Ilves Naiset
| Ilves Naiset | |
|---|---|
 | |
| Fundación | 1971 |
| Cidade |  Tampere, Pirkanmaa Finlandia |
| Estadio | Tesoman jäähalli (1 500 persoas) |
| Liga | Naisten Liiga |
| Campionatos | 10 |
| Director | Lasse Tuorila Jorma Viitanen |
| Adestrador | Marjo Voutilainen |
| Afiliado(s) | Ilves Naiset Akatemia (Naisten Suomi-sarja) |
| Cores | Verde, amarelo, negro e branco |
 | |
| Na rede | |
| https://www.ilvesnaiset.com/ | |
    | |
O Ilves Naiset, ou simplemente Ilves, é un equipo feminino de hóckey sobre xeo da cidade de Tampere (Finlandia). Actualmente compite na Naisten Liiga, a máxima categoría do hóckey sobre xeo feminino finlandés, sendo un dos equipos fundadores da competición e o único que disputou todas as edicións da mesma.[1] Logo de ter empregado distintas pistas da cidade, na década de 1980 o equipo xogou na pista de xeo de Koulukatu, e dende 1989 xoga os seus partidos como local no Tesoman jäähalli, un pavillón con capacidade para 1 500 persoas.
Comezou as súas operacións contra o ano 1971 e inicialmente xogaba contra equipos masculinos de categoría júnior ata que en 1982 comezou a competir de xeito oficial na recentemente creada Naisten SM-sarja. Trátase do segundo equipo máis laureado do hóckey sobre xeo feminino finlandés, tendo dominado o campionato nacional durante a última metade da década de 1980 e os primeiros anos da década de 1990. O equipo gañou o seu primeiro campionato en 1985 e logo conquistou nove campionatos máis, se ben a última vez que gañou o campionato foi en 2010, e cun total de 28 medallas (10 de ouro, 12 de prata e 6 de bronce) é o equipo con máis metais da historia da competición.[2] En 2011 Ilves Naiset converteuse no único equipo feminino finlandés en alzar un título continental logo de conquistar a IIHF European Women's Champions Cup.
Ao longo da historia do equipo pasaron polas súas filas algunhas das xogadoras máis destacadas do hóckey sobre xeo feminino finlandés. Sete antigas xogadoras do equipo ingresaron no Salón da Fama do Hóckey sobre Xeo Finlandés, unha delas, Anne Haanpää, pola súa traxectoria na arbitraxe. O Ilves retirou os números 10, 15 e 16 en honor a Anne Haanpää, Johanna Koivula, e Marianne Ihalainen respectivamente. Ademais, tres mulleres do equipo foron homenaxeadas no chamado "Ilves Hockey Legends", no que están incluídas algunhas das personalidades máis destacadas do equipos de hóckey sobre xeo do Ilves, tanto en categoría feminina como na masculina.
Historia[editar | editar a fonte]
- Artigos principais: Historia de Ilves Naiset e Tempadas de Ilves Naiset.
Inicios[editar | editar a fonte]
Se ben o Ilves foi fundado como club no instituto Tampereen Lyseo o 10 de abril de 1931 e comezou axiña a práctica do hóckey sobre xeo en categoría masculina,[3][4] non foi ata case corenta anos máis tarde cando o club comezou a desenvolver o hóckey sobre xeo feminino co pulo do xogador estrela do equipo masculino Lasse Oksanen en 1971.[5]
Durante as súas primeiras tempadas o Ilves era o único equipo feminino de Tampere, polo que buscou opoñentes nos equipos júnior masculinos e adestraba na pista de Kaukajärvi ata que na década de 1980 as mulleres do Ilves puideron trasladarse á pista de xeo de Koulukatu, non sen dificultades para desempeñar o seu labor na emblemática pista.[6]
Primeiras tempadas[editar | editar a fonte]
O Ilves participou no Torneo Lipstick, un torneo que é considerado o campionato feminino non oficial entre 1978 e 1982, levando o título en 1980, 1981 e 1982.[7] En 1982 foi un dos equipos fundadores da Naisten SM-sarja.[5][8] No seu debut o equipo de Tampere finalizou a primeira fase da competicón na primeira posición do grupo A, no que contou todos os seus partidos por vitorias, mais finalmente tivo que conformarse coa medalla de prata como subcampión por detrás do HJK de Helsinqui.[9]
Na segunda tempada da máxima competición do hóckey sobre xeo feminino finlandés, o Ilves quedou encadrado no grupo central, no que conseguiu novamente finalizar na primeira posición a primeira fase de competición sen perder ningún partido. Na fase final o Ilves concluíu na terceira posición, conseguindo tan só unha vitoria fronte ás Tiikerit de Hämeenlinna.[10]
Época dourada[editar | editar a fonte]
A partir da segunda metade da década de 1980 o equipo viviu a súa mellor etapa, conseguindo oito títulos ligueiros en nove anos liderado por xogadoras como Anne Haanpää, Marianne Ihalainen ou Tiia Reima entre outras.
En 1985, logo de conseguir unha medalla de bronce na tempada anterior,[11] o Ilves conseguiu o seu primeiro campionato nacional, iniciando deste xeito unha xeira de catro anos consecutivos alzándose como campioas.[12] Na tempada 1985-86 gañou todos os partidos que disputou para alzar o campionato finlandés por segunda tempada consecutiva.[13][14][15]
O ano seguinte o equipo conseguiu o terceiro título consecutivo. O novo campionato nacional chegou logo dunha tempada de 14 partidos na que o Ilves tan só perdeu un encontro,[13] mentres que o cuarto campionato consecutivo chegou en 1988, nunha tempada na que de novo as xogadoras do Ilves gañaron os 14 partidos que disputaron, moitos deles con moita comodidade. Esa mesma tempada o equipo de Tampere disputou un torneo internacional en Suíza no que chegou á final, na que perdeu fronte ao combinado suízo (6-4).[13]
Logo de catro anos consecutivos alzándose como campión, o equipo de Tampere tivo que conformarse coa prata na tempada 1988-89.[16] A pesar de non perder ningún partido e ser o equipo máis goleador, o Ilves finalizou a liga cos mesmos puntos que o EVU (25), polo que o vencedor se decidiu nunha final entre ambos os dous equipos que se decantou a favor do equipo de Vantaa nos shootouts.[13] En agosto de 1989 inaugurouse o Tesoman jäähalli, un pavillón con capacidade para 800 persoas,[17] que pasou a converterse na casa do Ilves.[18]
Na tempada 1989-90 introducíronse os play-offs na SM-sarja, consistentes en dúas roldas: semifinais e finais, coa disputa dun partido pola medalla de bronce entre os equipos perdedores das semifinais. O Ilves foi un ano máis o equipo máis goleador, mais as derrotas fronte ás Shakers de Kerava na casa (2-3) e en Vantaa fronte ao EVU (1-0) relegaron o equipo á segunda posición da liga regular. Logo de eliminar as Shakers nas semifinais as xogadoras do Ilves alzaron o seu quinto título en oito anos, logo de derrotar a EVU en dous partidos.[13]
As linces aínda gañaron tres títulos máis de xeito consecutivo nos primeiros anos da década de 1990, e durante máis dunha década o equipo conseguiu algunha medalla cada tempada.[19] En 1991 gañou todos os seus partidos de liga e, logo de desfacerse das Ässät nas semifinais impúxose ás Shakers na final en dous partidos.[13] Dous empates cedeu en 1992 o equipo dirixido por Kimmo Leinonen, que se volveu impoñer ás xogadoras de Kerava nas finais.[20] Na tempada seguinte, coa chegada de Markku Hannunkivi ao banco do equipo de Tampere[21] o equipo finalizou na segunda posición a liga regular, aínda que acabou impoñéndose nas finais ás Shakers un ano máis.[22] Co título conseguido en 1993 o equipo puxo fin á súa etapa máis exitosa e iniciou un período de 12 anos sen conquistar ningún campionato, principalmente polo ascenso de Espoo Blues, que se acabou convertendo no gran dominador dos primeiros anos do século XXI.[23]
O final dunha era[editar | editar a fonte]
Nas tempadas 1993-94 e 1994-95 a loita polo campionato entre o Ilves e as Shakers continuou. En 1994 as xogadoras de Tampere clasificáronse para o grupo final na primeira fase da liga logo de rematar na terceira posición, a mesma que ocupou na fase final, clasificándose para os play-offs. Logo de derrotar o Kiekko-Espoo nas semifinais, o Ilves disputou a final un ano máis fronte ás xogadoras de Kerava, mais desta volta as do lince tiveron que conformarse coa medalla de prata.[24] O equipo conseguiu o mesmo resultado na tempada seguinte, cando logo de finalizar na segunda posición en ambas as fases, o equipo eliminou nas semifinais dos play-offs o KalPa de Kuopio, antes de caer na final fronte ás Shakers.[25]
Nas dúas tempadas seguintes o equipo de Tampere non conseguiu clasificarse para os play-offs. A pesar de finalizar na cuarta posición a primeira fase de competición na tempada 1995-96, a mala liga regular do Ilves levou o equipo á quinta praza, poñendo fin así á tempada sen conseguir ningunha medalla, un feito insólito na historia do Ilves ata o momento.[26] A mesma historia repetiuse un ano despois, cando o equipo finalizou a primeira fase na terceira posición, e caeu na liga regular ata a quinta posición.[27]
Logo de dous anos sen loitar polo título, o Ilves experimentou unha mellora na tempada 1997-98 da man de Antti Kallioinen e Ville Tolvanen no banco. A vella garda, con Tiia Reima, Sari Fisk e Marianne Ihalainen seguiu liderando o equipo, que finalizou a primeira fase e a liga regular na terceira posición, o que lle permitiu disputar de novo os play-offs. Logo de caer nas semifinais fronte ás Kärpät, o equipo tivo que disputar o partido polo bronce fronte ao Kiekko-Espoo, caendo na final de consolación, polo que sumou un ano máis sen conseguir ningunha medalla.[28][29]
En 1999 volveron as medallas ao club de Tampere logo de que as xogadoras dirixidas por Kallioinen e Tolvanen se impuxesen ás Kärpät no partido polo bronce.[30] Antes do inicio da tempada seguinte produciuse unha mudanza no banco do Ilves, que contratou a Tapio Koho como novo adestrador xefe.[31] O equipo conseguiu o mesmo resultado da tempada precedente logo de caer contra as Kärpät nas semifinais nunha serie moi disputada que tivo que ir ao quinto encontro, e tivo que xogar o partido polo bronce fronte ao JYP de Jyväskylä, ao que se impuxo por un claro 10-2.[32]
Na tempada 2000-01 o equipo empeorou o seu rexistro ao sumar 17 puntos, aínda que melloraron no grupo final e acabaron a tempada sumando unha nova medalla de bronce, a terceira consecutiva.[33] Ao finalizar a tempada, Marianne Ihalainen retirouse da práctica do hóckey sobre xeo logo de 19 anos, toda a súa carreira, no Ilves, sendo unha das debutantes na primeira edición da Naisten SM-sarja na tempada 1982-83.[34] Con todo, foi na tempada seguinte cando o equipo tivo os seus peores rexistros, xa que por primeira vez na súa historia encaixou máis goles dos que anotou, tanto na primeira fase como no grupo final, non conseguiu máis que dúas vitorias en 12 partidos, e non conseguiu gañar ás súas veciñas do Tappara ningún dos dous partidos que disputaron. Aínda así, grazas aos seus cinco empates clasificouse para disputar o grupo final. A terceira posición conseguida neste fixo que as linces se cruzaran nos cuartos de final co Tappara, segundas clasificadas no grupo de promoción/descenso. Logo de superar as súas veciñas caeron no quinto partido das semifinais en Helsinqui fronte o IHK, e no partido polo bronce non puideron superar as Kärpät.[35]
O regreso de Ihalainen[editar | editar a fonte]
Logo dun ano afastada do hóckey sobre xeo, Marianne Ihalainen volveu ao equipo para a tempada 2002-03, desta volta como adestradora, cargo no que permaneceu ata 2006.[34][36] Coa chegada de Ihalainen chegaron de novo as medallas. Na súa primeira tempada como adestradora do equipo o Ilves clasificouse para as series e superou nos cuartos a Tappara e, se ben caeu nas semifinais fronte ás Blues, conquistou o bronce fronte o IHK.[37] A progresión do equipo continuou nas tempadas seguintes, conseguindo dúas pratas e un campionato nas seguintes tres tempadas.[38] Na tempada 2003-04 o equipo clasificouse directamente para as semifinais ao finalizar segundo na liga regular. Logo de superar as Kärpät nas semifinais as de Tampere enfrontáronse ás Blues, mais non foron quen de superar as de Espoo, que se adxudicaron a Sammon Malja[a] pola vía rápida (3-0).[40] Unha situación similar produciuse na tempada seguinte. Nas semifinais derrotaron as Kärpät, e na final fronte ás Blues perderon de novo en tres partidos.[41]
A progresión do equipo culminou na tempada 2005-06, cando chegou o noveno campionato da súa historia. O Ilves dominou a liga regular con 37 puntos, e nas semifinais derrotaron o IHK, cuarto clasificado na liga regular, e nas finais impuxéronse ás Kärpät nun terceiro partido que non se decidiu a favor das de Tampere ata a prórroga.[43]
Debut europeo e décimo campionato[editar | editar a fonte]
O campionato conquistado na tempada 2005-06 deulle ao Ilves a clasificación para participar nunha competición continental, a IIHF European Women's Champions Cup, por primeira vez na súa historia. As de Tampere clasificáronse para a fase final como primeiras do seu grupo, mais finalizaron na cuarta posición logo de perder tres dos seus catro encontros da fase celebrada en Katrineholm (Suecia).[44][45] Mentres tanto, na liga, o equipo volveu caer na clasificación ata a cuarta posición na liga regular, e logo de superar as Cats de Jyväskylä pouco puideron facer fronte ás Espoo Blues en semifinais e fronte o IHK no partido polo bronce.[46]
Os dous anos seguintes o equipo chegou novamente ás finais, aínda que o momento álxido chegou na tempada 2009-10, cando o Ilves conseguiu o seu décimo campionato logo de derrotar as Blues no quinto e definitivo partido das finais cun gol gañador de Linda Välimäki no minuto 77 do quinto e definitivo encontro, quen ademais foi a máxima puntuadora da liga regular (77, 42+35) e os play-offs (19, 6+13).[47][48]
Nas dúas tempadas seguintes, o equipo dirixido por Samuli Marjeta chegou novamente ás finais.[49] Na tempada 2010-11 finalizou na terceira posición na liga regular, e logo de derrotar o JYP nos cuartos[50] e as Blues nas semifinais,[51] xogaron a final fronte ao HPK de Hämeenlinna, contra o que caeron en tres partidos.[52] Na tempada 2011-12 o Ilves asegurou o liderado ao final da segunda fase de competición a falta de tres partidos para a súa conclusión, asegurando xogar directamente nas semifinais, así como o factor cancha en todas as eliminatorias dos play-offs.[53][54] Nas semifinais o equipo volveu eliminar as Blues,[55] conseguindo unha praza na final fronte ás Kärpät de Oulu, que finalmente se fixeron coa Aurora Borealis Malja.[56]
En febreiro de 2011 chegou o primeiro e ata a data único título continental do equipo, que se converteu deste xeito no primeiro equipo finlandés en gañar un título europeo.[57] As de Tampere conseguiron gañar os tres partidos da fase final disputada en Lugano (Suíza) e coroáronse como o mellor equipo feminino de Europa.[58][59][57] Con todo, o equipo non volveu disputar a competición.
Os peores anos[editar | editar a fonte]
En 2012, logo de cinco anos consecutivos chegando ás finais, o equipo iniciou outros cinco anos marcados pola ausencia de medallas, coa única excepción do ano 2015, cando o equipo gañou a medalla de bronce baixo a dirección de Osmo Lindström.[60][61] A pesar diso, a tempada 2015-16 foi a peor da historia do equipo, xa que finalizou na derradeira posición da liga regular por primeira e única vez na súa historia, e polo tanto tivo que xogar a permanencia,[62] que finalmente conseguiu a pesar das grandes mudanzas e o rexuvenecemento respecto da tempada anterior.[63][61]
Logo do escaso éxito acadado na tempada anterior, para a tempada 2016-17 chegou ao banco Mari Saarinen, quen xogara toda a súa carreira no Ilves, coa intención de devolver o equipo aos anos gloriosos.[64] A pesar do potencial do elenco, o equipo descolgouse axiña dos primeiros postos da táboa e finalizou a liga regular na sexta posición, a última que daba acceso ás series polo título. A súa mala clasificación obrigouno a enfrontarse nos cuartos de final ao KalPa, terceiro clasificado da liga regular e un dos equipos máis fortes da competición, contra o que caeron en tres partidos (2-1).[65]
Volta ás finais[editar | editar a fonte]
O equipo recuperouse nas dúas tempadas seguintes, nas que conseguiu chegar ás finais de novo. Na tempada 2017-18 o Ilves dominou a liga regular cun rexistro de 75 puntos en 30 partidos (21-5-2-2[b]) nos que anotou 139 goles e encaixou 41. A primeira posición deulle ao equipo o pase directo ás semifinais das series pola Aurora Borealis Malja.[66] Logo de eliminar nas semifinais o Team Kuortane[67] as linces enfrontáronse ás Kärpät na final, que se decidiu a favor das xogadoras de Oulu no cuarto partido (1-3).[68]
Na tempada seguinte o Ilves, dirixido por Jarmo Jamalainen,[69] finalizou na segunda posición por detrás das Espoo Blues e o equipo clasificouse directamente para as semifinais unha vez máis.[70] Logo de desquitarse das Kärpät nas semifinais as de Tampere víronse as caras de novo co equipo de Espoo, que levou a Aurora Borealis Malja unha vez máis.[71][72]
De novo lonxe das medallas[editar | editar a fonte]
Dende a tempada 2019-20 o equipo non volveu conseguir ningunha medalla, se ben a súa presenza nas series polo título foi constante. En 2020, con Ville Tolvanen no banco o Ilves caeu nos cuartos de final fronte ao KalPa.[73] Na primavera dese mesmo ano chegou ao banco outra antiga xogadora do equipo, Linda Leppänen[c], un nomeamento que foi criticado pola falta de experiencia de Leppänen no cargo.[74] O equipo acabou na cuarta posición a liga regular 2020-21 e enfrontouse ao HPK de Mari Saarinen, ás que derrotaron, mais nas semifinais caeron fronte ao K-Espoo no terceiro encontro.[75] As de Tampere disputaron o partido polo bronce fronte ao emerxente IFK de Helsinqui, que se impuxo por 2-1 e conseguiu a medalla de bronce.[76]
A segunda tempada de Leppänen no banco coincidiu co 90º aniversario do club. O Ilves, que perdeu a súa capitá Anna Kilponen logo de que esta asinara polo KRS Vanke Rays da liga rusa logo dos Xogos Olímpicos de Inverno celbrados en Beijing,[77] finalizou a liga regular na cuarta posición nunha dinámica moi negativa logo de encadear seis derrotas no tramo final da tempada.[78] Nos cuartos de final caeron fronte ao TPS, e quedaron unha vez máis fóra da loita polas medallas.[79] O día seguinte da eliminación das series polo título, o Ilves anunciou que Linda Leppänen non continuaría no posto de adestradora xefe na tempada 2022-23, e en declaracións ao xornal Aamulehti, Leppänen sinalaba que quería adicar máis tempo á súa familia.[80]
O 5 de maio de 2022 o Ilves anunciou a contratación de Marjo Voutilainen como substituta no banco de Linda Leppänen. Voutilainen chegou ao equipo de Tampere procedente do KalPa, co que chegara ás finais nas tempadas 2019-20 e 2020-21 e recibiu o trofeo Hannu Saintula á mellor adestradora da liga en 2020.[81][82] A primeira tempada de Voutilainen non comezou ben para o equipo, que sumou sete derrotas consecutivas, e a primeira vitoria, conseguida nos 60 minutos regulamentarios, chegou fronte ao HPK, co que o equipo conseguiu os seus primeiros tres puntos.[83] Ao finalizar a liga regular o equipo ocupou a quinta posición por detrás do HPK, que foi o seu rival nas series,[84] e fronte ao cal caeu en catro partidos (3-1).[85] Pouco despois da eliminación nas series polo título o club anunciou que Voutilainen seguiría un ano máis á fronte do equipo, e que Yin Tuorila continuaría tamén no posto de directora.[86]
Identidade do equipo[editar | editar a fonte]
Nome[editar | editar a fonte]
O equipo recibe o seu nome do lince (en finés ilves). O lince é o mamífero representativo da provincia de Tavastia e da actual rexión de Tavastia Propia (en finés Kanta-Häme), á cal pertenceu a actual rexión de Pirkanmaa e a cidade de Tampere entre 1831 e 1997. Durante esa época foi fundado o club que foi nomeado en honor do animal, presente no escudo e na bandeira rexionais.[87][88]
Cores[editar | editar a fonte]
As cores do equipo son o amarelo, o verde e o negro.[89] Estas cores fan referencia á identidade da cidade, xa que o amarelo e o verde eran, no momento da fundación do club, as cores da cidade, presentes no antigo escudo de Tampere que estivo en uso dende 1839 e 1960, cando se aprobou o escudo actual da cidade.[90] Dende 2019 o Ilves viste camisola verde nos seus partidos como local e amarela nos seus partidos como visitante. O verde foi a primeira cor empregada polo equipo na década de 1980, e posteriormente empregou camisolas negras e brancas para os seus partidos como local e visitante respectivamente. Entre 2014 e 2019 o equipo empregou camisolas negras e brancas cun deseño similar ao das camisolas dos Boston Bruins da National Hockey League.[91]
Logotipo[editar | editar a fonte]
O logotipo do equipo feminino é igual ao empregado polo equipo masculino e consiste nunha cabeza de lince de cor amarela amosando os dentes. Con todo, nun estudo de 2017 no que o xornal Aamulehti comparaba os dous grandes clubs masculinos da cidade (Ilves e Tappara), un dos membros do xurado considerou que o lince parecía máis un león.[89][92]
Foi deseñado polo artista afeccionado Rauno Broms e introducido no equipo masculino en 1962, cando o daquela xerente do equipo Seppo Helle quixo renovar a marca do equipo para facela máis atractiva para a xente nova. Logo de rexeitar numerosas propostas Helle escolleu o deseño de Rauno Broms, que se mantivo entre os anos 1962 e 1993.[93][89]
Entre 1994 e 1998 o equipo empregou o mesmo deseño que empregou o equipo masculino entre 1993 e 1999, similar ao que xa empregara o club na década de 1950 e que consistía nun lince amarelo dentro dun círculo negro coas palabras "ILVES" e "TAMPERE" sobre un fondo a raias verdes e negras.[89]
Música[editar | editar a fonte]
A música forma parte do espectáculo durante os partidos de Ilves Naiset, acompañando os momentos nos que se para a acción.
Dende a tempada 2018-19 o equipo conta coa súa propia "canción de gol" (en finés maalilaulu). A canción é unha versión do tema empregado polo equipo masculino para o mesmo fin, titulado "We Are the Kings", do guitarrista de Popeda Costello Hautamäki. A versión empregada por Ilves Naiset foi realizada pola banda Jay Lewis Gang e con Päivi Lepistö como solista, ademais as propias xogadoras do equipo gravaron os coros para a canción, cuxa letra e título mudaron a "We Are the Queens".[94][95]
Pavillón[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Tesoman jäähalli.
A primeira pista de xogo estable do equipo foi a pista de xeo de Koulukatu, na que xogou os seus partidos como local durante a década de 1980.[6] En xaneiro de 2012 o equipo volveu á emblemática pista para disputar o chamado "Koulukarun lassikko" fronte ás Espoo Blues.[96]
Dende 1989 o Ilves Naiset xoga os seus partidos como local no Tesoman jäähalli,[97] unha pista de xeo de propiedade municipal situada na parte oriental de Tampere, no distrito de Tesomajärvi. Construída en 1989, foi demolida e substituída por un novo pavillón en 2017, aumentando a súa capacidade a 1 500 persoas fronte ás 800 do edificio anterior.[98]
Ademais, o equipo ten empregado ocasionalmente o Tampereen jäähalli (tamén coñecido como Hakametsä), como o 31 de marzo de 2022, cando disputou o terceiro partido da serie de cuartos de final da Naisten Liiga 2021-2022 no mítico estadio.[99]
Personalidades[editar | editar a fonte]
Xogadoras[editar | editar a fonte]
Cadro actual[editar | editar a fonte]
Actualizado a 23 de xaneiro de 2024.[100]
Capitás[editar | editar a fonte]
Ao longo da súa historia Ilves Naiset tivo once capitás, todas elas de nacionalidade finlandesa. Marianne Ihalainen foi a primeira capitá do equipo, desempeñando esta función en tres períodos distintos cun total de cinco tempadas como capitá. Tan só a propia Ihalainen, Mari Saarinen (catro tempadas), Johanna Koivula (dúas tempadas) e Anne Tuomanen (dúas tempadas) foron capitás do equipo máis dunha tempada. Na seguinte táboa poden verse as distintas capitás do equipo e os períodos nos que desempeñaron a capitanía:[101]
| Nome(s) | Período |
|---|---|
| Marianne Ihalainen | 1990 a 1994 |
| Vacante | 1994 a 1997 |
| Marianne Ihalainen | 1997-98 |
| Vacante | 1998-99 |
| Mari Östring | 1999-00 |
| Marianne Ihalainen | 2000-01 |
| Eveliina Similä | 2001-02 |
| Vacante | 2002 a 2007 |
| Mari Saarinen | 2007 a 2011 |
| Johanna Koivula | 2011 a 2014 |
| Anna Kilponen | 2014-15 |
| Satu-Annika Parkusjärvi | 2015-16 |
| Anne Tuomanen | 2016-17 |
| Linda Leppänen | 2017-18 |
| Anne Tuomanen | 2018-19 |
| Johanna Juutilainen | 2019-20 |
| Anna Kilponen | 2020-22 |
| Jenna Lehtiniemi | 2022 |
| Hellen Puputti | 2022-23 |
| Jenna Lehtiniemi | 2023 |
Líderes históricas[editar | editar a fonte]
Ao longo da súa historia seis xogadoras de Ilves Naiset superaron a barreira dos 300 puntos. Nas estatísticas de xogo salientan as figuras de Marianne Ihalainen e Johanna Koivula. Ihalainen é a máxima goleadora da historia do equipo con 320 goles en 323 encontros disputados, ademais é a líder histórica en puntos, cun total de 602. Pola súa banda Koivula é a xogadora que máis partidos vestiu a camisola de Ilves con 495, e a que máis asistencias sumou no equipo de Tampere cun total de 302. A continuación os rexistros das seis máximas puntuadoras históricas do equipo:[102]
Para os significados das abreviaturas véxase estatísticas do hóckey sobre xeo.
| Xogadora | Pos | PX | G | A | Pts |
|---|---|---|---|---|---|
| Marianne Ihalainen | F | 376 | 356 | 307 | 663 |
| Johanna Koivula | F | 623 | 219 | 343 | 562 |
| Mari Saarinen | F | 415 | 187 | 208 | 395 |
| Linda Leppänen | F | 211 | 205 | 188 | 393 |
| Tiia Reima | F | 184 | 221 | 138 | 359 |
| Sari Fisk | F | 231 | 196 | 163 | 359 |
Números retirados[editar | editar a fonte]
O Ilves Naiset ten retirado tres números de xogadoras ao longo da súa historia. Todas as xogadoras homenaxeadas son finlandesas. A continuación todos os números retirados polo Ilves:[103]
| Nº | Xogador | Posición | Carreira | Referencias |
|---|---|---|---|---|
| 10 | Anne Haanpää | F | 1983-1991 1997-1998 |
[104] |
| 15 | Johanna Koivula | C | 1997-2015 2016-2018 |
[105] |
| 16 | Marianne Ihalainen | F | 1982-2001 | [106] |
Adestradoras e adestradores[editar | editar a fonte]
O 5 de maio de 2022 o Ilves Naiset anunciou a contratación como nova adestradora do equipo para a tempada 2022-23 de Marjo Voutilainen, procedente de KalPa, equipo co que conseguira unha medalla de prata na tempada 2020-21.[107] O equipo tivo as seguintes adestradoras e adestradores ao longo da súa historia:[108]
| Nome(s) | Período |
|---|---|
| Markku Hannunkivi | 1992–93 |
| Petteri Linna Jarmo Nurmi |
1994–1996 |
| Janne Hakala Markku Hannunkivi |
1996–97 |
| Antti Kallioinen Ville Tolvanen |
1997–1999 |
| Tapio Koho | 1999–2002 |
| Marianne Ihalainen | 2002–2006 |
| Samuli Marjeta | 2009–13 de xaneiro de 2012 |
| Severi Lehtonen | 13 de xaneiro de 2012–marzo de 2012 |
| Timo Lindqvist | agosto de 2012–28 de outubro de 2012 |
| Jouko Urvikko | 28 de outubro de 2012–2013 |
| Osmo Lindström | 2014–2016 |
| Mari Saarinen | 2016–2018 |
| Jarmo Jamalainen | 2018–19 |
| Ville Tolvanen | 2019–20 |
| Linda Leppänen | 2020–22 |
| Marjo Voutilainen | 2022- |
Presidentes[editar | editar a fonte]
Ao longo da súa historia o Ilves tivo 21 presidentes, o primeiro foi Niilo Tammisalo, quen exerceu o cargo dende a fundación do club en 1931 ata 1935. Risto Lindroos foi a persoa que máis tempo estivo á fronte do club de Tampere cun total de 12 anos entre 1944 e 1956. A seguinte táboa mostra todos os presidentes que tivo o club polideportivo dende a súa fundación:[109]
| Nome | Período |
|---|---|
| Kari Pansio | 2014- |
| Petri Ojala | 2010-13 |
| Markku Lehtola | 2004-09 |
| Kari Kaitasuo | 1995-04 |
| Hannu Telenius | 1992-94 |
| Harri Pyhältö | 1985-92 |
| Jorma Huura | 1983-85 |
| Risto Hannula | 1981-83 |
| Raimo Eskelinen | 1977-81 |
| Pekka Terho | 1974-77 |
| Paul Kirjavainen | 1969-74 |
| Tero Jaakkola | 1965-70 |
| Pekka Terho | 1961-64 |
| Allan Tokoi | 1959-61 |
| Aarne Honkavaara | 1956-59 |
| Risto Lindroos | 1944-56 |
| Väinö Teivaala | 1940-44 |
| Jussi Tiitola | 1938-40 |
| Kauko Mankonen | 1936-38 |
| Mikko Tiitola | 1935-36 |
| Niilo Tammisalo | 1931-35 |
Directoras e directores xerais[editar | editar a fonte]
Dende a tempada 2022-23 a antiga xogadora Yin Tuorilla é a directora xeral do equipo, ocupando o posto de Lasse Tuorilla, quen estivera vinculado á administración do Ilves Naiset dende a tempada 2015-16.[108]
| Nome | Período |
|---|---|
| Yin Tuorilla | 2022- |
| Lasse Tuorila | 2020-2022 |
| Jorma Viitanen Lasse Tuorila |
2019-2020 |
| Lasse Tuorila Jorma Viitanen Markku Hannunkivi |
2018-19 |
| Jorma Viitanen Lasse Tuorila |
2015-2018 |
| Jorma Viitanen | 2008-2015 |
Jääkiekkoleijonat[editar | editar a fonte]
- Véxase tamén: Suomen Jääkiekkoleijonat.
Dende que se creou o "Salón da Fama" do hóckey sobre xeo finlandés en 1985 (os denominados Suomen Jääkiekkoleijonat ou Leoas/leóns do Hóckey sobre Xeo Finlandés en galego), sete mulleres relacionadas co Ilves Naiset foron introducidas no mesmo. Marianne Ihalainen foi introducida co número 187 en 2007 e, xunto con Riikka Nieminen, foi a primeira muller en formar parte do salón da fama do hóckey sobre xeo finlandés.[110][111][112] Ademais a antiga xogadora do Ilves Naiset Anne Haanpää entrou no salón da fama pola súa carreira como árbitra. A continuación todas as personalidades ligadas ao equipo no salón da fama.
| # | Nome(s) | Ano de introdución | Refs. |
|---|---|---|---|
| 187 | Marianne Ihalainen | 2007 | [113] |
| 194 | Sari Krooks | 2008 | [114] |
| 223 | Sari Marjamäki (Fisk) | 2014 | [115] |
| 227 | Anne Haanpää | 2014 | [113] |
| 230 | Tiia Reima | 2015 | [116] |
| 235 | Päivi Virta | 2016 | [117] |
| 244 | Katja Riipi | 2017 | [116] |
Ilves Hockey Legends[editar | editar a fonte]
O Ilves homenaxea tamén a persoas cunha traxectoria no club, tanto xogadoras e xogadores, como directivos ou adestradores. Ata 2023 tres xogadoras do club foran inclúidas entre as Ilves Hockey Legends:[118]
- Marianne Ihalainen: nada en Tampere, a atacante vestiu a camisola do equipo durante 19 tempadas, gañando oito ouros, catro pratas e catro bronces. Foi pioneira ao converterse na primeira muller do mundo en entrar nun salón da fama de hóckey sobre xeo. O Ilves retirou o número 16 no seu honor.[118][119]
- Sari Marjamäki: a atacante nada en Pori vestiu durante nove tempadas a camisola do Ilves. Se ben non conseguiu gañar ningún campionato co equipo do lince, participou na consecución para o equipo de dúas medallas de prata (1994 e 1995) e tres medallas de bronce (1999, 2000 e 2001).[120][118]
- Linda Välimäki: a centro nada en Ylöjärvi xogou sete tempadas no equipo en dous períodos de cinco e dous anos. A súa vinculación co hóckey sobre xeo e co equipo prolongouse logo da súa retirada como xogadora co seu nomeamento como adestradora do equipo, así como o traballo nas categrías de base do equipo feminino[121][122][118]
Categorías inferiores[editar | editar a fonte]
- Véxase tamén: Ilves Naiset Akatemia.
As rapazas poden iniciarse na práctica do hóckey sobre xeo na "Lindan kiekkokoulu" (traducible ao galego como "Escola de hóckey de Linda", literalmente "Escola de disco de Linda"), que comezou a súa actividade na tempada 2018-2019 da man da antiga xogadora do Ilves Linda Leppänen. Posteriormente poden proseguir nos distintos equipos das categorías inferiores do club. Na tempada 2022-23 Ilves contaba cun equipo U8/U10, outro U11/U13 e un U14/16.[123][124]
En xaneiro de 2023 o Ilves anunciou que inscribira un equipo na terceira categoría do hóckey sobre xeo feminino finlandés, a Suomi-sarja, baixo o nome Ilves Naiset Akatemia. O equipo naceu coa idea de dar máis oportunidades de xogo ás xogadoras de formación do equipo e na súa primeira tempada estivo integrado principalmente por xogadoras sub-15 e sub-18.[125] Meses antes, o 31 de marzo de 2022, o Ilves e o LeKi tentaran crear un equipo feminino en Lempäälä para a tempada 2022-23,[126] mais as poucas inscricións de xogadoras recibidas impediu que o equipo feminino puidera comezar nesa tempada.[127]
Logros[editar | editar a fonte]
A canteira de Ilves conquistou ata a tempada 2022-23 un total de sete medallas en campionatos finlandeses, das cales tres foron de ouro, dúas de prata e outras dúas de bronce dende 2001:[19]
- Feminino A (2001- )
- Ouro (2): 2007, 2008
- Prata (2): 2013, 2019
- Feminino C (2007- )
- Ouro (1): 2010
- Bronce (2): 2008, 2009
Palmarés[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Palmarés do Ilves.
Trofeos colectivos[editar | editar a fonte]
- A Aurora Borealis Malja (Copa Aurora Boreal) é entregada anualmente ao equipo vencedor dos play-offs e campión da Naisten Liiga. É o trofeo principal da competición. Ilves Naiset gañou un total de 10 veces o campionato, mais nunca alzou a Aurora Borealis Malja senón a Sammon Malja (Copa Sampo), xa que a primeira non se introduciu ata 2011: 1985, 1986, 1987, 1988, 1990, 1991, 1992, 1993, 2006, 2010
- 11 medallas de prata como segundo clasificado dos play-offs: 1983, 1989, 1994, 1995, 2004, 2005, 2008, 2009, 2011, 2018, 2019
- 5 medallas de bronce como terceiro clasificado dos play-offs: 1984, 1999, 2000, 2001, 2003
- Campioas: 2011
- Torneo Lipstick (non oficial)
Disputado entre 1978 e 1982 e sen carácter oficial, nomeou o equipo campión de Finlandia antes da creación da categoría feminina da SM-sarja/Liiga. O Ilves gañou o torneo en tres ocasións: 1980, 1981 e 1982[7]
Trofeos individuais[editar | editar a fonte]
- Trofeo Riikka Nieminen: outorgado á mellor xogadora da Naisten Liiga dende a tempoda 2008-09. Tres xogadoras do Ilves teñen alzado o trofeo dende a súa creación:[128]
- Jenni Hiirikoski: 2010
- Linda Välimäki: 2018
- Anni Keisala: 2022
- Trofeo Tuula Puputti: recompensa cada ano a mellor porteira da liga. Dúas xogadoras do equipo recibiron o galardón, para un total de tres trofeos conseguidos pola entidade:[129]
- Maija Hassinen-Sullanmaa: 2006 e 2008
- Anni Keisala: 2021, 2022
- Trofeo Päivi Halonen: entregado cada ano á mellor defensora da liga. Creado na tempada 2005-06, a primeira xogadora premiada foi Heidi Pelttari, que é ata a tempada 2021-22 a única xogadora de Ilves que conseguiu gañar o trofeo:[130]
- Heidi Pelttari: 2006
- Trofeo Katja Riipi: entregado cada ano á mellor dianteira da liga. Recibe o seu nome en honor á ex xogadora do Ilves, entre outros equipos, Katja Riipi. Dúas xogadoras do equipo alzaron o galardón dende a súa introdución na tempada 2005-06:[131]
- Saara Tuominen: 2006
- Linda Välimäki: 2010
- Trofeo Marianne Ihalainen: cada ano dende a tempada inaugural da Naisten Liiga,[f] a Federación Finlandesa de Hóckey sobre Xeo entrega este galardón á mellor puntuadora da liga regular. Recibe o seu nome en honor á ex xogadora do Ilves e membro do Salón da Fama do hóckey finlandés Marianne Ihalainen. Cinco xogadoras do Ilves recibiron este recoñecemento canto menos nunha ocasión:[132][133]
- Anne Haanpää: 1985
- Marianne Ihalainen: 1990
- Anne Nurmi: 1992
- Sari Fisk: 1995
- Linda Välimäki: 2010 e 2018
- Trofeo Tiia Reima: entregado dende a tempada inaugural pola Federación Finlandesa de Hóckey sobre Xeo á máxima goleadora da liga. Cinco xogadoras do equipo gañaron o trofeo nalgunha ocasión:[134]
- Anne Haanpää: 1985
- Marianne Ihalainen: 1990
- Anne Nurmi: 1992
- Sari Fisk: 1995 e 2001
- Linda Välimäki: 2010 e 2018
- Trofeo Sari Fisk: dende a tempada 2010-11 entrégase o trofeo Sari Fisk á xogadora con mellor plus–minus ao final da liga regular. Unha xogadora do Ilves Naiset conseguiu o galardón:[135]
- Heidi Pelttari: 2012
- Trofeo Karoliina Rantamäki: entregado dende a tempada 1999-2000 á MVP dos play-offs. Dúas xogadoras do equipo alzaron o trofeo dende a súa introdución:[136]
- Maija Hassinen-Sullanmaa: 2006
- Linda Välimäki: 2010
- Trofeo Noora Räty: outorgado á mellor debutante na liga dende a tempada 2005-06. Na tempoda 2022-23 tan só unha xogadora do equipo gañara o galardón nalgunha ocasión:[137]
- Venla Kotkaslahti: 2011
- Trofeo Emma Laaksonen: o premio ao xogo limpo entrégase dende a tempada 2011-12. Unha xogadora de Ilves Naiset gañou o premio nunha ocasión:[138]
- Satu Niinimäki: 2012
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ A Sammon Malja era o nome do trofeo entregado ao equipo campión de Finlandia antes da introdución da Aurora Borealis Malja en 2011.[39]
- ↑ Vitorias (3 puntos) - vitorias logo de tempo regulamentario (2 puntos) - derrotas logo de tempo regulamentario (1 puntos) - derrotas (non puntúan).
- ↑ De solteira Välimäki.
- ↑ As posicións aparecen coas súas abreviaturas en inglés:
- G: Goalie (porteiro)
- D: Defenceman (defensa)
- F: Forward (atacante).
- ↑ As abreviaturas "S" e "G" fan referencia á man que o xogador emprega para golpear o puck (en galego, disco) co stick (S) (en galego, pau de hockey) ou a que empregan os porteiros para collelo coa garda (G).
- ↑ Antes denominada Naisten SM-sarja.
- Referencias
- ↑ "Jääkiekon Naisten Liiga 40 vuotta" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 22 de febreiro de 2023.
- ↑ "Eniten mitaleita Naisten Liigassa" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 23 de abril de 2023.
- ↑ "Seuran esittely" (en finés). Ilves ry. Consultado o 14 de xullo de 2021.
- ↑ "ILVES RY:N PERUSTAMISKOKOUS 10.4.1931" (en finés). Ilves Hockey. Consultado o 14 de xullo de 2021.
- ↑ 5,0 5,1 Wacklin 2006, p. 111.
- ↑ 6,0 6,1 Wacklin 2006, p. 128.
- ↑ 7,0 7,1 Panel de descrición da copa do Torneo Lipstick na exposición do Museo finlandés do hóckey sobre xeo na primavera de 2023 (consultado o 30 de abril de 2023).
- ↑ Wacklin 2006, p. 119.
- ↑ "SM-sarja (W) - 1982-1983" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 9 de agosto de 2020.
- ↑ "SM-sarja (W) - 1983-1984" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 11 de decembro de 2021.
- ↑ "SM-sarja (W) - 1983-1984" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 9 de agosto de 2020.
- ↑ "Naisten Liiga. Champions" (en inglés). eurohockey.com. Consultado o 9 de agosto de 2020.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 "Finnish Women's Hockey League Results" (en inglés). whockey.com. Consultado o 3 de febreiro de 2022.
- ↑ "SM-sarja (W) - 1985-1986" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de febreiro de 2022.
- ↑ "1985-1986 SKATER STATS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de febreiro de 2022.
- ↑ "SEURAN SAAVUTUKSET" (en finés). Ilves-Hockey Oy. Consultado o 2 de abril de 2022.
- ↑ Huovinen, Jorma (1 de marzo de 2016). "Uudessa hallissa luistellaan Tesomalla vuonna 2017". Aamulehti (en finés). Arquivado dende o orixinal o 2 de marzo de 2016. Consultado o 3 de agosto de 2020.
- ↑ "TESOMAN JÄÄHALLI" (en finés). IlvesNaiset.fi. Consultado o 2 de abril de 2022.
- ↑ 19,0 19,1 "Naisten SM:n mitalijoukkueet kautta aikojen" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 12 de xaneiro de 2023.
- ↑ "SM-sarja (W) - 1991-1992" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 26 de agosto de 2022.
- ↑ "Markku Hannunkivi" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 28 de outubro de 2022.
- ↑ "SM-sarja (W) - 1992-1993" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 26 de agosto de 2022.
- ↑ "Historia" (en finés). Kiekko-Espoo Naiset. Consultado o 26 de agosto de 2022.
- ↑ "Naisten SM-sarja. 1993-1994 STANDINGS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 26 de agosto de 2022.
- ↑ "Naisten SM-sarja. 1994-1995 STANDINGS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de agosto de 2022.
- ↑ "Naisten SM-sarja. 1995-1996 STANDINGS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de agosto de 2022.
- ↑ "Naisten SM-sarja. 1996-1997 STANDINGS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de agosto de 2022.
- ↑ "Ilves 1997-1998" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de agosto de 2022.
- ↑ "Naisten SM-sarja. 1997-1998 STANDINGS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de agosto de 2022.
- ↑ "Naisten SM-sarja. 1998-1999 STANDINGS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 28 de agosto de 2022.
- ↑ "Ilves 1999-2000" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de agosto de 2022.
- ↑ "Naisten SM-sarja. 1999-2000 STANDINGS" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 28 de agosto de 2022.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2000/2001" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 20 de outubro de 2022.
- ↑ 34,0 34,1 "Marianne Ihalainen" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 22 de outubro de 2022.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2001/2002" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 22 de outubro de 2022.
- ↑ Lepistö, Leena. "# 75 Marianne Ihalainen". mtvuutiset.fi (en finés). Consultado o 22 de outubro de 2022.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2002/2003" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 22 de outubro de 2022.
- ↑ "Naisten SM:n mitalijoukkueet kautta aikojen" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 22 de outubro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (12 de marzo de 2013). "Tästä pokaalista pelataan - 15 faktaa Aurora Borealis -maljasta" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 23 de abril de 2023.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2003/2004" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 22 de outubro de 2022.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2004/2005" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 22 de outubro de 2022.
- ↑ "Ilves 2005-2006" (en inglés). hockeyarchives.info. Consultado o 29 de outubro de 2022.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2005/2006" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 23 de outubro de 2022.
- ↑ "EWCC (W) - 2006-2007" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 9 de agosto de 2020.
- ↑ "Coupe d'Europe féminine des clubs champions 2006/07" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 23 de outubro de 2022.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2006/07" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 23 de outubro de 2022.
- ↑ "SM-sarja (W) - 2009-2010" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 9 de agosto de 2020.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2009/2010" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 24 de outubro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (10 de setembro de 2010). "Ilveksen päävalmentaja Marjeta: Unelmista pelataan" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 3 de febreiro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (12 de marzo de 2011). "Naisten SM:n välieräparit: HPK-Kärpät ja Blues-Ilves!" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 4 de febreiro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (20 de marzo de 2011). "HPK Ilvestä vastaan naisten SM-sarjan finaaliin" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 4 de febreiro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (29 de marzo de 2011). "Mestarivalmentaja Julkunen: Lopetan valmentamisen!" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 4 de febreiro de 2022.
- ↑ "Naisten SM:n viikonloppukatsaus: Ilves varmisti runkosarjan voiton" (en finés). leijonat.fi. 6 de febreiro de 2012. Consultado o 5 de febreiro de 2022.
- ↑ "SM-sarja (W) - 2011-2012" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 5 de febreiro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (15 de marzo de 2012). "Naisten SM-sarjan finaali: Ilves-Kärpät" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 5 de febreiro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (25 de marzo de 2012). "Naisten Suomen mestari 2012: Kärpät!" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 5 de febreiro de 2022.
- ↑ 57,0 57,1 "Ilveksen naiset tekivät suomalaista jääkiekkohistoriaa". Yle Urheilu (en finés). 27 de febreiro de 2011. Consultado o 26 de decembro de 2021.
- ↑ "Ilves - 2010-2011" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 9 de agosto de 2020.
- ↑ "EWCC (W) - 2010-2011" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 9 de agosto de 2020.
- ↑ "Naisten SM:n mitalijoukkueet kautta aikojen" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 3 de febreiro de 2022.
- ↑ 61,0 61,1 Ikonen, Petteri (8 de setembro de 2015). "Naisten SM // Ilves: ”Joukkueen vahvuutena nuoruus, ennakkoluulottomuus ja yhteishenki”" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 16 de xullo de 2022.
- ↑ Nyholm, Taru (8 de febreiro de 2016). "Naisten SM-sarjan runkosarja päätökseen - ”Edessä hienot pelit”" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 16 de xullo de 2022.
- ↑ Nyholm, Taru (7 de abril de 2016). "Mari Saarinen on Ilveksen uusi päävalmentaja Naisten SM-sarjassa - ”Toiminnalle jatkumo”" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 16 de xullo de 2022.
- ↑ Nyholm, Taru (7 de abril de 2016). "Mari Saarinen on Ilveksen uusi päävalmentaja Naisten SM-sarjassa - ”Toiminnalle jatkumo”" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 16 de xullo de 2022.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2016/17" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 24 de outubro de 2022.
- ↑ Nyholm, Taru (5 de marzo de 2018). "Naisten Liigan runkosarja päätökseen - Puolivälieräparit selvillä!". leijonat.fi (en finés). Consultado o 6 de decembro de 2021.
- ↑ Mennander, Pasi (25 de marzo de 2018). "Ilveksen kokenut kaarti iski finaalipaikan arvoiset maalit - Team Kuortane taipui kotonaan". leijonat.fi (en finés). Consultado o 6 de decembro de 2021.
- ↑ Mennander, Pasi (9 de abril de 2018). "Kärpät naisten Suomen mestariksi kotiyleisönsä edessä - Erikoinen vierasvoittojen putki katkesi neljännessä finaaliottelussa". leijonat.fi (en finés). Consultado o 7 de decembro de 2021.
- ↑ Lehtinen, Lauri (8 de xuño de 2018). "Hopeajoukkue Ilvekselle uusi päätoiminen valmentaja – tuttu pelaajauralta SM-liigasta". Aamulehti (en finés). Consultado o 24 de outubro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (4 de febreiro de 2019). "Naisten Liigan runkosarjavaihe pelattu – Tältä näyttävät jatkosarjojen lopputaulukot". leijonat.fi (en finés). Consultado o 7 de decembro de 2021.
- ↑ Mennander, Pasi (10 de marzo de 2019). "Naisten Liigan finaalissa kohtaavat Blues ja Ilves – Taistelu Aurora Borealis -maljasta alkaa ensi lauantaina" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 30 de outubro de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (22 de marzo de 2019). "Blues naisten Suomen mestari 2019 – Näin kolmas finaaliottelu eteni – Maalikooste". leijonat.fi (en finés). Consultado o 7 de decembro de 2021.
- ↑ Mennander, Pasi (24 de febreiro de 2020). "Näin pelattiin Naisten Liigan puolivälierissä viikonloppuna – Katsaus ottelusarjojen avauspeleihin ja otteluiden tulokset". leijonat.fi (en finés). Consultado o 7 de decembro de 2021.
- ↑ Sirkkiä-Jarva, Sari (1 de marzo de 2021). "Viimeisillään raskaana ollut Naisleijonien tähti hyppäsi kylmiltään valmentajaksi ja sai kritiikkiä – Linda Leppäsen Ilves on hiljentänyt soraäänet". Yle.fi (en finés). Consultado o 9 de decembro de 2021.
- ↑ "Championnat féminin de Finlande 2020/21" (en francés). hockeyarchives.info. Consultado o 8 de decembro de 2021.
- ↑ Mennander, Pasi (20 de marzo de 2021). "Maalikooste: HIFK voitti Naisten Liigan pronssimitalit – Ilves kaatui pronssiottelussa maalein 2–1" (en finés). leijonat.fi. Consultado o 8 de decembro de 2021.
- ↑ Husa, Mikko (25 de xaneiro de 2022). "Kiinalainen kiekkoseura nappasi Ilveksen kapteenin – ”Ihan joka päivä naisjääkiekossa ei eteen tule tilanteita, että saisi ammatikseen pelata”". Aamulehti (en finés). Consultado o 9 de febreiro de 2022.
- ↑ Pajala, Mikko (20 de marzo de 2022). "Ilves lähtee pudotuspeleihin kuuden ottelun tappioputkessa: ”Olisihan voitto tehnyt hyvää itseluottamukselle”". Aamulehti (en finés). Consultado o 2 de abril de 2022.
- ↑ Raunio, Antti (31 de marzo de 2022). "Ilveksen kausi päättyi kotitappioon – Päävalmentaja paketoi kauden: ”Korona on tuonut tähänkin kauteen omat mausteensa”". Aamulehti (en finés). Consultado o 2 de abril de 2022.
- ↑ Raunio, Antti (1 de abril de 2022). "Linda Leppänen ei jatka Ilveksen päävalmentajana: ”En ole mitään sulkenut elämästäni pois”". Aamulehti (en finés). Consultado o 2 de abril de 2022.
- ↑ Ruotsalainen, Annu (5 de maio de 2022). "Ilves Naisille uusi päävalmentaja – Marjo Voutilainen siirtyy Kuopiosta Tampereelle". Jatkoaika (en finés). Consultado o 18 de agosto de 2022.
- ↑ Mennander, Pasi (23 de marzo de 2020). "Naisten Liigan kauden 2019–20 palkitut pelaajat ja tähtikentät" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 22 de abril de 2023.
- ↑ Löfman, Heikki (6 de outubro de 2022). "Voiton makuun päässyt Ilves jahtaa lisävoittoja Naisten Liigassa: "Meidän pitää yltää parhaaseemme"" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 17 de outubro de 2022.
- ↑ Seppä, Lassi (24 de febreiro de 2023). "HIFK ja KalPa sarjojensa suursuosikit Naisten Liigan puolivälierissä, HPK:n ja Ilveksen kohtaaminen on ennakkoon äärimmäisen tiukka". jatkoaika.com (en finés). Consultado o 24 de marzo de 2023.
- ↑ Löfman, Heikki (4 de marzo de 2023). "Naisten Liiga: Kiekko-Espoo ja HPK voittoihin ja välieriin" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 25 de marzo de 2023.
- ↑ Seppä, Lassi (15 de marzo de 2023). "Marjo Voutilainen jatkaa Ilveksen naisten päävalmentajana". jatkoaika.com (en finés). Consultado o 24 de marzo de 2023.
- ↑ "Maakuntatunnukset" (en finés). Hämeen Liitto. 27 de xuño de 2022. Arquivado dende o orixinal o 22 de abril de 2023. Consultado o 22 de abril de 2023.
- ↑ Keski-Korpela, Nina (17 de febreiro de 2016). "Häme vai Kanta-Häme? Maakuntanimestä vilkas keskustelu – jo 20 vuotta sitten". Yle Uutiset (en finés). Consultado o 22 de abril de 2023.
- ↑ 89,0 89,1 89,2 89,3 "Tunnukset ja värit" (en finés). Ilves Hockey. Consultado o 15 de xullo de 2021.
- ↑ "Tampereen vaakunat esittelyssä" (en finés). agricolaverkko.fi. 24 de setembro de 2007. Consultado o 23 de abril de 2023.
- ↑ "Naiset - Women" (en finés). Ilves Game Worn. Consultado o 23 de abril de 2023.
- ↑ Rautanen, Sari (4 de maio de 2017). "Ilves vai Tappara? Kahdesta hyvästä on vaikea valita, mutta Moron pieni kiakkotesti auttaa". Aamulehti (en finés). Consultado o 8 de outubro de 2021.
- ↑ Mustonen 2001, p. 380.
- ↑ Manninen, Jukka (12 de xullo de 2018). "Jäähalleissa kajahtaa syksyllä uusi maalilaulu – Ilvesten Naisten SM-joukkue sanoitti tutun kappaleen uudestaan". Aamulehti (en finés). Consultado o 27 de setembro de 2021.
- ↑ "Musiikki" (en finés). Ilves Hockey. Consultado o 27 de setembro de 2021.
- ↑ "Naisten SM-sarjaa: Koulukarun Lassikko la 28.1.2012" (en finés). Ilves Hockey. 23 de xaneiro de 2012. Consultado o 24 de febreiro de 2023.
- ↑ "TESOMAN JÄÄHALLI" (en finés). IlvesNaiset.fi. Consultado o 3 de agosto de 2020.
- ↑ Huovinen, Jorma (1 de marzo de 2016). "Uudessa hallissa luistellaan Tesomalla vuonna 2017". Aamulehti (en finés). Arquivado dende o orixinal o 02 de marzo de 2016. Consultado o 3 de agosto de 2020.
- ↑ "OTTELUPÖYTÄKIRJA" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 23 de abril de 2023.
- ↑ "KOKOONPANO Ilves" (en finés). Leijonat.fi. Consultado o 23 de xaneiro de 2024.
- ↑ "Ilves - Team Captaincy History" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 8 de outubro de 2021.
- ↑ "Ilves - All Time Overall Totals Player Stats" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 11 de decembro de 2021.
- ↑ "Tesoman Jäähalli" (en finés). Ilves Naiset. Consultado o 28 de agosto de 2021.
- ↑ "Anne Haanpää" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 28 de agosto de 2021.
- ↑ "Johanna Koivula" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de abril de 2022.
- ↑ "Marianne Ihalainen" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 28 de agosto de 2021.
- ↑ Ruotsalainen, Annu (5 de maio de 2022). "Ilves Naisille uusi päävalmentaja – Marjo Voutilainen siirtyy Kuopiosta Tampereelle". Jatkoaika (en finés). Consultado o 7 de maio de 2022.
- ↑ 108,0 108,1 "Ilves - Team Staff History" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 8 de outubro de 2021.
- ↑ "ILVES RY:N PERUSTAMISKOKOUS 10.4.1931" (en finés). Ilves-Hockey Oy. Consultado o 17 de outubro de 2022.
- ↑ "Jääkiekkoleijonat" (en finés). Ilves-Hockey Oy. Consultado o 7 de outubro de 2021.
- ↑ "Marianne Ihalainen to be honoured" (en inglés). IIHF.com. 8 de marzo de 2019. Consultado o 8 de agosto de 2020.
- ↑ "Jääkiekkoleijonat" (en finés). Ilves-Hockey Oy. Consultado o 8 de agosto de 2020.
- ↑ 113,0 113,1 "JÄÄKIEKKOLEIJONAT G-I" (en finés). Suomen jääkiekkomuseo. Consultado o 27 de decembro de 2021.
- ↑ "JÄÄKIEKKOLEIJONAT J-L" (en finés). Suomen jääkiekkomuseo. Consultado o 27 de decembro de 2021.
- ↑ "JÄÄKIEKKOLEIJONAT M-O" (en finés). Suomen jääkiekkomuseo. Arquivado dende o orixinal o 12 de setembro de 2018. Consultado o 27 de decembro de 2021.
- ↑ 116,0 116,1 "JÄÄKIEKKOLEIJONAT P-R" (en finés). Suomen jääkiekkomuseo. Consultado o 27 de decembro de 2021.
- ↑ "JÄÄKIEKKOLEIJONAT V-Z" (en finés). Suomen jääkiekkomuseo. Consultado o 27 de decembro de 2021.
- ↑ 118,0 118,1 118,2 118,3 "ILVES HOCKEY LEGENDS" (en finés). Ilves Hockey. Consultado o 19 de agosto de 2021.
- ↑ "Marianne Ihalainen" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 7 de outubro de 2021.
- ↑ "Sari Fisk" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 7 de outubro de 2021.
- ↑ "Linda Leppänen" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 7 de outubro de 2021.
- ↑ Sirkkiä-Jarva, Sari (1 de marzo de 2021). "Viimeisillään raskaana ollut Naisleijonien tähti hyppäsi kylmiltään valmentajaksi ja sai kritiikkiä – Linda Leppäsen Ilves on hiljentänyt soraäänet". Yle (en inglés). Consultado o 7 de outubro de 2021.
- ↑ "Joukkueet" (en finés). ilvesjaakiekko.fi. Consultado o 23 de abril de 2023.
- ↑ Kiesiläinen, Leevi (14 de xaneiro de 2023). "Ilveksen akatemiajoukkue Naisten Suomi-sarjaan − "Potentiaalisia tulevaisuuden pelaajia tulee olemaan paljon"". Jatkoaika.com (en finés). Consultado o 4 de marzo de 2023.
- ↑ "Ilves on ilmoittautunut Naisten Suomi-sarjaan kevääksi 2023!" (en finés). Ilves ry. 5 de xaneiro de 2023. Consultado o 11 de xaneiro de 2023.
- ↑ "Infotilaisuus: tavoitteena Naisten joukkue kaudelle 2022-2023" (en finés). LeKi Hockey. 31 de marzo de 2022. Arquivado dende o orixinal o 18 de maio de 2022. Consultado o 2 de abril de 2022.
- ↑ "Lempäälässä ei nähdä Naisten joukkuetta kaudella 2022-2023" (en finés). LeKi Hockey. 22 de xuño de 2022. Arquivado dende o orixinal o 14 de xullo de 2022. Consultado o 14 de xullo de 2022.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Best Player (Riikka Nieminen Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Best Goaltender (Tuula Puputti Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Best Defenseman (Päivi Halonen Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Best Forward (Katja Riipi Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de outubro de 2021.
- ↑ "Marianne Ihalainen to be honoured" (en inglés). IIHF.com. 8 de marzo de 2019. Consultado o 1 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Most Points (Marianne Ihalainen Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 1 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Most Goals (Tiia Reima Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de outubro de 2021.
- ↑ "Kauden 2011-12 palkitut pelaajat, valmentajat ja erotuomarit" (en inglés). Federación Finlandesa de Hóckey sobre Xeo. 3 de abril de 2012. Consultado o 27 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Most Valuable Player in Playoffs (Karoliina Rantamäki Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Rookie of the Year (Noora Räty Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de outubro de 2021.
- ↑ "Awards - Naisten Liiga (W) Fair Play Player (Emma Laaksonen Award)" (en inglés). eliteprospects.com. Consultado o 27 de outubro de 2021.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ilves Naiset |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Mustonen, Olli (2001). Veijareita & virtuooseja: tarina legendaarisesta jääkiekkoseurasta 1980-2001 (en finés). Tampere: Poika kotiin Oy. ISBN 952-91-3862-8.
- Wacklin, Matti (2006). Sydämenasiana Ilves. Tampere: Ilves. ISBN 952-92-0783-2.
