Illas Alhucemas

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Alhucemas (homónimos).

Illas Alhucemas
Localización
Datos
País	España
Continente	África
Mar	Mar Mediterráneo
Golfo	Mar de Alborán
Coordenadas	35°12′54″N 3°53′47″O
Xeografía
Superficie	0,046 km²
Maior Altura	27 m.
Distancia á terra	300 m. (Illa de Tierra)
Número de illas	3, máis 1 illote
Illas	Illa de Tierra (0,017 km²) Peñón de Alhucemas (0,012 km²) Illa de Mar (0,014 km²) La Pulpera (illote)
Demografía
Poboación	Non permanente (gornición militar)
Data de dependencia	de España 28 de agosto de 1673

As Illas Alhucemas constitúen un conxunto de tres illotes situados na baía da Hoseima, enfronte da costa mediterránea de Marrocos, que son de soberanía española. Trátase do Peñón de Alhucemas e dos illotes de Tierra e Mar, situadas a uns 155 km ao leste de Ceuta e a uns 100 km ao oeste de Melilla. As illiñas de Mar e Tierra áchanse ao suroeste do Peñón e a unha distancia de 800 e 900 metros, respectivamente. A superficie total das illas é duns 0,04 km².

Xeografía

As tres illas son dun tamaño parello; o penedo tampouco chega ás 2 hectáreas. A maior altura do conxunto dáse no Peñón cunha cota de 27 metros sobre o nivel do mar. A illa de Mar non supera os 4 metros de altura mentres que a illa de Tierra chega só ata os 11 metros. As illas foron ocupadas temporalmente por España en 1560, sen consolidar un dominio nelas. Foron ocupadas definitivamente o 28 de agosto de 1673 por unha escuadra dirixida polo príncipe de Montesacro co fin de actuar contra os corsarios berberiscos.

Mar e Tierra están completamente deshabitadas (Mar foi o cemiterio do Peñón ), mentres que o Peñón está ocupado por forzas militares pertencentes ao Corpo de Regulares de Melilla do exército de terra español.

Vista do Peñón de Alhucemas desde a costa marroquí.

Historia

As illas pertencen á coroa española desde 1560, cando o sultán Muley Abdalá cedeullas a Filipe II a cambio da protección das invasións otomás. Foron ocupadas definitivamente o 28 de agosto de 1673, durante o reinando de Carlos II, por unha escuadra dirixida polo xeneral de Armada Andrés Dávalos, conde de Montesacro que a bautizou "San Agustín e San Carlos de Alhucemas" na honra aos barcos que o transportaron co fin de actuar contra os corsarios berberiscos. Desde entón sempre existiu unha guarnición española na illa.

As illas Alhucemas chegaron a ter unha poboación de 350 habitantes que exercían o comercio coa próxima cábila de Beni Urriaguel. Máis tarde converteuse nun penal de presos comúns, políticos e desterrados. En 1838 sufriu unha sublevación dos presos políticos.

En 1902, Francia recoñeceu a soberanía española do Peñón. En 1921 sufriu un ataque por parte dos homes de Abd el-Krim durante a Guerra do Rif. En 1922, as baterías cabileñas afundiron o vapor Juan de Juanes, que exercía as funcións de correo con Melilla. Está situado, aínda hoxe, a uns 150 m ao norte da illa. En 1925 participou no desembarco de Alhucemas como posición avanzada de combate, xa que tiña 24 pezas de artillería con obuses de 155 e canóns de 7,5 a fin de apoiar a operación, con independencia da artillería móbil das unidades de desembarco.

En 1957, as illas de Mar e Tierra foron cedidas por Marrocos a España.

No ano 2002, durante o incidente da illa Perejil, as illas de Mar e Tierra foron ocupadas por lexionarios españois,​ os cales instalaron algunhas tendas de campaña, co fin de evitar o acceso á zona por parte dos bañistas dunha praia próxima. O suceso provocou críticas por parte do alcalde de Al-Hoceima.

En 2012, 83 inmigrantes ocuparon a illa de Tierra pero os militares e a policía española desaloxáronos aos poucos días.