Illas Ábaco
| Gran Ábaco | |
|---|---|
 Localización da illa | |
 Mapa da illa | |
| Situación | |
| País |  Bahamas |
| Mar | Océano Atlántico |
| Coordenadas | 26°28′N 77°05′O / 26.467, -77.083Coordenadas: 26°28′N 77°05′O / 26.467, -77.083 |
| Xeografía | |
| Superficie | 1.146[1] km² |
| Punto máis alto | 13 m. |
| Demografía | |
| Capital | Marsh Harbour (pob. 5,728) |
| Poboación | 17.224 (2010) |
As illas Ábaco están situadas no norte das Bahamas, a 180 quilómetros da costa da Florida. Comprenden as illas principais de Gran Ábaco (1.146 km²) e Pequena Ábaco, así como gran número de pequenas illas ou caios, 15 en total. As máis setentrionais son Caio Walker, e a súa illa irmá Caio Grande. Ao sur, as próximas illas habitadas son caio español e Caio Green Turtle, co seu asentamento de New Plymouth, Caio Great Guana, o privado Caio Scotland, Man-O-War Cay, e Caio Elbow, co seu asentamento de Hope Town. O máis meridionais son os caios Tilloo e Lubbers. Outros dos caios notables da costa occidental de Ábaco son Caio Gorda, actualmente unha illa de Disney e os barcos de cruceiros paran no renomeado Caio Castaway. Nas proximidades atópase tamén a Illa de Moore. Na illa de Gran Ábaco está Marsh Harbour, o centro comercial das Ábaco e a terceira cidade máis grande de Bahamas, ademais da área turística de Caio Treasure. Ambos teñen aeroportos. Algúns asentamentos de importancia continental son Coopers Town e Fox Town no norte e Cherokee e Sandy Point no sur.[2] Administrativamente, as illas Ábaco constitúen sete dos 31 Gobernos Locais Distritos das Bahamas: Caio Grandey, Ábaco Norte, Caio Tartaruga Verde, Ábaco Central, Ábaco Sur, Illa de Moore, e Hope Town.
Xeografía[editar | editar a fonte]
As illas Ábaco son de pedra calcaria con algunha elevación e están protexidas no lado do océano pola terceira barreira de arrecife máis grande do mundo. Os caios son principalmente verdes con mangleiros e praias de area branca. A maioría das illas están deshabitadas. As illas Ábaco e os seus caios denomináronse Illas de Fora, Illas Familiares e Illas Amigas.[2]
Historia[editar | editar a fonte]
As illas Ábaco foron habitadas por primeira vez polo Pobo lucayo. Os primeiros colonos europeos das illas foron Lealistas que fuxían da Revolución Americana que chegaron en 1783, como tamén foi o caso de Cat Island. Estes poboadores orixinais lealistas viviron modestamente, de salvar naufraxios, da construción de pequenas embarcacións de madeira, e da agricultura básica.
Época precolombiana e española[editar | editar a fonte]
Os habitantes orixinais das Bahamas antes da chegada dos europeos eran os pobos lucayos. Eran unha rama dos Taínos que habitaba na época as máis das illas do Caribe. Os lucayos foron os primeiros habitantes das Américas atopados por Cristovo Colón. Os españois comezaron a tomar aos lucayos como escravos aos poucos anos da chegada de Colón, e foron retirados completamente das Bahamas en 1520.[Cómpre referencia] Despois do exterminio dos lucayos, non se coñecen asentamentos permanentes nas Bahamas durante aproximadamente 130 anos.[Cómpre referencia]
España reclamou as Bahamas despois do descubrimento de Colón das illas pero mostrou pouco interese por elas. O explorador italiano Americo Vespucci estivo catro meses explorando as Bahamas en 1499-1500. O primeiro mapa do Novo Mundo de Juan de la Cosa, impreso en 1500, mostra as illas Ábaco co nome de Habacoa. A primeira edición do mapa de Peter Martyr de 'De Orbe Novo' en 1511 mostra as illas das Bahamas pero non as nomea. O explorador español Juan Ponce de León desembarcou en Ábaco en 1513. O mapa de Turín de 1523 mostra claramente ábaco, agora chamado Iucayonique. Este foi o mapa máis preciso da zona ata que se trazaron os primeiros mapas ingleses das Bahamas.[Cómpre referencia] Tanto o mapa de John White de 1590 como o de Thomas Hood de 1592 mostran as illas, do mesmo xeito que o fixo un mapa trazado en 1630 polo holandés de Laet. Neste momento o imperio español no Caribe centrábase na Habana. España consideraba as agora despoboadas Bahamas como pouco rendibles e traizoeiras para navegar, en 1593 unha frota española de 17 barcos naufragou preto de Ábaco. Ademais, piratas ingleses, franceses e filibusteiros comezaron a atacar buques españois ao norte de Cuba. Unha ordenanza española de 1561 prohibiu a calquera barco mercante entrar nas Bahamas sen escolta.[Cómpre referencia] A propiedade das Bahamas pasou de España e Gran Bretaña durante 150 anos, ata que a propiedade británica estableceuse por tratado en 1783, cando Gran Bretaña cedeu o lesta da Florida a España, recibindo as Bahamas a cambio.
Época colonial británica[editar | editar a fonte]
No verán de 1783, publicouse na Royal Gazette da cidade de Nova York unha chamada para aqueles que desexasen axudar a colonizar Ábaco. Ao redor de 1500 Lealistas abandonaron Nova York e mudáronse a Ábaco en agosto de 1783.[3] Os lealistas asentáronse nun pequeno porto de area arredor de 6 leguas ao norte de Marsh Harbour preto do moderno Caio Treasure.[4] Planificaron e construíron a cidade de Carleton, chamada así por Sir Guy Carleton.[5] As disputas sobre a distribución de alimentos e o engano sobre os recursos dispoñibles, levaron a algúns destes colonos a fundar unha cidade rival preto de Marsh Harbor chamada Maxwell. O conflito entre os colonos descontentos e os funcionarios encargados de axudalos converteuse nunha característica constante da vida nas illas. O algodón da illa sementouse por primeira vez polos colonos en 1785 e aínda que tanto en 1786 como en 1787 produciron bos cultivos, a colleita de 1788 arruinouse polas eirugas. Outros asentamentos foron Caio Green Turtle, Caio Man-o-War e Sandy Point.[1] Na década de 1790, un grupo de lealistas das Carolinas chegou ás illas a través de Florida, fundando o asentamento illado de Cherokee Sound.[6]
A principios dos anos 1970[editar | editar a fonte]
En xuño de 1971, o primeiro ministro de Bahamas, Lynden Pindling, anunciou os plans do seu goberno para lograr a independencia de Gran Bretaña. En Ábaco, formouse o Gran Consello de Ábaco para facer lobby para continuar co dominio británico. En xullo de 1971, o Gran Consello de Ábaco presentou unha petición á Raíña solicitando que Ábaco se convertese nun territorio "completamente autónomo e totalmente autosuficiente" baixo xurisdición británica.[7] En agosto de 1971, o goberno británico negouse a examinar a petición. As eleccións xerais de Bahamas, en setembro de 1972, mostraron unha clara maioría pola a independencia de todo o país.
As illas son unha importante base para actividades de vela e actividades turísticas.
A súa poboación é duns 13.000 habitantes. A súa principal cidade é Marsh Harbour. O faro en Hope Town decorado en franxas vermellas e brancas é un símbolo distintivo da cidade. A localidade de Coopers Town ten 900 residentes.
A composición étnica é aproximadamente 50% branca e 50% negra.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Bower, Paul (1997). "Abaco Islands". En Johnston, Bernard. Collier's Encyclopedia. I A to Ameland (First ed.). Nova York, NY: P.F. Collier. p. 4.
- ↑ 2,0 2,1 Estabrook, Sandy. "Welcome to the Abacos". abacoescape.com. Consultado o 28 de xulo de 2015.
- ↑ Maya Jasanoff (2011). Liberty's Exiles, The Loss of America and the Remaking of the British Empire. Harper Press. ISBN 978-0-00-718010-3.
- ↑ Steve., Dodge, (2005). Abaco, the history of an out island and its cays (3rd ed.). New Smyrna Beach, FL: White Sound Press. pp. 37–40. ISBN 0932265766. OCLC 70334700.
- ↑ Craton, Michael (1969) [First published 1962]. A History of the Bahamas. Collins. OL 2653684W.
- ↑ "Abaco Island, The Bahamas". North Carolina Language and Life Project. North Carolina State University. Consultado o 30 de maio de 2015.
- ↑ Rick Lowe (xullo de 2010). The Nassau Institute, ed. "Forgotten Dreams: A People's desire to chart their own course in Abaco, Bahamas Part One" (PDF). Consultado o 15 de decembro de 2012.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Illas Ábaco  |
