos. Logo de dous anos de tomar leccións co seu profesor de música local Philip Lang, Lord recibiu o amor pola música de parte de Frederick Alt. Algo máis tarde, recibiu algunhas leccións do pianista John Palmer.

Aínda que a música clásica e o jazz foron o seu primeiro interese, foi o nacemento do rock and roll o que atraeu toda a súa atención e, para decepción dos seus pais, decidiu non ingresar no Royal College of Music. Antes de comezar a ter éxito no rock, converteuse en mestre de escola de domingos, e tamén actuou algo no teatro. Comezou a estudar actuación no Little Theatre da súa cidade natal, Leicester, antes de mudarse a Londres en 1960 para entrar na Central School of Speech and Drama, transferida en 1962 ao Drama Centre London. Mentres tanto, durante 1960 converteuse nun activo membro do The Bill Ashton Combo. Logo, de 1960 a 1963, uniuse a The Don Wilson Quartet, que máis tarde cambiou o nome a Red Bludds Bluesicians. Durante esa época Jon viuse sumamente influenciado por todos os organistas de jazz norteamericanos, como Jimmy McGriff, John Patton, Jack McDuff e moi especialmente por Jimmy Smith. Estes intérpretes foron os que impuxeron o uso do órgano Hammond no jazz. Máis tarde, co uso que lle deron ao Hammond no rock músicos ingleses como Georgie Fame e Graham Bond, xestouse unha xeración de músicos cun son que marcou profundamente o mozo Jon.

Músico profesional[editar | editar a fonte]

Empezou como músico profesional en 1963 con The Art Wood Combo, máis tarde renomeada como The Artwoods, unha banda británica de rhythm and Blues fundada por Arthur Wood, irmán máis vello do guitarrista dos Rolling Stones, Ronnie Wood, e co que permaneceu ata mediados de 1967.

Antes da súa disolución cambiaronse o nome a Saint Valentine´s Day Massacre, gravando un sinxelo, tralo cal, Jon sumouse aos tamén breves Santa Barbara Machine Head e The Flower Pot Men, con quen realizou xiras pero nunca gravou.

Logo disto, Jon Lord aceptou unha oferta de quen fora cantante da por entón disolta banda The Searchers, Chris Curtis, para unirse aos Roundabout, embrión de Deep Purple.

Jon Lord participou no primeiro álbum de The Kinks, unha agrupación británica de rock and roll que alcanzou un notable éxito en Inglaterra. Jon foi contratado como sesionista xunto a outros músicos, entre eles quen logo foi guitarrista de Led Zeppelin, Jimmy Page. En máis dunha ocasión, Lord afirmou que participou en catro temas de The Kinks: "You Really Got Me", "Bald Headed Woman", "Long Tall Sally" e "Lover Not A Fighter", dous dos cales entraron no álbum e os demais foron publicados en sinxelos.

Unha vez consolidada a nova agrupación de Deep Purple en 1968, con Ritchie Blackmore, Ian Paice, Rod Evans, Nick Simper e o propio Jon Lord (á que máis tarde os estudosos da música deron a denominación "Mark I" por ser a primeira formación do grupo) os Purple comezaron a traballar no que foi o seu primeiro álbum. Lord foi o principal referente e quen levou as rendas en canto á dirección artística e musical do grupo ata o ano 1970, onde pasou a gañar predominio Ritchie Blackmore. Lord outorgou ao grupo un auténtico e particular son "psicodélico", que aínda que na época era algo moi común nos grupos de rock, deixaba percibir unha característica particular que a facía diferente á dos demais e logo foi famosa en todo o mundo. Esa característica foi outorgada desde o Mark I por Jon Lord xunto cos seus compañeiros Ian Paice na batería e Ritchie Blackmore na guitarra debido a que eles se preocupaban principalmente da parte musical mentres os baixistas (Nick Simper, Roger Glover ou Glenn Hughes) e os vocalistas (Rod Evans, Ian Gillan ou David Coverdale) de quenda en cada unha das diversas formacións ata 1976 se encargaron de escribir as letras dos temas.

O tres primeiros álbums de Deep Purple conteñen moito do virtuosismo de Lord, caracterizado por longas e frenéticas pasaxes de órgano Hammond, con superposicións rítmicas e melódicas de órgano e co uso dos altofalantes rotatorios Leslie, que outorgan ao Hammond o seu particular son. Non foi ata 1969, xusto logo da substitución de Nick Simper e Rod Evans (baixista e cantante, respectivamente, do grupo) polos novos membros Ian Gillan e Roger Glover, que chegou a primeira fusión entre unha orquestra filharmónica clásica e un grupo de rock, interpretando unha peza clásica composta por tres movementos obra integra de Jon Lord, Concerto for group and orchestra.

Para superar o problema de non ser recoñecidos amplamente en Inglaterra e tamén para satisfacer as súas arelas de proxectos faraónicos, Jon Lord propuxo ao representante do grupo realizar un concerto para Grupo e Orquestra, unindo os seus dous grandes amores, a música clásica e o rock nunha extravagancia musical que foi plasmada nun álbum en vivo, gravado no Royal Albert Hall de Londres, tralo cal recibiron unha ovación do público durante quince minutos.

Logo do éxito do "Concerto", Lord converteuse nun dos xestores do son do órgano Hammond no ámbito da música hard rock (xunto a Uriah Heep), en parte grazas ao álbum In Rock de 1970, sendo o pioneiro en introducir pasaxes musicais próximos ao son dun órgano de igrexa, poderosos "ruxidos", rápidos sós de virtuosismo desbordante, acompañamento con distorsionados riffs e o comezo da inmortal relación musical con Ritchie Blackmore, todo dentro do contexto da música de Deep Purple.

Paralelamente ao seu traballo en Deep Purple, de 1968 ao 1976, Lord seguiu traballando nos seus proxectos solistas. O primeiro deles foi un encargo da BBC como resultado do éxito que xerara o Concert for Group and Orchestra. Devandito traballo chamouse Gemini Suite e foi gravado en vivo, no Royalt Albert Hall de Londres con Deep Purple e o Light Music Society na orquestra, dirixida por Malcom Arnold, quen tamén fora o director de orquestra do Concerto.

Este material foi posteriormente relanzado en 1971 como obra solista de Lord (non en colaboración co resto de Deep Purple, senón con só dous dos seus membros, Ian Paice e Roger Glover) habendo cambios nos arranxos musicais e sendo gravado en estudio e participando ademais outros músicos de sesión.

Tamén durante 1971, Lord, xunto a Tony Ashton e outros músicos, realizou a música para un filme titulado The Last Rebel, consistente en dúas pezas musicais: "The Last Rebel" e "You, Me and a Friend of Mine".

Outros traballos posteriores aos nomeados foron First of the Big Bands de 1974, en coautoría co seu amigo Tony Ashton e Windows (do mesmo ano que o anterior) xunto a Eberhard Schoener.

Trala separación de Deep Purple en 1976 formou Paice, Ashton & Lord, grupo que formou xunto ao seu amigo persoal Tony Ashton, á batería de Purple, Ian Paice, ademais de quen fose daquela guitarrista de Whitesnake, Bernie Marsden, e ao baixista Paul Martínez. Con eles gravou un só álbum, Malice in Wonderland, para logo disolverse a agrupación, debido principalmente ao abuso de Tony Ashton co alcol. Durante 1976 tamén editou Sarabande, unha obra composta integramente por el.

Ao redor de dous anos despois, en 1978, pasou a formar parte de Whitesnake, agrupación que puxera en marcha David Coverdale, ex cantante de Deep Purple nas Mark III e Mark IV. Permaneceu alí ata 1984, cando pasou ao reformado Deep Purple, previo ao cal, en 1982, editou un novo traballo solista tamén integramente composto por el excepto un tema, "Say it´s all right", en colaboración con Elmer Gantry.

Durante a súa permanencia no reunido Purple (1984 a 2002), Jon Lord editou un novo proxecto solista titulado Pictured Within, de 1998, que mostrou unha faceta un tanto nostálxica de Lord en parte debido á recente morte do seu pai. Outro éxito foi a reencarnación do Concert for Group and Orchestra, que Lord compuxera trinta anos antes pero do cal se perderon as partituras orixinais, quedando como único rastro do mesmo "Concerto", o álbum que foi gravado en vivo e o filme de devandita presentación. Un compositor holandés de nome Marco de Goeij estivera reconstruíndo as partituras do evento coa axuda dos únicos rexistros mencionados (o filme e o álbum). Púxose en contacto con Lord, quen estivera tratando de reconstruír a música, pero ao ver que Marco tiña terminados case completamente os tres movementos en que consistía a obra, Lord quedou pasmado de asombro e xuntos puideron terminar de reconstruír as partituras, celebrándose o evento xusto para o trixésimo aniversario da súa creación cunha xira mundial en 1999, onde interpretaron o Concerto xunto con clásicos de Deep Purple.

O seu último álbum gravado con Deep Purple foi Abandon, tralo cal no 2003 canso das continuas xiras, se retirou da banda amistosamente para continuar coa súa carreira solista.

Morte[editar | editar a fonte]

En agosto de 2011, fixo público que estaba a loitar contra un cancro e no seu sitio web afirmou: "Gustaríame que todos os meus amigos, seguidores, fans e compañeiros de viaxe soubesen que estou a loitar contra un cancro e que, en consecuencia, me tomarei un descanso das actuacións mentres dure o tratamento e a cura. Seguirei escribindo música, no meu mundo simplemente ha de ser parte da terapia, e espero de todo corazón estar de volta en boa forma o próximo ano".[5]

Faleceu o 16 de xullo de 2012 por unha embolia pulmonar, complicación da súa enfermidade de base, nun hospital en Londres.

Discografía como solista[editar | editar a fonte]

  • 1972 Gemmini Suite
  • 1974 Windows
  • 1976 Sarabande
  • 1982 Before I Forget
  • 1998 Pictured Within
  • 2004 Beyond The Notes
  • 2008 Durham Concerto
  • 2008 Boom Of The Tingling Strings
  • 2009 Bucharest (Live)
  • 2010 To Notice Such Things
  • 2011 Jon Lord Blues Proyect (Live)

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Deep Purple: Charlesworth, Chris (Omnibus Press, 1983)
  • Deep Purple, Heavy Metal Photo Book: Welch, Chris with Hasebe, Koh (Omnibus Press, 1984)
  • Deep Purple: Tomasz Szmajter, Roland Bury (In Rock, 1998, 2003, 2009, 2013)
  • Deep Purple: Sailor, Michael (Hannibal Verlag, 2005)
  • Smoke on the Water, The Deep Purple Story: Thompson, Dave (ECW Press, 2004)
  • The Complete Deep Purple: Heatley, Michael (Reynolds & Hearn, 2005)
  • The Gemini Man: an Introduction to the Orchestral Works of Jon Lord, Vincent Budd (Gnosis Press, 2003)

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]