Jô Soares

Jô Soares
	;
Biografía
Nacemento	(pt) José Eugênio Soares ; 16 de xaneiro de 1938 ; Río de Xaneiro, Brasil
Morte	5 de agosto de 2022 (84 anos); São Paulo, Brasil
Causa da morte	Morte natural (Insuficiencia renal, insuficiencia cardíaca, Estenose aórtica e Fibrilación auricular )
Datos persoais
País de nacionalidade	Brasil
Lateralidade	destro
Actividade
Ocupación	actor , novelista , músico , presentador , escritor , presentador de televisión , xornalista , director de cinema
Influencias	Rita de Cascia
Lingua	Lingua portuguesa, lingua inglesa, lingua francesa, lingua castelá, lingua italiana e lingua alemá
Instrumento	Trompeta e piano
Familia
Cónxuxe	Sílvia Bandeira
Parella	Sílvia Bandeira (1980–1983); Cláudia Raia (pt) ; Mika Lins (pt)
Parentes	Togo Renan Soares (pt) (sobriño)

José Eugênio Soares, nado no Río de Xaneiro o 16 de xaneiro de 1938 e finado en São Paulo en 5 de agosto de 2022, máis coñecido como Jô Soares ou simplemente Jô, foi un humorista, presentador de televisión, escritor, artista plástico, dramaturgo, director teatral, músico e actor brasileiro.

Biografía[editar | editar a fonte]

Fillo do empresario paraibano Orlando Soares e da dona de casa Mercedes Leal, Jô quería ser diplomático de pequeno. Estudou no Colégio São Bento do Río de Xaneiro e en Lausana na Suíza, no Lycée Jaccard, con este obxectivo. Porén, percibiu que o senso de humor apurado e a creatividade innatas apuntábano para outra dirección.^[1]

Dono dun talento versátil, alén de actuar, dirixir, escribir guións, libros e pezas de teatro, Jô Soares tamén era apreciador de jazz e chegou a presentar un programa de radio na extinta Jornal do Brasil AM, no Río de Xaneiro, alén dunha experiencia na tamén extinta Antena 1 Rio de Janeiro.

Vida persoal[editar | editar a fonte]

Entre 1959 e 1979, Jô Soares estivo casado coa actriz Teresa Austregésilo. Con ela tivo un fillo: Rafael Soares (nacido en 1964). De 1980 a 1983, a actriz Sílvia Bandeira, doce anos máis nova, foi a súa esposa. Logo namorou a actriz Mika Lins. En 1987, casou coa deseñadora gráfica Flávia Junqueira Pedras Soares, de quen se separou en 1998. Jô admitiu sufrir de TOC.^[2] Era sobriño de Kanela, ex-técnico da selección brasileira de baloncesto.

Falaba, con diferentes niveis de desenvoltura, cinco idiomas estranxeiros: inglés, francés, italiano, alemán e español. Traduciu edicións de Barbarella do francés.

Filmografía[editar | editar a fonte]

1954 - Rei do Movimento, de Victor Lima e Hélio Barroso
1956 - De Pernas pro Ar, de Victor Lima
1957 - Pé na Tábua, de Victor Lima con guión de Chico Anysio
1959 - Aí Vêm os Cadetes, de Luiz de Barros
1959 - O Homem do Sputnik, de Carlos Manga
1960 - Vai que É Mole, de J. B. Tanko
1960 - Tudo Legal, de Victor Lima
1965 - Pluft, o Fantasminha, de Romain Lesage a partir do texto teatral de Maria Clara Machado
1965 - Ceará contra 007, de Marcos Cesar
1968 - Hitler III Mundo, de José Agrippino di Paula
1968 - Papai Trapalhão, de Victor Lima
1969 - Agnaldo, Perigo à Vista (participación), de Reynaldo Paes de Barros
1969 - A Mulher de Todos, de Rogério Sganzerla
1971 - Nenê Bandalho, de Emílio Fontana a partir dunha historia curta de Plínio Marcos
1973 - Amante muito Louca, de Denoy de Oliveira
1979 - Tangarela, a Tanga de Cristal, de Lula Campelo Torres
1976 - O Pai do Povo, con guión e dirección de Jô Soares
1986 - Cidade Oculta, de Chico Botelho, con participación de Arrigo Barnabé
1995 - Sábado, guión e dirección de Ugo Giorgetti
2001 - O Xangô de Baker Street, produción cinematográfica a partir da novela homónima do mesmo Jô Soares, con dirección de Miguel Faria Júnior. O filme contou coas participación internacionais de Maria de Medeiros e Joaquim de Almeida.
2003 - Person, documental de Marina Person
2004 - A Dona da História, a partir da peza teatral homónima de João Falcão con dirección de Daniel Filh]

Carreira na televisión[editar | editar a fonte]

1967 - En Família Trapo, guionizaba a carón de Carlos Alberto de Nóbrega e actuava como Gordon, o mordomo - TV Record-SP.
1970 - Faça Humor, Não Faça Guerra, foi o primeiro humorístico da TV Globo a contar coa participación do comediante. O programa, no medio da guerra fría e do conflito do Vietnam, brincaba co slogan pacifista hippie "Make love, don't make war" (Faga o amor, non faga a guerra).
1973 - Satiricom, novo humorístico da TV Globo, con dirección de Augusto César Vanucci, realizaba guións con Max Nunes e Haroldo Barbosa. O programa satirizaba o título do filme homónimo de Federico Fellini Satyricon. Na promoción do programa dicían que era unha "sátira da comunicación" nun mundo que tiña virado unha "aldea global".
1976 - Planeta dos Homens, nova sátira do cinema, desta vez, da serie cinematográfica O planeta dos simios. Actuaba con guións de Haroldo Barbosa.
1981 - Viva o Gordo, con dirección de Walter Lacet e Francisco Milani, foi o primeiro programa del só. Tiña guións de Armando Costa. Deu orixe ao espectáculo do xénero "one man show" de Jô chamado "Viva o Gordo, Abaixo o Regime" (sátira explícita ao Golpe Militar de 1964 aínda vixente aquela época). As aberturas do programa expoñían efectos especiais usando técnicas de inserción de imaxes de Jô entre escenas famosas do cinema ou con políticos nacionais e internacionais, como Orestes Quércia, Jânio Quadros, Ronald Reagan etc.
1982 - Participación no Chico Anysio Show.
1983 - Participación no musical infantil Plunct, Plact, Zuuum. Tamén empeza a colaborar no Jornal da Globo, até 1987.
1988 - Veja o Gordo, estrea no SBT co mesmo estilo do Viva o Gordo da Rede Globo.
2000 - Participación no especial de Nadal do programa Sai de Baixo, no episodio "No Natal a Gente Vem Te Mudar" (sátira ao título da peza de Naum Alves de Souza, "No Natal a Gente Vem Te Buscar"). Tamén neste ano estrea o talk-show Programa do Jô, na Rede Globo, onde entrevista diversas personalidades das máis variadas áreas, seguindo até 2016 no ar.