Inessa Armand
 | |
| Nome orixinal | Inessa Feodorovna Armand |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | Elisabeth -Inès Stéphane d'Herbenville 8 de maio de 1874  París, Francia |
| Morte | 24 de setembro de 1920 (46 anos) Nalchik, Unión Soviética |
| Causa da morte | Morte natural  (Cólera ) |
| Lugar de sepultura | Necrópole da Muralla do Kremlim de Moscova |
| Datos persoais | |
| Outros nomes | Елена Блонина |
| País de nacionalidade | francesa |
| Educación | Universidade Libre de Bruxelas |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Político, acción política e feminismo |
| Ocupación | Revolucionaria, política |
| Partido político | Partido Comunista da Unión Soviética Partido Obreiro Socialdemócrata Ruso |
| Lingua | Lingua francesa e lingua rusa |
| Participou en | |
| 26 de xullo de 1917 (Xuliano) | 6th Congress of the Russian Social Democratic Labour Party (en)  |
 | |
Inessa Feodorovna Armand, nada en París o 8 de maio de 1874 e finada en Nalchik (URSS) o 24 de setembro de 1920, foi unha política comunista franco-rusa, bolxevique e feminista que pasou a maior parte da súa vida en Rusia.[1][2][3][4]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Armand naceu en París como Elisabeth -Inès Stéphane d'Herbenville. A súa nai, Nathalie Wild, era unha actriz de ascendencia francesa e inglesa e o seu pai, Théodore Pécheux d'Herbenville, un famoso cantante de ópera[5] que morreu cando só tiña cinco anos. Debido a isto foi criada coa súa avoa e a súa tía, ambas profesoras, que vivían en Moscova.[6]
Aos 19 anos casou con Alexander Armand, fillo dun rico industrial téxtil ruso, co que tivo catro fillos, e tamén coidaba do fillo do irmán do seu marido. Inessa e Alexander abriron unha escola para fillos de campesiños nos arredores de Moscova. Neste tempo Armand tamén ingresou nunha organización caritativa dirixida a mulleres que exercían a prostitución na capital rusa.
En 1902 abandonou o seu marido, con quen tiña un matrimonio aberto. Casou co irmán deste, Vladimir, con quen compartía as súas radicais ideas políticas e con quen tivo o seu quinto fillo, Andrei.[7][8]
En 1903 uniuse ao ilegal Partido Social-Democrático dos Traballadores de Rusia. Foi arrestada en xuño de 1907 por distribuír propaganda ilegal e sentenciada a dous anos de exilio interno en Mezen, ao norte de Rusia.[9]
En novembro de 1908 logrou escapar de Mezen e establecerse en París, onde coñeceu a Vladimir Lenin e a outros bolxeviques exiliados. En 1911 comezou a traballar como secretaria para o Comité de Organizacións estranxeiras, como coordinadora de tódolos grupos bolxeviques na Europa Occidental.[10]
Armand regresou a Rusia en xullo de 1912. Lenin necesitaba que levase a resolución da Conferencia de Praga, para axudar a que os bolxeviques foran escollidos na Duma e descubrir o que estaba a suceder no Pravda.[11] Lenin sabía que o seu regreso a Rusia suporía o seu arresto inmediato, porén, decidiu pór os intereses do partido por riba dos seus sentimentos cara a ela. Dous meses despois, foi arrestada e encarcerada ata marzo de 1913. De novo, Armand deixou Rusia de xeito ilegal e marchou vivir con Lenin e a súa muller Nadezhda Krupskaia en Galitzia. Alí comezou a traballar na edición de Rabotnitsa. Krupskaia sinalou que, malia a súa fatiga polo traballo, Armand somerxeuse nos traballos do partido. Lenin escribiulle e confiou nela máis que en ninguén outro dos seus achegados.[12] A Okhrana chegou a considerala como a man dereita de Lenin.[12]
Revolución Rusa de 1917[editar | editar a fonte]
O 2 de marzoxul./ 15 de marzo de 1917greg. o tsar Nicolao II de Rusia abdicou tralos acontecementos da Revolución de Febreiro. Deixou o poder nas mans do Goberno provisional ruso, que declarou a república no país. Os bolxeviques no exilio comezaron a inquietarse por regresar a Rusia para axudar no futuro do país. Alemaña esperaba que a influencia bolxevique axudaría a que Rusia abandonara a primeira guerra mundial, polo que fretaron un tren especial ata Petrogrado para Lenin, Armand e outros 26 revolucionarios.
Trala Revolución de Outubro, Armand pasou a dirixir o Consello Económico de Moscova[13] e serviu na executiva do Soviet de Moscova. Mostrouse crítica coa decisión do goberno bolxevique de asinar o Tratado de Brest-Litovsk que deixaba a Rusia fora da contenda mundial. Ao seu regreso a Petrogado, foi nomeada directora do Zhenotdel, unha organización que loitaba pola igualdade das mulleres dentro do Partido Comunista e os sindicatos da Unión Soviética, con poder para tomar decisións lexislativas. Logrou crear reformas que permitían o dereito das mulleres ao divorcio, aborto, participar nos asuntos de goberno e a creación de comedores masivos e centros da maternidade.[14]
Últimos anos[editar | editar a fonte]
Durante a primavera de 1920 apareceu, por iniciativa de Armand, o xornal Kommunistka, sobre os asuntos relacionados coa "emancipación das mulleres e a necesidade de alterar a relación entre os sexos para que se producira un cambio duradeiro". No seu quinto número apareceu o obituario da súa fundadora.
Tras notar a fatiga que lle producira o exceso de traballo, Lenin instou a Armand a que fose de vacacións ao Cáucaso. Porén, non sabía que a rexión estaba infestada polas epidemias e que aínda non fora pacificada polo Exército Vermello.[15] Armand e outros pacientes tiveron que ser evacuados de alí. Na tarde do 21 de setembro de 1920, Armand dispúxose a reunirse co Comité Executivo de Nal'chik, probablemente para conseguir aloxamento para o seu grupo, e contraeu o cólera. Morreu nas primeiras horas do 24 de setembro aos 46 anos.[16] Foi a primeira muller en ser enterrada na necrópole das murallas do Kremlin de Moscova,[17] e celebrouse un funeral de Estado, algo moi pouco común para unha muller, en que as multitudes entoaron A Internacional.[18][19]
Para a década de 1930 o seu traballo xa quedara esquecido, pois o Zhenotdel foi abolido en 1930.[20]
Armand na cultura popular[editar | editar a fonte]
Armand foi caracterizada no cine nas películas Lenin v Parizhe[21] (1981, por Claude Jade), Il treno di Lenin[22] (1987, por Dominique Sanda) e All My Lenins (1997, por Janne Sevchenko). Tamén foi retratada como heroína na novela de ficción Seven Days to Petrograd (1988, Penguin Books) de Tom Hyman, ambientada na viaxe de regreso do exilio a dita cidade por parte de Lenin e Inessa.
A súa vida está na cerna da novela Ostrácia da escritora lucense Teresa Moure.[23]
A súa aventura con Vladimir Lenin foi agochada na propia URSS para non danar a imaxe idealizada de Lenin como marido fiel, transmitida pola propaganda soviética. A súa correspondencia íntima gárdase no Instituto de Investigacións sobre Marxismo-Leninismo de Moscova, que só permitiu a publicación de fragmentos das mesmas. É moi coñecida a súa polémica epistolar con Lenin sobre aspectos da liberación feminina. Lenin non estaba de acordo cun panfleto no que propugnaba o amor libre e que finalmente non foi publicado por entender que se trataba dun concepto burgués.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Elwood.
- ↑ de Haan, Francisca.
- ↑ Mccauley.
- ↑ Warshofsky Lapidus.
- ↑ Elwood 1992, p. 14.
- ↑ http://assets.cambridge.org/97805214/14869/sample/9780521414869ws.pdf
- ↑ de Haan, Francisca; Daskalova, Krasimira. Biographical Dictionary of Women's Movements and Feminisms in Central ... p. 33.
- ↑ Pearson, Michael (2002). Lenin's Mistress : The Life of Inessa Armand. Cahners Business Information, Inc. ISBN 037550589X.
- ↑ R.C. Elwood, Inessa Armand: Revolutionary and Feminist, New York: Cambridge University Press, 1992.
- ↑ Barbara Evan Clements, Bolshevik Women, New York: Cambridge University Press, 1997.
- ↑ Rappaport, Helen (2010). Conspirator: Lenin in Exile.
- ↑ 12,0 12,1 Rappaport, Helen. Conspirator: Lenin in Exile.
- ↑ Smith, Bonnie. The Oxford Encyclopedia of Women in World History: 4 Volume Set.
- ↑ Montague, Brendan. A Year on the Sauce. pp. 132–133.
- ↑ Service, Robert. Lenin: A Biography.
- ↑ Elwood, Ralph Carter. Inessa Armand: Revolutionary and Feminist.
- ↑ Branko Lazitch and Milorad Drachkovitch, “Inessa Armand” in Biographical Dictionary of the Comintern, Palo Alto: Hoover Institution Press, 1986
- ↑ Pearson, Michael. "Lenin's lieutenant".
- ↑ Smith, Bonnie G. The Oxford Encyclopedia of Women in World History: 4 Volume Set. ISBN 9780195148909.
- ↑ Rappaport, Helen (2001). Encyclopedia of Women Social Reformers, Volume 1. ABC-CLIO. ISBN 9781576071014.
- ↑ En galego: Lenin en París
- ↑ En galego: O tren de Lenin
- ↑ "Ostrácia de Teresa Moure, obra ímpar nas nossas letras" (en portugués). 17 de xuño de 2016. Consultado o 25 de febreiro de 2018.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Inessa Armand  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Elwood, Ralph Carter (2011). Anthem Press, ed. The Non-geometric Lenin: Essays on the Development of the Bolshevik Party. pp. 112. ISBN 978-0-85728-778-6.
- Elwood, Ralph Carter (1992). Cambridge University Press, ed. Inessa Armand: Revolutionary and Feminist. ISBN 0521414865.
- de Haan, Francisca; Daskalova, Krasimira; Loutfi, Anna. Biographical Dictionary of Women's Movements and Feminisms in Central, Eastern, and South Eastern Europe: 19th and 20th Centuries (en inglés). Central European University Press. p. 34. ISBN 9789637326394.
- Mccauley, Martin (2014). The Rise and Fall of the Soviet Union. Routledge. p. 82. ISBN 9781317867838.
- Warshofsky Lapidus, Gail (1978). Women in Soviet Society: Equality, Development, and Social Change. University of California Press. p. 47. ISBN 9780520039384.
