Jacques Hadamard

Jacques Hadamard
Biografía
Nacemento	8 de decembro de 1865; Versalles, Francia
Morte	17 de outubro de 1963 (97 anos); París, Francia
Lugar de sepultura	Cemiterio do Père-Lachaise, 7 48°51′35″N 2°23′28″L / 48.859628, 2.391053
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Educación	Escola Normal Superior de París
Tese académica	Q61667913 (1892 )
Director de tese	Charles Émile Picard (pt) e Jules Tannery (pt)
Coñecido por	Ecuacións en derivadas parciais, teoría dos números
Actividade
Campo de traballo	Matemáticas
Ocupación	matemático , catedrático , investigador
Empregador	Collège de France (pt) , catedrático (1909–1937) ; Universidade de Bordeaux (pt) (1893–1897) ; Escola Politécnica (pt) ; Universidade de Columbia ; Lycée Buffon (en) ; Universidade de París
Membro de	Royal Society (1932–); Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (Foreign Associate of the National Academy of Sciences (en) ) (1926–); Academia de Ciencias da URSS ; Accademia Nazionale dei Lincei ; Academia de Ciencias de Rusia ; Academia francesa das ciencias ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Real Academia das Ciencias de Suecia ; Academia Real das Artes e Ciências dos Países Baixos (pt) ; Academia de Ciências da Polónia (pt)
Profesores	Charles Émile Picard (pt)
Alumnos	Maurice René Fréchet, André Weil (pt) e Anton Davidoglu
Lingua	Lingua francesa
Obra
	Obras destacables (1968) Œuvres de Jacques Hadamard (en) ;
Doutorando	Andre Weil
Familia
Pai	Amédée Hadamard
Parentes	Laurent Schwartz (sobrinho-neto (pt) )
Premios
	Lexión de honra
	Sinatura
	Lista (1957) Doutor honoris causa pola Universidade Hebrea de Xerusalén; (1956) Medalha de Ouro CNRS (pt) ; (23 de febreiro de 1954) Gran cruz da Lexión de Honor; (1951) Prêmio Antonio Feltrinelli (pt) ; (2 de xuño de 1932) Membro estranxeiro da Royal Society; (1919) Silliman Memorial Lectures (en) ; (1908) Estrade-Delcros award (en) ; (1903) Petit d'Ormoy, Carriere, Thebault Award (en) ; (1898) Prêmio Poncelet (pt) ; (1892) Grand prix des sciences mathématiques (en) ; (1883) concours général ; ;

Jacques Salomon Hadamard, nado en Versalles o 8 de decembro de 1865 e finado en París o 17 de outubro de 1963 foi un matemático francés que traballou nas universidades de Bordeos e na Sorbona de París. Tratou diversos temas de física matemática. Tamén colaborou no establecemento das bases da análise infinitesimal e desenvolveu o teorema sobre o valor absoluto dun determinante.^[1]^[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Sucedeu en 1912 a Henri Poincaré na Academia de Ciencias de Francia. O seu logro máis coñecido foi a demostración que levou a cabo en 1896 (obtida de modo independente ese mesmo ano polo matemático belga Charles-Jean de la Vallée Poussin) do teorema dos números primos. Estableceu así mesmo a noción de problema ben exposto no terreo das ecuacións diferenciais. É tamén un dos matemáticos que máis contribuíron no desenvolvemento da análise infinitesimal e desenvolveu o teorema sobre o valor absoluto dun determinante.

Deu o seu nome ás matrices de Hadamard, ao teorema de Cauchy-Hadamard e utilízase en criptografía a pseudo-transformación de Hadamard.

No seu libro Psychology of Invention in the Mathematical Field, Hadamard emprega a introspección para describir o proceso mental matemático. Describe o seu propio pensamento matemático como sen palabras, acompañado a miúdo de imaxes mentais que condensan a idea global dunha proba, en franca oposición a autores que identifican a linguaxe e a cognición. Realizou unha enquisa entre cen dos físicos máis relevantes do momento (arredor de 1900), preguntándolles como realizaban o seu traballo. Moitas das respostas foron idénticas á súa; algúns informaron de que vían os conceptos matemáticos como cores. Einstein comentou sensacións nos seus antebrazos. Alan Kay, no seu "Alan Kay: Doing with Images Makes Symbols Pt 1 (1981)", traduciu isto a estadios de aprendizaxe de Piaget.^[3]

Tralo caso Dreyfus, que o implicou persoalmente porque a súa prima segunda Lucie era a esposa de Dreyfus, Hadamard volveuse politicamente activo e un acérrimo defensor dos dereitos dos xudeus.^[4] aínda que el mesmo se consideraba ateo.^[5]^[6]

Entre os seus estudantes incluíronse Mauric Fréchet, Paul Lévy, Szolem Mandelbrojt e André Weil.

Obras[editar | editar a fonte]

An Essay on the Psychology of Invention in the Mathematical Field. Princeton Univ. Press, 1945; nova edición co título The Mathematician’s Mind: The Psychology of Invention in the Mathematical Field. 1996; ISBN 0-691-02931-8
Œuvres de Jacques Hadamard. Vols. I, II, III, IV. Ed. du Centre National de la Recherche Scientifique, París, 1968.
Le problème de Cauchy et les équations aux dérivées partielles linéaires hyperboliques, Hermann 1932
La série de Taylor et son prolongement analytique, 2ª ed. Gauthier-Villars 1926
La théorie des équations aux dérivées partielles, Peking, Editions Scientifiques, 1964
Leçons sur le calcul des variations, vol. 1, París, Hermann 1910
Leçons sur la propagation des ondes et les équations de l’hydrodynamique, París, Hermann 1903
Non-Euclidean geometry in the theory of automorphic functions, Am. Mathematical Soc. 1999
Four lectures on Mathematics, delivered at Columbia University 1911, Columbia Univ. Press 1915 (1. The definition of solutions of linear partial differential equations by boundary conditions, 2. Contemporary researches in differential equations, integral equations and integro-differential equations, 3. Analysis Situs in connection with correspondendes and differential equations, 4. Elementary solutions of partial differential equations and Greens functions)
Leçons de géométrie élémentaire, 2 vols. París, Colin, 1898 e 1906
Cours d’analyse professé à l’École polytechnique, 2 vols. París, Hermann 1925/27, 1930
Essai sur l'étude des fonctions données par leur développement de Taylor. Étude sur les propriétés des fonctions entières et en particulier d'une fonction considérée par Riemann, 1893.
Sur la distribution des zéros de la fonction $\zeta (s)$ et ses conséquences arithmétiques, Bull. de la Société Mathématique de France 24, 1896: 199-220 (proba do teorema do número primo).

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Biografía
↑ Mandelbrojt, Szolem; Schwartz, Laurent (1965). "Jacques Hadamard (1865–1963)". Bull. Amer. Math. Soc. 71 (1): 107–129. MR 0179049. doi:10.1090/s0002-9904-1965-11243-5.
↑ Alan Kay
↑ Hadamard, Jacques (1954). An essay on the psychology of invention in the mathematical field / by Jacques Hadamard. Nova York: Dover Publications. ISBN 0-486-20107-4.
↑ "Hadamard on Hermite". Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2019. Consultado o 23 de febreiro de 2017.
↑ Shaposhnikova, T. O. (1999). Jacques Hadamard: A Universal Mathematician. American Mathematical Soc. pp. 33–34. ISBN 978-0-8218-1923-4.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

[1] Biografía

[2] Mandelbrojt, Szolem; Schwartz, Laurent (1965). "Jacques Hadamard (1865–1963)". Bull. Amer. Math. Soc. 71 (1): 107–129. MR 0179049. doi:10.1090/s0002-9904-1965-11243-5.

[3] Alan Kay

[psy-math-54-4] Hadamard, Jacques (1954). An essay on the psychology of invention in the mathematical field / by Jacques Hadamard. Nova York: Dover Publications. ISBN 0-486-20107-4.

[atheist-5] "Hadamard on Hermite". Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2019. Consultado o 23 de febreiro de 2017.

[6] Shaposhnikova, T. O. (1999). Jacques Hadamard: A Universal Mathematician. American Mathematical Soc. pp. 33–34. ISBN 978-0-8218-1923-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]