Jacques-René Hébert

Jacques René Hébert
Nacemento	15 de novembro de 1757
Lugar de nacemento	Alençon
Falecemento	24 de marzo de 1794
Lugar de falecemento	París
Causa	decapitación
Soterrado	Cimetière des Errancis
Nacionalidade	Francia
Ocupación	xornalista, político, editor literario e escritor
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Jacques René Hébert, nado en Alençon o 15 de novembro de 1757 e finado en París o 24 de marzo de 1794, foi un político, revolucionario e xornalista francés. Era editor do xornal radical Le Père Duchesne (O Pai Duchesne) durante a Revolución francesa. Os seus seguidores eran coñecidos como hebertistas. El mesmo era chamado algunhas veces Pai Duchesne, como o seu xornal.

Traxectoria

Inicios

Fillo do xoieiro Jacques Hébert (morto en 1766) e de Marguerite Beunaiche da Houdrie (1727-1787). Nado en Alençon e membro dunha familia burguesa, fundou o diario Le Pére Duchesne (1790), o cal acabou dous anos despois por representar aos intereses revolucionarios máis radicais de esquerda.

Ingreso ao Club dos Cordeliers

En 1791, ingresou no Club dos Cordeliers onde exerceu notable influencia, e, dous anos máis tarde, resultou nomeado substituto do procurador da Comuna de París. O 22 de decembro de 1792, noméase segundo substituto do Fiscal da comuna de París. Durante abril e maio de 1793, Hébert é dos que acusan aos Xirondinos de traidores ao pobo. O seu renome e popularidade refórzanse notablemente, e logra transformarse nun dos xefes da Revolución en marcha.

De ideoloxía anticlerical, antinobiliaria e antimonárquica, logra o apoio dos sectores máis esquerdistas. A pesar de ser hostil ao catolicismo, mencionou a Xesús como "o mellor xacobino", por militar, segundo Hebért, a favor da "beneficencia, a fraternidade, a liberdade, a igualdade, o menosprezo das riquezas".

Tempo despois, pasou a ser o xefe da facción radical dos montagnards (membros do á esquerda do partido coñecido como A Montaña) desde xuño de 1793, logo de ser arrestado polos seus ataques aos xirondinos.

Radicalización

Tras a morte de Jean-Paul Marat, a súa ideoloxía tende a radicalizarse cada vez máis. Os días do 4 e 5 de setembro de 1793, onde os sans-culottes invaden a Convención e impoñenlle a aplicación do Terror, son un éxito persoal para Hébert. De setembro de 1793 a xaneiro de 1794, inflúe continuamente na Asemblea para a sanción de distintas leis (Lei dos sospeitosos, Lei do máximo xeral).

Foi un militante convencido a favor da condena a morte de María Antonieta, por distintos delitos. A virulencia das súas propostas políticas alarmaron ao propio Robespierre, a quen Hébert acusaba de conservador. O seu descontento con Robespierre acentuouse cando este último decretou a liberdade de culto sobre o ateísmo.

Matrimonio

O 7 de febreiro de 1792, Hébert contraeu matrimonio con Marie Marguerite Françoise Hébert (nada Goupil), exrelixiosa do convento da Concepción (rue Saint Honoré). Tiveron unha filla entre ambos, Scipion - Virginia (7 de febreiro de 1793-13 de xullo de 1830).

Morte

Foi arrestado o 14 de marzo de 1794 e, tras ser condenado a morrer na guillotina, foi executado dez días máis tarde en París. A súa esposa tamén foi guillotinada.